Ο δαίμονας στο DNA μας

Γιατί κάθε φορά αυτή η χώρα πρέπει να φτάσει στο παρά ένα για τον όλεθρο και να σώζεται την τελευταία στιγμή από ένα αναπάντεχο γεγονός ή από την ξαφνική κινητοποίηση ενός λαού, που συνήθως ράθυμος παρακολουθεί τις εξελίξεις μέχρι τη στιγμή που θα αφυπνιστεί;

Γιατί άραγε κάθε φορά την τελευταία στιγμή αρπαζόμαστε από το τελευταίο βαγόνι ενός τρένου, που ξεκινάει να φύγει μακριά μας και να μας αφήσει σύξυλους και μόνους στο σταθμό;

Τελευταία στιγμή βρήκαμε τον τρόπο να τερματίσουμε έναν εμφύλιο πόλεμο που οδηγούσε τη χώρα στην εξαφάνισή της ή τη διχοτόμησή της.

Τελευταία στιγμή σωθήκαμε από τον όλεθρο που μας οδηγούσε η χούντα των συνταγματαρχών φέρνοντας ξανά τη δημοκρατία σε αυτή τη χώρα, αλλά έχοντας χάσει τη μισή Κύπρο.

Τελευταία στιγμή, το 2012, δεν μας πέταξαν από το ευρώ στον Καιάδα της δραχμής, ίσως γιατί το σκέφτηκαν πιο ψύχραιμοι και είδαν ότι δεν τους παίρνει.

Τελευταία στιγμή στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, εκεί που όλοι μας είχαν πετάξει στα ποδοσφαιρικά σκουπίδια (μία ομάδα που δεν μπορεί να βάλει γκολ, μία ομάδα που παίζει αντιποδόσφαιρο και «κλέβει» προκρίσεις με ισοπαλίες και μηδέν γκολ), μετά τη χθεσινή νίκη, μας έχουν ανεβάσει στα ουράνια με την πρόκρισή μας στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Πάλι έδρασε ο δαίμονας την τελευταία στιγμή, που έχουμε στο DNA μας και αρπαχτήκαμε από το τελευταίο βαγόνι του τρένου.

Γι' αυτό και εγώ, που μ' αρέσει να βλέπω μισογεμάτο το ποτήρι, νιώθω ότι δεν θα χαθούμε μέσα σε αυτή τη θύελλα που μας βρήκε. Πάλι ο δαίμονας, κάποια στιγμή, θα μεταμορφωθεί σε καλή νεράιδα, για να μας οδηγήσει στην έξοδο από τον εφιάλτη.

Αφήστε με, έστω για λίγο, έστω μόνο για σήμερα, να ελπίζω.