Τα δάνεια από τις ΗΠΑ

Η Γερμανία με σημερινή ανακοίνωσή της, ενημερώνει ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν ισχύει. Αυτήν την εξέλιξη ως Ελλάδα θα πρέπει να τη θεωρήσουμε θετική. Για τους εξής λόγους:

- Το ΔΝΤ , μπορεί ως διεθνές ταμείο , στο οποίο άλλωστε και εμείς ως χώρα συμμετέχουμε να έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί είναι μηχανισμός αξιοπιστίας προς τους δανειστές, ειδικά τις αγορές, άρα υπό ορισμένες προϋποθέσεις δίνει λύσεις. Στην προκειμένη όμως περίπτωση και υπό τις παρούσες συνθήκες, η στήριξη από το ΔΝΤ, δεν δίνει καμία ενίσχυση του ενδεχομένου πρόσβασης στις αγορές.

Γιατί όχι στο ΔΝΤ

- Διευκολύνεται απλά η Γερμανία, χωρίς κόστος ή ρίσκο, με τα χρήματα των άλλων και ειδικά των ΗΠΑ, να προωθεί τη Γερμανική Ένωση της Ευρώπης και να θέτει στους υπόλοιπους, τους όρους και τα τελεσίγραφά της , όπως και τις εμπράγματες εγγυήσεις, χωρίς ταυτόχρονα οι ελλειμματικοί, φυσικά και η Ελλάδα να λύνουν το ζήτημα του χρέους τους, αλλά και την ανάκτησης της εθνικής τους αυτοδιοίκησης.

- Η συνταγή αντιμετώπισης των χρεών και των ελλειμμάτων από την πλευρά του ΔΝΤ, είναι μία και υφεσιακή. Είναι επίσης μια συνταγή αποτυχημένη όπου και αν εφαρμόσθηκε. Στην ευρωζώνη, η πρώτη χώρα που δοκίμασε μια τέτοια προοπτική υπήρξε η Ελλάδα , με το ΔΝΤ να μειοψηφεί σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, στην Τρόικα, με τα πολύ αρνητικά αποτελέσματα πλέον σήμερα σε σχέση με τα Μνημόνια.

- Άρα η περαιτέρω χρηματοδότηση μέσω ΔΝΤ, από κεφάλαια των ΗΠΑ και των Αναπτυσσομένων, προς την Ευρώπη, τα μόνα που εξυπηρετούν είναι το Γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό και την ύφεση. Ούτε τους λαούς της Ευρωζώνης, ούτε την ανάκαμψη και την παγκόσμια σταθεροποίηση.

- Το ΔΝΤ παραμένει ως ενδιαφέρων οργανισμός, ως σύμβουλός , σε σχέση με τα «εργαλεία» του , ή εγγυητής αποπληρωμής κάποιων δανείων μεταξύ αγορών και ελλειμματικών κρατών, αλλά τίποτα παραπέρα.

Τα διμερή δάνεια

Οι ΗΠΑ ως συνταγή ανάκαμψης και ανάπτυξης μιας οικονομίας, ακόμη και προβληματικής, εμπιστεύονται αρχές πολύ διαφορετικές από εκείνες του ΔΝΤ και του αυστηρού δημοσιονομισμού της Γερμανίας. Στην περίπτωση λοιπόν που είχαμε διμερή δάνεια, ως επιλογή της Ουάσιγκτον αυτά για να είναι αποτελεσματικά, θα πρέπει να είναι διακρατικά ή μέσω απευθείας των διεθνών επενδυτικών τραπεζών της Γουόλ , με την εγγύηση της FED, στην τελευταία περίπτωση και όχι μέσω του ΔΝΤ ή των οργάνων της Γερμανίας. Η συνταγή της αμερικανικής οικονομίας και η από την άλλη ακτή του Ατλαντικού θεώρηση πραγμάτων, δίνει λύσεις και δημιουργεί αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, ακόμη και σε σύνθετες περιπτώσεις , όπως η Ελλάδα όπου η κεντρική διοίκηση αλλά και η επιχειρηματικότητα, βρίθουν στρεβλώσεων, καρτέλ και διαφθοράς.

Η παράδοση άλλωστε των σχεδίων Μάρσαλ, που πολύ αρέσκονται κάποιοι Κεντροευρωπαίοι, να μνημονεύουν, μεταλλάσσοντας τα όμως σε δάνεια με τοκογλυφικά επιτόκια, που κατασπαράσσουν μια προβληματική οικονομία και καθεστώς νέο-αποικιοκρατίας, τέτοιο που πραγματικά απορροφά και ενσωματώνει ολόκληρα έθνη-κράτη , τότε μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό.

Η διαφορά Αμερικής από τη Γερμανία

Για παράδειγμα στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αν η Αμερική εφάρμοζε την οικονομική πολιτική της Γερμανίας σήμερα, θα έπρεπε να έχει ενσωματώσει και να διοικεί πρωτογενώς, ολόκληρη την Ευρώπη ή τουλάχιστον μέχρι το όριο επιρροής και ελέγχου της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Διότι όλες οι χώρες είτε οι συμμαχικές των ΗΠΑ , είτε οι άλλες που τάχθηκαν με την πλευρά του άξονα του Ράιχ, βρίσκονταν σε ερείπια, με οικονομίες απολύτως κατεστραμμένες. Ο τρόπος που χρηματοδότησε όμως η Αμερική την ανάκαμψη από την καταστροφή ήταν τέτοιος που επέτρεψε μέσα σε μια δεκαετία τα κράτη της Ευρώπης , να περάσουν σε θετικό και σταθερό έδαφος.

Σήμερα οι συνθήκες στην Ευρώπη, εντός και εκτός ευρώ, είναι προβληματικές, αλλά σαφώς καλύτερες και στις πλέον ελλειμματικές χώρες σε σχέση με την πραγματική καταστροφή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στην περίπτωση που ισχύσουν ή συμφωνηθούν διμερή δάνεια, από ΗΠΑ, FED και δολάριο, αυτά δεν θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους ούτε την ευρωζώνη, ούτε να σχετισθούν μονομερώς με το ΔΝΤ.

Η ελληνική (ιδιάζουσα) εγγύηση και τα 20 δισ. δολάρια

Για παράδειγμα η Ελλάδα. Στην περίπτωση που οι ΗΠΑ αποφάσιζαν να προχωρήσουν στη δανειοδότηση της, με χαμηλό επιτόκιο της τάξης του 2-3 % και περίοδο αποπληρωμής μακρά και ασφαλή 30-50 χρόνων , ένα κεφάλαιο της τάξης των 20 δισ. δολαρίων, που δεν θα πήγαινε για την αποπληρωμή παλαιότερων ομολόγων που λήγουν, με τεχνική βοήθεια και επενδύσεις από τις ΗΠΑ, FED, ΔΝΤ και συμβούλους επενδυτικές τράπεζες της Γουόλ Στριτ, θα ήταν απολύτως αρκετό για την ανάκαμψη και τον επαναπροσδιορισμό της οικονομίας μας σε μόνιμη βάση.

Άλλωστε ως ειδική περίπτωση σε όλα η Ελλάδα , έχει εγγύηση το κατοχικό δάνειο της Γερμανίας , της δεκαετίας του '40, από την Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι δανειακή σύμβαση, άσχετα με τον αναγκαστικό της χαρακτήρα, που δεν έχει αποπληρωθεί , υπολογίζεται σήμερα στα 580-600 δις ευρώ, με διεθνείς και όχι ελληνικούς υπολογισμούς, και υπερβαίνει κατά πολύ το σύνολο του δημοσίου χρέους της.