Η ντροπή της δημοσιογραφίας

Είναι όλοι αυτοί (τους ξέρουμε) που ουρλιάζουν, καταγγέλλουν, ή παπαγαλίζουν ό,τι τους δίνουν όλοι αυτοί που λένε ανοησίες, κινδυνολογούν, λένε ψέματα, δήθεν επαναστατούν και παίζουν τους εισαγγελείς ξεσηκώνοντας τον κόσμο ή παραμυθιάζουν τους τηλεθεατές με ένα δήθεν λαμπρό μέλλον που μας περιμένει, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια.

Με μικρή ή μεγάλη γλώσσα, με μικρά ή μεγάλα αυτιά, με ένα ποντικίσιο βλέμμα αρπακτικού που μετράει μόνο νούμερα τηλεθέασης, δήθεν δημοσιογραφούν, δήθεν ενημερώνουν, δήθεν παραστέκονται τον πονεμένο λαό, και εν τω μεταξύ έχουν χτίσει ή χτίζουν τις βιλάρες τους.

Δεν μπορώ αυτή την υποκρισία, αυτή την κίτρινη δημοσιογραφία του καραγκιόζη της ενημέρωσης, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι πώς θα κάνει νούμερα η εκπομπή του για να πάρει καμιά αυξησούλα ή καμία ακόμη εκπομπούλα. Και λέει ατελείωτα ψέματα καθημερινά στον κόσμο.

Έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου στην τηλεόραση με τις εκπομπές μου, αλλά ποτέ δεν έγινα καραγκιόζης και ποτέ δεν παραμύθιασα τον τηλεθεατή για να με βλέπει. Ίσως γι' αυτό σήμερα συμπληρώνω 37 χρόνια στην τηλεόραση.

Κάπως έτσι όμως ο λαός ακούει δημοσιογράφος και τρέχει να γλιτώσει. Κάπως έτσι μας εξισώνουν με τα λαμόγια τους πολιτικούς και τους διάφορους Άκηδες. Κάπως έτσι η δημοσιογραφία έχει χάσει την αξιοπιστία της και συχνά μας βλέπουν και μας ακούν για να «σπάσουν πλάκα». Για λίγους μεταξύ μας που κυνηγάνε αρρωστημένα τα νούμερα της τηλεθέασης.