Μου έλειπε το σακίδιο στην πλάτη

Ο μεν Βενιζέλος με το γνωστό ειρωνικό και ξινό του ύφος είπε το αμίμητο: «εύχομαι σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή καλή επιτυχία στις εκλογές», ο δε Σκουρλέτης του ΣΥΡΙΖΑ είπε το διαλυτικό «μου θυμίζει σούπερ-μάρκετ το κόμμα του Θεοδωράκη».

Επικοινωνιακά ο Σταύρος Θεοδωράκης πήρε ένα ολοστρόγγυλο μηδέν, πάντως, στη χθεσινή πρώτη επίσημη εμφάνιση του κόμματός του. Αυτή η «θεατρική» συνάντησή του με τους δημοσιογράφους, οι γενικότητες που είπε και οι αφορισμοί που έκανε περπατώντας πέρα δώθε σε ένα στενό δωμάτιο με το τεράστιο δαχτυλίδι στο δάχτυλό του, μου πέρναγαν μία «τηλεορασίλα» στα μάτια μου.

Έτσι όπως τον έβλεπα, το μόνο που μου έλειπε για να ολοκληρωθεί η εικόνα που ξέρουμε για τον Θεοδωράκη, ήταν το σακίδιο στην πλάτη του και οι ματιές του όλο υπονοούμενα στην κάμερα. Κάποιοι που τον ξέρουν καλά γιατί έχουν συνεργαστεί μαζί του γράφουν τώρα ότι υπάρχει ένας έντονος ναρκισσισμό στον Θεοδωράκη και ένα πέραν του μέτρου παιχνίδι του με την κάμερα (γι' αυτό και τα κουραστικά αλλεπάλληλα περάσματά του μπροστά από την κάμερα της τηλεοπτικής του εκπομπής).

Πάντως εμένα δεν με ενδιαφέρει αν είναι νάρκισσος ή όχι ο Θεοδωράκης, αν κάνει καλές (που κάνει) ή κακές εκπομπές στην τηλεόραση ή αν ερεθίζεται όταν κάποιες κοπελιές του λένε ότι θυμίζει τον Αλέκο Αλεξανδράκη ή τελικά αν είναι καλός ταβερνιάρης με το εστιατόριο που έχει.

Εμένα με νοιάζει αν όλο αυτό που έκανε χθες, τα ονόματα που ανακοίνωσε σαν στελέχη του κόμματός του, το πρόγραμμά του και οι λύσεις που παρουσίασε για τα καθημερινά μου προβλήματα μέσα στην κρίση, θα με κάνανε την ημέρα των εκλογών να ψηφίσω «Ποτάμι».

Και δεν με «έψησε». Για να μην πω ότι το «Ποτάμι» μου φάνηκε ρυάκι. Και το ήθελα χείμαρρο. Κρίμα.