Φρίκη!

Ποιος το περίμενε να φτάσουμε εκεί σε εποχές που θυμίζουν την κατοχή του '42 τότε που τα παιδιά πέθαιναν στους δρόμους από ασιτία.

Άραγε το ίδιο θα ζούσαμε σήμερα αν δεν υπήρχαν κάποια φιλόξενα ιδρύματα για τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε;

Την ώρα που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ομφαλοσκοπούν (αν θα αλλάξει ηγεσία το πρώτο και πως θα κλείσει τα στόματα των σκληρών ο Σαμαράς το δεύτερο), την ώρα που Μέρκελ και Σόιμπλε επιμένουν προκλητικά στην υπογραφή του κειμένου εφαρμογής των μέτρων από όλους τους αρχηγούς των κομμάτων, την ώρα που ο Παπαδήμος φιλάει κατουρημένες ποδιές στις Βρυξέλλες για να πάρουμε την 6η δόση, την ώρα που όλοι περιμένουμε με κομμένη την ανάσα την αναγγελία νέων μέτρων γιατί τα ελλείμματα παραμένουν μεγάλα, αυτή την ώρα που ζούμε έναν ανείπωτο εφιάλτη υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά που δεν έχουν να φάνε σε αυτή τη χώρα.

Μήπως τελικά θα έπρεπε αυτές οι καλές κυρίες της καλής κοινωνίας των Αθηνών (δηλαδή για να το πω στη δική μου γλώσσα του Πειραιά, οι λεφτούδες και φραγκάτες των Αθηνών) αντί να τρέχουν για τα παιδιά της Αφρικής και της Ασίας, να σκύψουν πάνω από τα κεφαλάκια των δικών μας πεινασμένων παιδιών;

Γιατί πλέον η φρίκη και η δυστυχία είναι δίπλα μας και μπήκε στα σπίτια μας.