Γιάννης Καλαμίτσης
Όσοι σε γνωρίσαμε και σε ξέραμε, σε αγαπήσαμε για αυτό το ανέσπερο φως που έβγαζες από μέσα σου, πάντα ειλικρινής, πάντα ευαίσθητος και κυνικός συγχρόνως και πάντα αδέσμευτος και ελεύθερος. Τέρμα όμως. Μέχρι εδώ τα καλά λόγια για σένα, γιατί αν συνεχίσω δεν το έχεις σε τίποτα να κατέβεις από κει πάνω που βρίσκεσαι και να με πλακώσεις με τη... βοϊδοπ... όπως έλεγες όταν σε πειράζαμε.
Όμως ρε Γιάννη θέλω να γράψω για όλους αυτούς, τα εκατομμύρια που σε άκουγαν κάθε πρωί στο ραδιόφωνο του Real FM, που τραγούδησαν τα τραγούδια που έγραψες (όπως το θρυλικό πια «Άνθρωποι μονάχοι») κι όσοι είδαν τα θεατρικά έργα που έγραψες. Γιατί χθες μόλις όλοι αυτοί μάθανε το τέλος σου, με έπνιξαν με την αγάπη που σου έχουν.
Χθες λοιπόν το μεσημέρι έκανα τη ραδιοφωνική μου εκπομπή στον Real FM και έλεγα για Στουρνάρες, μνημόνια, δολοφονίες Χρυσαυγιτών, νέα φορολογικά μέτρα και όλα αυτά που σε πονάγανε, αλλά και σατίριζες με το καυστικό σου χιούμορ κάθε πρωί στο ραδιόφωνο του Real.
Και επειδή η κοινή μας φίλη, η Ελένη η Ερήμου, κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα με ένα έργο για τον Αλέξανδρο Παναγούλη, την έβγαλα στον αέρα για να μου μιλήσει για την πρεμιέρα της.
Την άκουσα στο τηλέφωνο με σπασμένη φωνή να μου λέει: «Καλημέρα Κώστα, όσο καλή μέρα μπορεί να είναι αυτή. Τα 'μαθες ε;».
- Τι να μάθω ρε Ελένη;
- Πέθανε πριν λίγα λεπτά ο Γιάννης ο Καλαμίτσης. Πήρα τη γυναίκα του τηλέφωνο πριν λίγο να πάμε μαζί να τον δούμε στο νοσοκομείο και μου είπε ότι ο Γιάννης έφυγε πριν λίγο.
Ήταν χθες, σ' αυτή την ολόφωτη Κυριακή του Νοέμβρη γύρω στις 2.15 το μεσημέρι. Δεν θα σου πω πώς ένιωσα. Εσύ ξέρεις.
Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να κλείσω την εκπομπή μου στις 15.00, εκατοντάδες τα email, τα sms και τα τηλέφωνα των ακροατών για σένα.
Θα σου γράψω μόνο τρία για να καταλάβει πόσο σε αγαπάνε.
Ένα κοριτσάκι 11 χρονών, η Ελενίτσα, μου έστειλε το μήνυμα: «Πριν ξεκινήσω για το σχολείο μου κάθε πρωί άκουγα τον Καλαμίτση γιατί μου έδινε ελπίδα».
Ένας γιατρός: «Τον άκουγα στο ραδιόφωνο καθώς πήγαινα στο νοσοκομείο κάθε πρωί και έμπαινα στο χειρουργείο με την αισιοδοξία του Γιάννη».
Μία μάνα με τέσσερα παιδιά: «Τώρα ποιος θα χρωματίζει τη μέρα μου με τα χρώματα της χαράς και του χαμόγελου στη ζωή».
Αυτά, Γιάννη, για να ξέρει πόσο θα λείψεις σε όλους μας.