Θα ενσωματωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω «μεγάλου συνασπισμού»;

Του Μάρκου Μουζάκη

Και μάλιστα το ενδιαφέρον αρύεται και (φυσικά) απ’ το γεγονός ότι όσοι διακινούν ή διακονούν αυτό το σενάριο αναφέρονται σε μια «αναγκαστική» κυβερνητική συγκατοίκηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αλλά και απ’ το… ποιοι το διακινούν.

Παρατηρούν, ας πούμε, ότι οι διακινητές του είναι και στελέχη της συντηρητικής παράταξης αλλά και επιχειρηματικά κέντρα καθώς και μιντιακά συμφέροντα και μάλιστα πολύ συγκεκριμένα. Βασικά αυτά που αποκαλούνται συστημικά…

Και δεν το θεωρούν διόλου τυχαίο αυτό.

Το εντάσσουν σε ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό βασικών πυλώνων του συστήματος, με κεντρικό στόχο την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ , την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του, το «νέρωμα του κρασιού» του, τη μετάλλαξή του σε άλλο ένα συστημικό και συνεπώς ακίνδυνο κόμμα, που θα περιοριστεί σε διαχείριση και δεν θα προχωρήσει σε ανατροπές, όταν έρθει στην εξουσία.

Εμείς θα προσθέταμε, πως και ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λοξοκοιτάζουν σε μια τέτοια προοπτική κι εξέλιξη. Όχι πολλά, προσώρας τουλάχιστον, αλλά πάντως δεν λείπουν…

Όμως όλη αυτή η συσπείρωση που έχει πετύχει το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απ’ το 2010 και μετά εδράζεται σε σαφώς αντισυστημική βάση.

Κι αν αυτή του την «κληρονομιά» και αφετηρία την απεμπολήσει τότε θα χάσει και την «ψυχή» του αλλά και την μεγάλη, ιστορική ευκαιρία να προχωρήσει σε ανατροπές που έχουν ανάγκη η χώρα κι ο λαός μας.

Όλες αυτές οι «φιλικές» προτροπές εκπροσώπων του καθεστώτος μοναδικό στόχο έχουν να οδηγήσουν το ΣΥΡΙΖΑ σε –μελλοντικές συμμαχίες- με τα κόμματα ακριβώς που ευθύνονται για την τραγωδία που βιώνει ο ελληνικός λαός.

Να οδηγήσουν τις αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις στο περιθώριο για πολλές δεκαετίες, αφού μια αποτυχία κι ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ θα σπείρει την απογοήτευση, την οργή, την απόρριψη.

Το ίδιο επιδιώκουν και όσοι απεργάζονται «προοδευτικές» συμπράξεις με κατασκευάσματα σαν την Ελιά του Βενιζέλου και του Λοβέρδου, κεντρικών «παιχτών» του σημερινού, χρεοκοπημένου σκηνικού…

Είναι άλλο το χρέος του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει συμμάχους και να μην επιμένει σε μια στρατηγική απομόνωσης στο όνομα μιας κατ’ όνομα «καθαρότητας».

Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό απ’ την πορεία ενσωμάτωσης όπου σπρώχνουν οι συστημικοί πυλώνες.

Είναι άλλο η εγκατάλειψη μιας «αριστοκρατικής» επιλογής απόδοσης «αντιμνημονιακών ενσήμων κι ευσήμων», που πρέπει να εγκαταλειφθεί ώστε να συγκροτηθεί το ευρύ, προοδευτικό, πατριωτικό (να μην το λησμονεί…) μέτωπο εξουσίας κι άλλο η μετάλλαξή του σε ένα ακόμα εργαλείο απογοήτευσης του χειμαζόμενου λαού…

Επομένως ας κλείσει τα αυτιά στις κάθε είδους σειρήνες, αλλά –απ’ την άλλη- ας προχωρήσει στη συγκρότηση αυτού του μετώπου, χωρίς δογματικά προαπαιτούμενα…