Πόσο ακόμα πιο χαμηλά;

Χθες μάθαμε ότι δεν υπάρχουν ένοχοι στο μέγα σκάνδαλο του χρηματιστηρίου του 1999. Τότε που έβγαιναν διάφορα παπαγαλάκια στη ρούγα και έλεγαν στο κοπάδι: «αγοράστε ρε μετοχές του Πεντακαθαρίδη να γίνετε πλούσιοι». Και αγόραζαν τα ζώα. Άλλος την ίδια μέρα φώναζε «τρεχάτε ρε να προλάβετε να αγοράσετε μετοχές της εταιρείας 'Η Αρπάχτρα'». Και αγόραζαν οι αφελείς και οι άσχετοι μέχρι που έχασαν τα λεφτά τους και μάζεψαν όλο το μαρούλι κάτι μουράτοι μεγαλοεπιχειρηματίες και από δω παν' οι άλλοι. Έλεγχος ουδείς για εκείνο το μακελειό. Τελεία και παύλα.

Χθες επίσης μάθαμε ότι κάποιοι πολιτικοί μπήκαν πάμπτωχοι στη βουλή και βγήκαν (μερικοί είναι ακόμα μέσα) πάμπλουτοι. Είδαμε τι έχουν. Αλλά δεν είδαμε πώς το απέκτησαν αυτό που έχουν. Μιλάμε δηλαδή για μία απόλυτη κοροϊδία 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Και έρχεται μετά και ο άλλος, που ήταν πρώην υπουργός και κυκλοφορούσε λέει με μία τζιπούρα πανάκριβη με πλαστές πινακίδες, γιατί τις αυθεντικές τις είχε καταθέσει για να μην πληρώνει φόρο, και δένει το γλυκό. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ωραία πράγματα και νοικοκυρεμένα. Και άντε τώρα εσύ που δεν έχεις να φας, μεθαύριο να πάς να ψηφίσεις. Ποιον; Γιατί;

Το δράμα σ' αυτή τη χώρα τελικά δεν είναι ούτε η Μέρκελ ούτε η Λαγκάρντ. Δεν είναι ούτε οι γιατροί που παίρνουν τα φακελάκια ούτε οι κλέφτες που κοροϊδεύουν την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το δράμα αυτής της χώρας είναι το πολιτικό της προσωπικό που δεν έχει φρένο στην κατάπτωσή του. Και το ερώτημα όλων μας είναι: πόσο ακόμα πιο χαμηλά θα πέσουν;