Νέο αίμα αλλά όχι νέος πόνος

Δεν μου αρέσει να λέω αυτά που θέλετε να ακούσετε για να κοιμόσαστε χωρίς εφιάλτες το βράδυ. Θα σας λέω την αλήθεια όσο κι αν είναι πικρή για μερικούς, όσο κι αν δυσαρεστεί άλλους, όσο κι αν κάποιοι λίγοι ανεγκέφαλοι τα βάζουν μαζί μου και με βρίζουν γιατί δεν κραυγάζω «όλοι στην κρεμάλα», «έχουμε χούντα» και διάφορες τέτοιες σχετικές παπαριές.

Λοιπόν, αν δεν μας δανείσουν πάλι, δεν τη βγάζουμε. Αν δεν μας δώσουν ένα νέο πακέτο στήριξης, το ταμείο θα είναι πάλι μείον. Γιατί δεν μαζέψαμε όσα έπρεπε στις εφορίες, καθώς ο κόσμος έσκασε και δεν έχει να πληρώσει άλλα. Γιατί δεν πουλήσαμε τίποτα από την κρατική περιουσία. Γιατί το δημόσιο παραμένει ένα χοντρό τέρας που κανείς δεν τολμάει να το αγγίξει. Γιατί τα λεφτά πάνε πρώτα στις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, και ό,τι μείνει, τα ψίχουλα δηλαδή, μπαίνουν στα δημόσια ταμεία. Γιατί η ύφεση καλπάζει και η ανάπτυξη δεν φαίνεται πουθενά. Γιατί η ανεργία έφτασε στο 30%.

Γιατί, γιατί, γιατί...

Και ευτυχώς που οι δανειστές μας και κυρίως το Βερολίνο αποφάσισαν να αναχρηματοδοτήσουν την ελληνική οικονομία, γιατί το σεντόνι δεν μας βγαίνει.

Και ευτυχώς που θα μας δανείσουν με επιτόκιο 2,3% ενώ αν βγούμε στις αγορές που λέει ο Σαμαράς θα δανειζόμαστε με επιτόκιο 6,5% τουλάχιστον.

Τα έχουμε λοιπόν ανάγκη τα λεφτά των δανειστών, γιατί τον Μάιο έχουμε και ένα μεγάλο αγγούρι (11,5 δισ. ευρώ) από παλιά δάνεια που πρέπει να εξοφλήσουμε.

Νέο δάνειο ναι, αλλά όχι νέο μνημόνιο. Όχι νέα μέτρα. Και αυτό φαίνεται να το καταλαβαίνουν οι ξένοι. Αλλά θα κοιτάξουν να μας κρατήσουν αιχμαλώτους για κάποια ακόμα χρόνια. Ποιος δανείζει αν δεν επιβάλλει τα δικά του μέτρα; Ποιος δανείζει χωρίς πρώτα να εξασφαλίζει ότι θα πάρει τα λεφτά του πίσω;

Εδώ λοιπόν πρέπει να δείξει τη μαγκιά του ο Σαμαράς. Να μην επιτρέψει στους δανειστές για μια ακόμη φορά να μας στραγγαλίσουν. Γιατί πρέπει να ξέρει πολύ καλά ο Έλληνας πρωθυπουργός ότι ο ελληνικός λαός δεν αντέχει ούτε ένα ευρώ νέων μέτρων.

Γιατί μέχρι τώρα εκείνο που έχουμε δει είναι Σαμαράς, Στουρνάρας και Σία, μόνο να υπογράφουν χαρτιά ξέρουν και από «όχι» τίποτα.