Εθνικό μίσος

Κανονικοί Γερμανοί. Ψυχροί εκτελεστές. Μία μηχανή που αποτελείται από ανθρώπους χωρίς συναίσθημα, χωρίς ευαισθησία, χωρίς νεύρα, γιατί κάπως έτσι τους βλέπουμε. Και τους μισήσαμε ακόμα περισσότερο, που βρήκαν ένα πτώμα μπροστά τους και συνέχισαν να το κλωτσάνε και να το εξευτελίζουν.

Οι Βραζιλιάνοι, ανήμποροι και πελαγωμένοι, μάζευαν γκολ και οι Γερμαναράδες γέλαγαν, καθώς όποτε ήθελαν τρύπαγαν τα βραζιλιάνικα δίχτυα.

Και εμείς τους βρίζαμε τους Γερμανούς. Παλιοναζί. Δολοφόνοι. Χωρίς ανθρωπιά. Μέχρι που κάποιος στην παρέα, εκεί στο 7-0, είπε και το πικρό αστείο: «Να δείτε που θα σηκωθεί τώρα και ο Σόιμπλε από το καροτσάκι του και θα βάλει και αυτός γκολ στους Βραζιλιάνους».

Τι το 'θελε και το 'πε; Ξεσπάσαμε όλοι: «Ναι ρε, έτσι κάνανε σαπούνι και τους Εβραίους, έτσι κάψανε και το Δίστομο, αυτοί είναι ρε οι Γερμανοί. Ψυχροί εγκληματίες. Τώρα το ανακαλύψατε;».

Και βρίζαμε τον Σβαϊνστάιγκερ, γιατί θέλαμε να βρίσουμε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Και μετά πήγαμε για ύπνο. Ξαλαφρωμένοι, καθώς είχαμε ξεσπάσει το μίσος κατά των Γερμανών, όπως παλιότερα βρίζαμε και λέγαμε «δολοφόνους των λαών» τους Αμερικάνους (και δεν είχαμε άδικο βέβαια).

Κανείς, όμως, από εμάς δεν σκέφτηκε λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, ότι μήπως δεν φταίει η Μέρκελ, ο Σόιμπλε ή ακόμα και ο Σβαϊνστάιγκερ για την κατάντια μας; Μήπως αυτοί βρήκαν ανοιχτή την πόρτα και μπήκαν στη ζωή μας; Μήπως αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, που είναι να υποδουλώνουν οικονομικά τους λαούς ή να τους φορτώνουν με γκολ στα γήπεδα και άλλοι φταίνε που τους δίνουν τέτοιες ευκαιρίες.

Και μήπως όλοι αυτοί οι άλλοι είναι κάποιοι δικοί μας άνθρωποι, που εμείς τους ψηφίσαμε για να μας εξουσιάζουν και να ανοίγουν τις πόρτες της ζωής μας τόσο εύκολα, για να μπαίνουν οι δαίμονες;

Καλό ξημέρωμα να 'χουμε σύντροφοι.