Θα πάει το παπάκι στην ποταμιά;

Αλλά όταν τελείωσε η εκπομπή, ένιωθα περισσότερο μπερδεμένος με αυτά που άκουσα από τον αρχηγό Σταύρο, που ξεκίνησε με ένα σακίδιο στον ώμο και με μία εκπομπή στην τηλεόραση να κατακτήσει και αυτός το πάνθεον των εθνοσωτήρων μας (βγάλε ρε Σταύρο αυτό το δαχτυλίδι από το δάχτυλο, είναι πολύ κιτς αδελφέ μου).

Τελικά, όχι το Ποτάμι δεν με πήρε, αλλά ούτε τα δάχτυλα του ενός ποδιού έβρεξε. Γιατί, απλά, δεν με έπεισε ο κυρ Σταύρος με όλη αυτή τη θολούρα και τα ήξεις αφήξεις του πολιτικού του λόγου.

Θα μείνω μόνο σε τρία σημεία της χθεσινής τηλεοπτικής εμφάνισης Θεοδωράκη:

1. Ένδεια πολιτικών επιχειρημάτων και λόγου. Δεν γίνεται να εμφανίζεσαι ως πολιτικός αρχηγός και σε κάθε δύο φράσεις σου να λες τη λέξη «έτσι» και ξανά «έτσι». Για να πείσεις; Για να επιβεβαιωθείς από το ακροατήριο; Για να πάρεις τη γνώμη των ακροατών σου; Δεν γίνεται να θέλεις να σώσεις την Ελλάδα και ο λόγος σου να είναι φτωχός και συχνά βαρετός.

2. Κάποιες φορές είπε «κουφά» πράγματα. Όπως εκείνο το κάλεσμα των πλουσίων Ελλήνων, που αγαπάνε την πατρίδα (τύπου Ζάππας ο ευεργέτης) και να κάνουν λέει κατά τόπους έναν κουμπαρά για τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν και να προσελκύσουμε σπουδαστές από τη Βουλγαρία, από την Αλβανία, να σπουδάσουν στην Ελλάδα. Και μετά ξυπνήσαμε. Πού να βρεθούν ρε Σταύρο οι ευεργέτες σήμερα τύπου Ζάππα και Αβέρωφ, που οι πλούσιοι που απευθύνεσαι ήδη έχουν στείλει τα λεφτά τους έξω να τα κρύψουν. Πλάκα μας κάνεις;

3. Δεν γίνεται, ρε σύντροφε, να είσαι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Δεν γίνεται να κλείνεις το μάτι στον Σαμαρά και στη Νέα Δημοκρατία ζητώντας συνάντηση μαζί τους και να κάνεις ακριβώς το ίδιο με τον Τσίπρα και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι λάθος να το παίζεις κεντροαριστερά. Η αριστερά είναι μία. Τελεία και παύλα. Η πιο παραδοσιακή, η πιο «σκληρή» είναι το ΚΚΕ. Η πιο σύγχρονη και «εκσυγχρονιστική» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τελεία. Παράγραφος. Και ποιο κέντρο ευαγγελίζεσαι; Υπάρχει κέντρο σήμερα πέρα από κάτι τρομαγμένους μικροαστούς, που ούτε το 3% του εκλογικού σώματος είναι; Σε μια τέτοια εποχή πολιτικής πόλωσης, «πού πα ρε καραμήτρο»;

Μ' αυτά και μ' αυτά όμως το παπάκι όχι μόνο δεν θα πάει στην ποταμιά, αλλά κινδυνεύει να το φάει και ο λύκος.