Ο Πινόκιο και γ... την ατυχία μας

Ε, λοιπόν, διακόσια χρόνια περίπου από τότε που γράφτηκε το παραμύθι αυτό, γεμίσαμε «πινόκιο» γύρω μας και διάφορες τεράστιες μύτες, που μεγαλώνουν συνέχεια, γιατί τα ψέματά τους είναι ασταμάτητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τα δημόσια έσοδα έχουν μία τεράστια μαύρη τρύπα 70 δισ. ευρώ, από την αδυναμία του κόσμου να πληρώσει τις υποχρεώσεις του στην εφορία. Και κάθε μήνα η τρύπα αυτή μεγαλώνει κατά ένα δισεκατομμύριο.

Σήμερα το πρωί, ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας εφοριακών υπαλλήλων, που ξέρει ίσως καλύτερα απ' όλους τα πράγματα για τα χρήματα που μπαίνουν στις εφορίες, ο κ. Τρύφωνας Αλεξιάδης, μου έλεγε για τη δραματική κατάρρευση των εσόδων «γιατί ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει πλέον και εγκατέλειψε τον αγώνα».

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο μεν ένας «πινόκιο» μας μιλάει ότι δεν έχουμε πια την ανάγκη της τρόικα και έχουμε και αρκετό πλεόνασμα για να... επιστρέψουμε και κάποια ψίχουλα σε χαμηλοσυνταξιούχους. Ο άλλος «πινόκιο» μας λέει για επιστροφή σε μισθούς και συντάξεις του 2009. Ο τρίτος «πινόκιο» μας υπόσχεται μείωση των φορολογικών βαρών. Και ο τέταρτος «πινόκιο» επιστροφή των απολυμένων στις θέσεις τους.

Και κάπως έτσι, οι μύτες τους μεγαλώνουν συνεχώς και εμείς πέφτουμε πάνω τους. Μυτομαχίες για την καρέκλα της εξουσίας. Τρελό; Αλλά απόλυτα ελληνικό, όταν όλη η Ευρώπη προχωράει στο μέλλον, με αλματώδη βήματα και τον Πινόκιο με τον ξυλουργό πατέρα του Τζεπέτο, τον διηγούνται μόνο σαν παραμύθι σε μικρά παιδιά.