Κρίμα, ρε Θόδωρε

Όταν πριν 10 χρόνια περίπου, άρχισαν να τον παραμερίζουν πολιτικά Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου και ο Πάγκαλος άρχισε τα γνωστά δηλητηριώδη σχόλιά του για τον χώρο που για πολλά χρόνια πρωταγωνιστούσε (το ΠΑΣΟΚ), όλοι είπαν ότι ο Πάγκαλος κάνει φασαρία για να υπάρχει.

Μετά όσο προχωρούσαν τα χρόνια και ο Θόδωρος γινόταν πιο καυστικός και πιο προκλητικός, το πράμα άρχισε να παίρνει μια γραφική μορφή και μας θύμιζε κάτι από τον τρελό του χωριού, που λέει παλαβομάρες, αλλά με πολλές αλήθειες μέσα σε αυτές.

Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, με ένα μαινόμενο Πάγκαλο κατά της Δούρου να μιλάει «για όλα τα κορμιά στην πίστα».

Έχασε εντελώς την αισθητική του, ένας πρώην «εστέτ» της πολιτικής σκηνής; Πρόκληση για την πρόκληση; Το χάσαμε εντελώς;

Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει στην τελική. Τα γράφω, όμως, όλα αυτά γιατί με κάτι Πάγκαλους, κάτι Ταμήλους και διάφορους κλαψιάρηδες μες στη βουλή, ο κόσμος γυρνάει όλο και περισσότερο την πλάτη του στους πολιτικούς και στην πολιτική.

Και η μεν «πατάτα» του Πάγκαλου με τον Οτσαλάν και το άλλο παγκάλειο περί ελληνικής σημαίας στα Ίμια που την πήρε ο άνεμος, μπορεί να χάνονται στην ιστορία. Η καθημερινή όμως συμπεριφορά ενός πρώην κορυφαίου πολιτικού, είναι εδώ μπροστά μας, ζώσα. Και το μόνο που θα ήθελα να πω στον πρώην φίλο Πάγκαλο είναι «κρίμα ρε Θόδωρε, σκέψου και λίγο την υστεροφημία σου».