Η ομολογία της Μέρκελ
Η Γερμανίδα Καγκελάριος σε ένα μπαράζ συνεντεύξεων σε ευρωπαϊκές εφημερίδες από το Παρίσι, παραδέχθηκε τη λάθος στρατηγική που έχει ακολουθηθεί στην Ελλάδα. Δεν κάνει όμως καμία διαφορετική πρόταση για το μέλλον.
Ούτε για την Ελλάδα που εμπεδώνει την χρεοκοπία στην πραγματική της οικονομία ούτε για την Ευρώπη, στις ελλειμματικές χώρες της οποίας ακολουθείται μια παρόμοια στις γενικές αρχές συνταγή. Άσχετα αν τα μέτρα εκεί δεν είναι τόσο καταστροφικά, η ύφεση στη ζώνη του ευρώ βαθαίνει και οι ελπίδες για μια αναστροφή ελαχιστοποιούνται.
Το κόστος του συστημικού λάθους
Η ευρωζώνη παρά τις διακηρύξεις, τις Συνόδους Κορυφής, τα αυτοκρατορικά οράματα των Βορείων Δυνάμεων, χάνεται εξαιτίας ενός συστημικού λάθους της. Δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες κρίσης. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει για παράδειγμα η πλούσια, από το Μάαστριχτ Γερμανία, να επιστρέψει μέρος του πλούτου της στις ελλειμματικές, επίσης εξαιτίας του Μάαστριχτ, χώρες για παράδειγμα του Νότου.
Ακόμη και στις τελευταίες συνεντεύξεις της η Μέρκελ, αν και σε πιο χαμηλούς τόνους σε σχέση με το παρελθόν, ως προς τις κατηγορίες για «τεμπέληδες του Νότου» και «προκομμένους του Βορρά», δεν αποδέχεται την αρχή του να επιβαρυνθεί η Γερμανία, για να υπάρξει δημοσιονομική σύγκλιση. Μάλιστα κύκλοι του οικονομικού κατεστημένου της Γερμανίας, ήδη μιλούν μπροστά στο αδιέξοδο για επιστροφή της χώρας στο μάρκο.
Δύο τα κύρια σενάρια διάλυσης του ευρώ
Οι επόμενοι μήνες όπως όλα δείχνουν θα πιστοποιήσουν το αδιέξοδο της ευρωζώνης. Στα τέλη του χρόνου, όταν οι οικονομικοί δείκτες τόσο στις πλεονασματικές όσο και στις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης θα δείχνουν αυτό το αδιέξοδο, θα υπάρξουν δύο εναλλακτικές κινήσεις. Είτε η πιο ισχυρή Γερμανία θα αποχωρεί από το ευρώ, οδηγώντας σε διάλυση την ευρωζώνη. Είτε η Ελλάδα θα αναγκάζεται εκ των συνθηκών της, μπαίνοντας στην έβδομη κατά σειρά χρονιά βαθιάς ύφεσης, να βρίσκει το κουράγιο αλλά και την κατάλληλη πολιτική ηγεσία, για να αποχωρήσει αυτή από την ευρωζώνη. Και στη δεύτερη περίπτωση της Ελλάδος, η ευρωζώνη θα είναι ζήτημα χρόνου να προχωρήσει στη διάλυση ή τη διάσπαση της.
Εκτός αν η Γερμανία πιστέψει στην ευρωζώνη, ως κοινότητα συμφερόντων και όχι σαν δική της ενδοχώρα και οικονομικό «ζωτικό χώρο», που θα της επιτρέψει σημαντικό μερίδιο στην παγκόσμια ηγεμονία. Είναι απίθανο να περιμένει κάποιος μια τέτοια εξέλιξη. Δεν είναι στην κουλτούρα των Γερμανών κάτι τέτοιο. Το έχουν δείξει ιστορικά από τον 19ο αιώνα, όταν πέτυχαν την πρώτη ενοποίηση των γερμανικών κρατιδίων και απέκτησαν κράτος, το πρώτο Ράιχ.
Η περίπτωση αποχώρησης της Γερμανίας
Πολύ περισσότερο δεν θα μετακινηθούν από τις θέσεις τους οι Γερμανοί όταν γνωρίζουν πλέον τις προθέσεις του επικεφαλής των Γάλλων Σοσιαλιστών Ολάντ, που είναι ο πιθανός διάδοχος στην Προεδρία, στην περίπτωση που ο Σαρκοζί χάσει τις επερχόμενες εκλογές. Σύμφωνα με τελευταίες δηλώσεις του το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να θεσμοποιήσει τον άξονα με το Βερολίνο. Μιλάμε για την ανασύσταση της Συνομοσπονδίας του Ρήνου ή τη Γαλλία του Βισύ σε σχέση με τη Γερμανία. Από τη στιγμή που το Βερολίνο πετύχει κάτι τέτοιο, είναι πολύ ασφαλές και σταθερό για αυτό να διαλύσει την ευρωζώνη ή τουλάχιστον να αποχωρήσει από αυτή συγκροτώντας το ευρω-μάρκο, συμπαρασύροντας στην έξοδο τις Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο με τις off shore, ίσως και το Βέλγιο.
