Γι' αυτούς τους ήρωες τι λένε τα μνημόνια, κύριε Άδωνι;
Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι της πρωτεύουσας ελάχιστα ασχολούμαστε με αυτά τα «μικρά» της ζώσας πραγματικότητας. Κακώς, κάκιστα. Διότι εκεί, στις «μικρές κοινωνίες» αντικρίζεις την πραγματικότητα. Αυτή που περιγράφουμε κυρίως θεωρητικά.
Λέμε, για παράδειγμα, για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας. Κάνουμε αναλύσεις για τις τραγικές επιπτώσεις των μνημονίων, αυτών των μνημονίων που θαυμάζει ο κύριος Άδωνις, σε αυτό το χώρο.
Και πολύ καλά κάνουμε.
Όμως σε αυτό το χώρο, τον κατ' εξοχήν χώρο της περιλάλητης «καθημερινότητας» υπάρχουν καθημερινοί «μικροί» ήρωες.
Που παλεύουν κάτω από εντελώς αντίξοες, απάνθρωπες συνθήκες.
Για να ανακουφιστεί ο συνάνθρωπος. Να σωθεί.
Να αισθανθεί καλύτερα, λιγότερο μόνος, λιγότερο εγκαταλελειμμένος.
Και το κάνουν με περηφάνια, με αυταπάρνηση.
Γνώρισα ανθρώπους τέτοιους.
Γιατρούς, νοσηλευτές, προσωπικό που έχει προβοκαριστεί για «τεμπελιά», που έχει λοιδορηθεί για ανευθυνότητα, που έχει φορτωθεί τις αμαρτίες, ακόμα και τις αθλιότητες του πολιτικού συστήματος και προσωπικού.
Μικρούς ήρωες οι οποίοι, κατά τον κύριο Άδωνι, κατά τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, κατά τους προπαγανδιστές τους καθεστωτικούς, ευθύνονται για το ότι η υγεία νοσεί, βρίσκεται στην εντατική!
Ναι!
Κι όμως, αυτοί οι ήρωες (σκέτο ήρωες!) εκπέμπουν υπευθυνότητα, αυταπάρνηση, ανθρωπιά, εργάζονται κάτω από συνθήκες άθλιες.
Κι όμως παράγουν!
Σκεφτόμουν...
Είναι δυνατό, έλεγα μέσα μου, γιατροί σαν τον διευθυντή της Παθολογικής κ. Γέργο, σαν τον εξαίρετο παθολόγο μα κυρίως άνθρωπο κ. Σαρανταένα, σαν την πνευμονολόγο, σαν τον νεφρολόγο, σαν τις «ταπεινές» νοσηλεύτριες, που δε γνωρίζουν σχόλη, που έχουν να πληρωθούν υπερωρίες και εφημερίες μηνών, που δουλεύουν κόντρα σε μύρια ρεύματα, να είναι αυτοί που κατηγορούνται απ' τον κύριο Άδωνι και τους ομοίους του (πολιτικούς, δημοσιογραφικούς, αναλυτάδες και το κάθε κακό συναπάντημα) για το κατάντημα του χώρου;
Για να «αθωωθούν» τα μνημόνια της εξαθλίωσης;
Και να μου συγχωρήσετε τις λίγες προσωπικές αναφορές, σε γιατρούς.
Το κάνω (κυρίως) επειδή βρε αδερφέ πρέπει και αυτοί οι ήρωες της καθημερινότητας να αναφερθούν κάποια στιγμή.
Αυτοί θα έπρεπε να είναι οι «επώνυμοι».
Και δουλεύουν με πενιχρά μέσα.
Με περηφάνια όμως τα αντιμετωπίζουν.
Δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες, αλλά με ανθρωπιά το προσεγγίζουν και αυτό.
Ξέρετε κάτι, κύριε Άδωνι;
Την Κυριακή ούτε σεντόνι δεν υπήρχε για κάποιους ασθενείς! Ούτε κουβέρτα, κύριε Άδωνι!
Και μου είπε η αξιοπρεπέστατη νοσηλεύτρια ότι «αν μπορείτε να φέρετε απ' το σπίτι σας, καλό θα ήταν», κύριε Άδωνι!
Επίσης, κύριε Άδωνι, με πληροφόρησαν ότι απ' το φθινόπωρο το νοσοκομείο θα αντιμετωπίσει σοβαρότατο πρόβλημα εφημεριών ένα πράμα σαν αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα το νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης, κύριε Άδωνι!
Και για λόγους οικονομικούς και για λόγους στελέχωσης, κύριε μνημονιακέ Άδωνι!
Αλήθεια, κύριε Άδωνι, πώς μπορείτε και τους αντικρίζετε όλους αυτούς, τους καθημερινούς ήρωες που ασφαλώς υπάρχουν, κύριε Άδωνι, σε όλα τα νοσοκομεία;
Και ύστερα με περισσό θράσος τους φορτώνετε τις αμαρτίες σας;
Δεν θα τις άρουν, κύριε Άδωνι!
Μόνο θα δίνουν καθημερινές εξετάσεις, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, κύριε Άδωνι!
Διαβάστε επίσης:
Ένας ασθενής κάθε 30 δευτερόλεπτα στην εφημερία του Ευαγγελισμού!
Λεφτά υπάρχουν, όχι όμως για την υγεία