Μεταπολίτευση, αρχή και τέλος…

Του Μάρκου Μουζάκη

Σαν σήμερα, πριν τριάντα εννιά χρόνια, ξεκινούσε για την Ελλάδα η περιπέτεια, το ταξίδι της μεταπολίτευσης.

Μια περιπέτεια με επιτυχίες και αποτυχίες, με συν και πλην, με χαρές και λύπες, με ευτυχείς και ατυχείς στιγμές, μα σε κάθε περίπτωση συναρπαστική.

Αυτή η εποχή, η περίοδος της μεταπολίτευσης, ανέδειξε και ηγέτες, με κυρίαρχους στο διάβα της τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.

Επειδή βέβαια τους ηγέτες ακολουθούν στα «γενικά επιτελεία» συνεργάτες, στελέχη που συνδιαμορφώνουν πολιτικές και κουλτούρα, σε αυτό το επίπεδο και για όλη αυτή την διαδρομή ήταν κυρίαρχος, καθοριστικός ο ρόλος της «γενιάς του Πολυτεχνείου», εννοώ εκείνων των στελεχών της αντιδικτατορικής πάλης, κυρίως απ’ το φοιτητικό κίνημα, που μπήκαν στο στίβο της πολιτικής δράσης και πρωταγωνίστησαν στις εξελίξεις της ταραγμένης περιόδου. Βέβαια κάποιοι –πολλοί- άλλοι εκείνης της γενιάς επέλεξαν την «αφάνεια», με την έννοια ότι δεν επιχείρησαν να εξαργυρώσουν την προσφορά τους με αντάλλαγμα πολιτικές θέσεις και άσκηση εξουσίας…

Δυστυχώς αυτή η γενιά με τη δράση της εν πολλοίς και ενσωματώθηκε στο σύστημα και απομυθοποιήθηκε.

Δεν είναι σωστό ούτε να αδικούμε κάποιους εκπροσώπους της, ούτε να την προσεγγίσουμε ισοπεδωτικά. Ήταν, είναι, για να αναφερθούμε σε δύο πρόσωπα τα οποία ξεκίνησαν απ’ τον ίδιο χώρο, άλλη η παρουσία και δράση για παράδειγμα του Σπ. Χαλβατζή και άλλη, πολύ διαφορετική, της Μ. Δαμανάκη…

Επειδή όμως η Ιστορία καταγράφει και κρίνει και σύνολα, μάλλον το ιστορικό διάβα εκείνης της γενιάς στην πολιτική δράση κρίνεται (αυστηρά ίσως…) έξω απ’ τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει.

Εν πάση περιπτώσει, ό,τι είχε να δώσει η μεταπολίτευση, το έδωσε.

Τα τελευταία χρόνια είχε κιόλας απαξιωθεί εντελώς, μέσα σε διαπλοκές, σκάνδαλα, μίζες, μαύρο χρήμα, συναλλαγές, ακόμα και ανεπίτρεπτες εθνικές υποχωρήσεις (ποιος δεν θυμάται, ας πούμε, την ντροπιαστική «συμφωνία της Μαδρίτης» των Σημίτη-Πάγκαλου, μέσω της οποίας αναγνωρίστηκαν «ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο»;).

Και πνίγηκε –κυριολεκτικά- στη θάλασσα των μνημονίων, που έφεραν σε τούτη τη δόλια πατρίδα νέα δεινά, υποτέλεια, φτώχεια, ξεπουλήματα, περιθωριοποίηση.

Με τις δύο περσινές εκλογικές αναμετρήσεις ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης, ένα τέλος για το οποίο είχαν προηγούμενα πολλοί «προφήτες» μιλήσει, μα διαψεύδονταν.

Αλλά πέρσι τα… ψέματα τελείωσαν, μια νέα ιστορική περίοδος ξεκίνησε, ένας νέος κύκλος άνοιξε.

Να ελπίσουμε ότι θα είναι πιο ελπιδοφόρος, πιο αξιόπιστος;

Να το ελπίσουμε.

Και να παλέψουμε γι’ αυτό!