Τα παιδιά της Εθνικής μας δείχνουν τον δρόμο

Μπορούμε να νιώσουμε τόσο Έλληνες όσο ο Πορτογάλος προπονητής της Εθνικής, Φερνάντο Σάντος, που μιλούσε χθες για την Ελλάδα και την αγάπη που έχει γι' αυτή με βουρκωμένα μάτια;

Μπορούμε να ενώσουμε τα χέρια μας και να πάψουμε να τσακωνόμαστε για τον Πελεγρίνη, την Τζάκρη και τον Ταμήλο;

Μπορούμε να παλέψουμε μαζί την τρόικα χωρίς τσαμπουκάδες, ψευτοπαλικαρισμούς και υποσχέσεις για λαγούς με πετραχήλια, που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ;

Μπορούμε να κάνουμε πράξη αυτό που είπαν χθες τη νύχτα στην τηλεόραση τα περισσότερα παιδιά από το Βουκουρέστι, με το εθνόσημο στο στήθος, μας έκαναν επιτέλους έστω και για ένα βράδυ να χαμογελάσουμε και να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι, λέγοντας ότι «είμαστε ομάδα, είμαστε μία οικογένεια, είμαστε ενωμένοι, ο ένας για όλους και όλοι για τον έναν σκοπό, να νικήσουμε»;

Όχι, δεν μπορούμε γιατί δεν μας αφήνουν και γιατί έχουμε φτάσει πλέον σε ένα κοινωνικό κανιβαλισμό από τη φτώχεια και τη δυστυχία.

Το δικό μας δρόμο τον δείχνει η Τζάκρη, η Ζωή (μία είναι η Ζωή στα κάγκελα) και η Ραχήλ. Δοξάστε μας.