Το τελευταίο καρφί

Το τελευταίο καρφί στο ημιθανές σώμα της πολιτικής στην Ελλάδα, μπήκε χθες από τον απερίγραπτο, ανεκδιήγητο, προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας, Μιχάλη Λιάπη, που τον έπιασαν να κλέβει το κράτος.

Ποιος; Ένας υπουργός για πολλά χρόνια στις κυβερνήσεις της ΝΔ. Μέλος μίας μεγάλης οικογένειας πολιτικών, των Καραμανλήδων.

Πόσο γελοίες θεέ μου οι δικαιολογίες του. Πόση αηδία και θυμό μου προκαλεί εκείνο το άθλιο που είπε «έκανα βόλτες με το αυτοκίνητό μου με τις πλαστές πινακίδες, για να μην εξαντληθεί η μπαταρία μου». Πόσο αποκρουστική είναι η δήλωσή του «με χτύπησε και εμένα η κρίση, συνταξιούχος πολιτικός είμαι».

Τον χτύπησε και αυτόν η κρίση με τα 27 σπίτια σε Αθήνα και Μύκονο, τα 2 πολυτελή αυτοκίνητα και τις καταθέσεις των 200.000 ευρώ σε τράπεζες.

Το έγκλημα Λιάπη, όμως, δεν είναι οι πλαστές πινακίδες στο αυτοκίνητό του, για τις οποίες μάλιστα δεν μας είπε και πού τις βρήκε, προφανώς συνεργαζόμενος με τον υπόκοσμο.

Το έγκλημά του είναι ότι έριξε πια οριστικά το πολιτικό μας σύστημα στο βούρκο της απαξίωσης και της ξεφτίλας.

Το έγκλημά του είναι ότι έσπρωξε με την εξευτελιστική του πράξη, χιλιάδες νέους ψηφοφόρους στη φασιστική Χρυσή Αυγή. Και της έδωσε τη δυνατότητα να βρίζει χειρότερα τους «αλήτες πολιτικούς», όπως ακούμε πολλά στελέχη της να λένε. Αυτό είναι το χειρότερο.

Θέλω να πάω να τον βρω σε μία από τις βιλάρες του στη Μύκονο ή στα βόρεια προάστια που ζει, να του ρίξω μία ροχάλα στο πρόσωπο και να του πω «άι σιχτίρ ρε λαμόγιο, φύγε καλύτερα από την Ελλάδα, κρύψου κάπου στο εξωτερικό, χάσου από τα μάτια μας. Αρκετή ζημιά έκανες σ' αυτή τη χώρα».