Εθνική ντροπή…
Και ποιός Έλληνας δεν αηδιάζει με αυτή τη λεηλασία της ιστορικής μνήμης που έγινε σήμερα σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Αθήνα και αλλού, σε αυτό που εκφράζει ο εορτασμός της 28ης Οκτώβρη;
Μέχρι πέρυσι 25η Μάρτη και 28η Οκτώβρη χιλιάδες κόσμου στέκονταν στα πεζοδρόμια να χειροκροτήσουν όλα αυτά τα παλληκάρια που, όταν χρειαστεί, θα υπερασπίσουν τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου.
Παιδιά με ελληνικές χάρτινες σημαίες, γονείς και συγγενείς των παλληκαριών που παρήλαυναν, ηλικιωμένοι που έζησαν τον πόλεμο του ’40 στέκονταν εκεί, στα πεζοδρόμια, πίσω από το σύρμα για να χειροκροτήσουν και να καμαρώσουν τα παιδιά με τα χακί, τα μπλε και τα γκρι της αεροπορίας.
Φέτος, στις 28 Οκτώβρη, κατέβηκαν οι σημαίες, επέστρεψαν στις μονάδες τους τα παιδιά που ήταν έτοιμα να παρελάσουν και ο κόσμος που μέχρι πέρυσι χειροκροτούσε, καμάρωνε, χαιρόταν την παρέλαση, έγινε ένα ποτάμι της οργής που παρέσυρε και εξέδρες επισήμων και αγήματα με φρεσκοσιδερωμένες στολές και μουσικές μπάντες.
Κυρίως όμως παρέσυρε στο διάβα του τη γιορτή της ελληνικής περηφάνιας και ανδρείας.
Τι συνέβη λοιπόν μέσα σε 12 μήνες και η γιορτή έγινε δράμα;
Η απάντηση είναι απλή: Μας έκαψαν τις ζωές μας, μας στέρησαν την ελπίδα, μας κορόιδεψαν χυδαία. Δεν θέλουμε γιορτές και πανηγύρια για το παρελθόν. Θέλουμε ελπίδα για το μέλλον και να μας δώσουν πίσω τις ζωές μας. Έτσι κι αλλιώς η ιστορική μνήμη για το 1940 ή το 1821 δεν πεθαίνει και θα υπάρχει πάντα.
Αλλά η ζωή μας σβήνει και δεν έχουμε κουράγιο για εορτασμούς. Ακόμα κι αν αυτοί είναι εθνικοί.
Ένα λάθος όμως έγινε στο λαϊκό ξεσηκωμό της 28ης Οκτώβρη 2011: Η φωνή «προδότης» που ακούστηκε για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, είναι κατάπτυστη.
Γιατί ο Παπούλιας είναι ο τελευταίος των Ελλήνων που μπορεί να κατηγορηθεί για προδοσία.