Μανώλης Γλέζος: Ένας «απροσάρμοστος» έφηβος!

Του Μάρκου Μουζάκη

Τον γνώρισα τη δεκαετία του ’80. Αφορμή, η επίσκεψή του σε ένα άλλο ανυπόταχτο, ασυμβίβαστο επαναστάτη, που η άρνησή του να ενταχτεί στο σύστημα τον είχε οδηγήσει στις φυλακές. Αναφέρομαι στον εκ των ηγετών της «επανάστασης των γαρυφάλλων» στην Πορτογαλία, τον συνταγματάρχη Οτέλο ντε Καρβάλιο.

Ο Μανώλης τον είχε επισκεφτεί στις πορτογαλικές φυλακές, όπου ήταν φυλακισμένος. Του ζήτησα μια συνέντευξη για τη συνάντησή του με τον «Οτέλο». Έτσι γνωριστήκαμε. Και γίναμε και παραμείναμε φίλοι, αργότερα έγινε και κουμπάρος μου.

Απ’ τις πρώτες στιγμές της γνωριμίας μας, τον χαρακτήρισα «απροσάρμοστο». Του άρεσε.

«Απροσάρμοστος», στο βαθμό που ο Μανώλης ποτέ δεν εντάχτηκε στα κατεστημένα «καλούπια» του συστήματος. Λειτουργούσε εκτός αυτών των ορίων.

Τα περιφρονούσε μάλιστα. Και βάδιζε πάντοτε και βαδίζει πάντοτε με τις προσταγές της καρδιάς και με αυτό που πάντα λέει, ότι «έχω καθήκον να ακούω και να εκτελώ τις εντολές των νεκρών συναγωνιστών».

Τότε, εκείνη την εποχή πήρε μια απόφαση που ελάχιστοι κατάλαβαν. Να εγκαταλείψει τη Βουλή και να πάει στ’ Απεράθου, στο χωριό του και να γίνει εκεί πρόεδρος, με στόχο να εφαρμόσει –όπως κι έκανε- το όνειρό του για την άμεση δημοκρατία!

Η άμεση δημοκρατία είναι ένα άλλο πάθος του. «Η εξουσία απ’ το λαό», όπως συνηθίζει να λέει και όχι «στο λαό», δηλαδή δοτή.

Πρώτος αυτός, μαζί με ελάχιστους συντρόφους, ξεκίνησε τη μεγάλη μάχη για την διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων, κόντρα –πάλι- στο σύστημα που φοβάται τον γερμανικό «γίγαντα» και όχι μόνο διστάζει να διεκδικήσει αλλά βάζει και προσκόμματα, δικαστικά, πολιτικά.

Και τη συνεχίζει αυτή τη μάχη.

Θυμάμαι αυτό που μου αφηγήθηκε κάποτε ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, ο Μήτσος Παπαχρήστος.

Στα πρώτα χρόνια αυτής της ωραίας μάχης, στις προσταγές πάλι των νεκρών συντρόφων, πήγαν στη Γερμανία για την προώθηση των ελληνικών αιτημάτων.

«Εγώ προσπαθούσα να ξεκλέψω χρόνο για λίγο ύπνο, όταν ταξιδεύαμε από πόλη σε πόλη με το τρένο», μου έλεγε «κι ο Μανώλης εκεί, ακούραστος, άυπνος, ακόμα και στο ταξίδι κοίταζε τις σημειώσεις του, ετοίμαζε την επόμενη ομιλία του, δεν τον προλάβαινα»!

Αυτός είναι ο Μανώλης.

Της γενναιότητας, της αντίστασης, του καθήκοντος, όπως τότε, όταν με τον άλλο ήρωα, τον Απ. Σάντα κατέβαζαν τη σβάστικα απ’ την Ακρόπολη, αφού –όπως λέει ο ίδιος- είχαν απλά συνεννοηθεί με τα μάτια…

Πάντοτε ασυμβίβαστος. Πάντοτε μαχητής. Πάντοτε «απροσάρμοστος».

Ποτέ ενταγμένος σε «γραμμές», όταν η συνείδησή του τον προστάζει αλλιώτικα.

Μα και ποτέ δεν άλλαξε ιδεολογία. Άγνωστη γι’ αυτόν λέξη η «κυβίστηση», τόσο γνώριμη για πάρα πολλούς του σημερινού πολιτικού προσωπικού…

Όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, στην παρουσίαση του βιβλίου της Ρένας Δούρου «Μια κουβέντα με τον Γλέζο», κλασικό παράδειγμα είναι ο Μανώλης αυτής της διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον διεθνισμό.

«Στις φλέβες του ρέει η αντίσταση και η λεβεντιά. Έτσι εξηγείται η αιώνια νεότητα στη φυσιογνωμία του». Λόγια μαθήτριας απ’ το Γυμνάσιο Πετρούπολης, όταν ο Μανώλης επισκέφθηκε στο σχολείο της, όπως συχνά-πυκνά κάνει με δεκάδες σχολεία, σε όλη την Ελλάδα, επειδή θέλει αυτή τη διαρκή επαφή με τη νεολαία, απ’ την οποία διδάσκεται, όπως λέει!

Αυτός είναι ο Μανώλης.

Ένας ήρωας, βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα του λαού, γι’ αυτό και πάντα ένας άνθρωπος που ακούει το «βράχο-λαό» και μεταφέρει τον καημό και το πάθος του, κόντρα στους συμβιβασμένους, τους «υπάκουους», τους «ενταγμένους».

Να ‘ναι καλά. Να μας διδάσκει, να μας εμπνέει, να ‘ναι το παράδειγμα το φωτεινό για τη νέα γενιά!

Διαβάστε επίσης:

Δεκαοχτώ χρόνια χωρίς τον Αντρέα…