Παρέλαση οπερέτα

Ωραία εκείνα της αθωότητας. Και μετά ήρθαν τα πέτρινα χρόνια της χούντας και γυρίσαμε την πλάτη σε ότι έχει σχέση με το στράτευμα...

Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να συμφιλιωθούμε πάλι με το χακί.

Με αυτό το παιδικό μου κατάλοιπο κάθισα μπροστά στην τηλεόραση να δω την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη. Και γέμισε σκοτάδι, μελαγχολία και θυμό η καρδιά μου.

Μα ποιος και γιατί ήθελε αυτή τη παρέλαση φιάσκο; Για να βγάλει το εθνικοπατριωτικό λογίδριο ο κ. Αβραμόπουλος; Για να δείξουμε (τρομάρα μας!) ένα τσούρμο από μαθητές, διάφορους πατριωτικούς συλλόγους με πολύ φουστανέλα; Ή μήπως τρία τανκς και πέντε πυραύλους Χοκ που άλλα κράτη τους έχουν για εκπαιδευτικές ασκήσεις;

Ναι να τη γιορτάσουμε τη εθνική επέτειο. Ναι να κρατήσουμε ζωντανό στη μνήμη μας το περήφανο ΟΧΙ στο φασισμό. Ναι να αντλήσουμε δύναμη και περηφάνια από την 28η του Οκτώβρη.

Αλλά όχι με τέτοιες παρελάσεις - οπερέτες, όπου είχαν κρύψει τον κόσμο για να μη ενοχληθούν οι επίσημοι, παιδιά δεν έβλεπες πουθενά και στην εξέδρα των επισήμων είχε απομείνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τον Μητροπολίτη Άνθιμο και κάτι γαλονάδες. Και όλα αυτά μέσα στην κατήφεια και τη μιζέρια.

Δεν αξίζουν τέτοια γιορτή μνήμης οι ήρωες μας.