Είναι κράτη και οικονομίες που μπορούν να κάνουν δημοσιονομική, αλλά κυρίως νομισματική Ένωση, σε ρεαλιστική βάση. Άλλωστε το Βερολίνο θα έχει πάρει από την ευρωζώνη αυτά που ήθελε για να κυριαρχήσει ένθεν του Ατλαντικού, άρα μπορεί να φύγει.
Θα αφήσει πίσω του τη ζώνη του Νότου, με τέσσερις Μητροπόλεις και την Ιταλία και Ισπανία κυρίαρχες βιομηχανικές δυνάμεις. Επίσης το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων, που δεν είναι γερμανογενές και σε μεγάλο βαθμό και σήμερα βρίσκεται υπό τον καταστροφικό έλεγχο του ΔΝΤ και νομισματικά αποτελεί ζώνη δολαρίου. Άρα η Γερμανία, στις γεωπολιτικές αυτές περιοχές της διευρυμένης Ένωσης των 27, παίρνει τις ζώνες που την ενδιαφέρουν και συσχετίζονται ιστορικά, πολιτικά, πολιτιστικά, φυλετικά με τον παγγερμανισμό και αφήνει τις άλλες στο ΔΝΤ, αλλά και στην επιρροή των ΗΠΑ ή της Ρωσίας αναλόγως.
Για παράδειγμα παίρνει μαζί της τη Σλοβακία, τη Σλοβενία ή την Κροατία, ενώ διεκδικεί ζώνη επιρροής στην Πολωνία, όπου συναντιέται όμως με τις ζώνες επιρροής των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Η Ευρώπη του ΔΝΤ
Η Γερμανία στην παρούσα φάση κερδίζει χρόνο, βάζοντας ταυτόχρονα όλο και περισσότερες χώρες που θα εγκαταλείψει στη συνέχεια με την διάλυση της ευρωζώνης, στη ζώνη του ΔΝΤ. Το ταμείο ακριβώς εξαιτίας της απαράδεκτης μεθοδολογίας του καταστρέφει τις οικονομίες τους, άρα αν αργότερα Αμερικανοί ή Ρώσοι θελήσουν να ανακτήσουν την επιρροή τους, καλύπτοντας τις χώρες αυτές για να ανακάμψουν, θα χρεωθούν αυτοί το κόστος της ανασυγκρότησης. Και μάλιστα σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης και ανασφάλειας.
Την ώρα λοιπόν που άλλες μεγάλες δυνάμεις θα επιστρέφουν και οικονομικά, επενδυτικά στις παραδοσιακές τους περιοχές και θα επιχειρούν ανοικοδόμηση, λες και έχει προηγηθεί πραγματικός πόλεμος, η Γερμανία θα παίρνει μαζί της το ισχυρό κομμάτι της Ένωσης και προτείνοντας οικονομικό σύμφωνο στη Μόσχα, θα επιχειρεί συγκρότηση μετώπου με την Κίνα, όπου -εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και των λανθασμένων αρχικών παραδοχών της- βρίσκεται ουσιαστικά η παραγωγική βάση των ΗΠΑ.
Ο δρόμος για διείσδυση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και χειραγώγηση της διεθνούς οικονομίας τους, θα έχει ανοίξει.
Η «κερκόπορτα» Ελλάδα, επικίνδυνος «πυροκροτητής»
Κρίσιμος αρχικός κρίκος στην αλυσίδα αυτή, είναι η Ελλάδα. Η «κερκόπορτα» μέσα από την οποία μπήκε το ΔΝΤ στην ευρωζώνη το 2010. Και η Ελλάδα παραμένει σημαντική μέχρι να υπογράψει κατά παράλογο τρόπο την επόμενη δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο. Αν τυχόν αρνηθεί και δεν πάρει άλλα δάνεια για την αποπληρωμή των πιστωτών της και ταυτόχρονα πάει σε στάση ή αναστολή πληρωμών, τότε το χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων αλλάζει και διαφεύγει από τον έλεγχο του Βερολίνου. Γιατί σε μια τέτοια στροφή η Ελλάδα διαφεύγει και από τον στενό έλεγχο του ΔΝΤ και της τρόικας, ζητώντας στήριξη απευθείας από την Ουάσιγκτον κυρίως και τη Μόσχα σε δεύτερο επίπεδο. Και ο φιλελληνισμός στην αμερικανική κοινή γνώμη, ακόμη και στο Χόλυγουντ κορυφώνεται. Η δε διακυβέρνηση Πούτιν δεν θα αρνηθεί την ανταπόκριση σε συγκεκριμένες προτάσεις από την Αθήνα.
Η Ιταλία παράλληλα έχει ήδη υιοθετήσει μια κριτική στάση στις επιλογές δημοσιονομικής πειθαρχίας του Βερολίνου και του Παρισιού, η Αγγλία δεν συμφωνεί στη νέα συμφωνία του ευρώ. Η ισορροπία είναι εκρηκτική και η Ελλάδα εύκολα μπορεί να είναι ο πυροκροτητής, ειδικά σε μια χρονιά που οι ΗΠΑ έχουν εκλογές, η σχέση της Αθήνας με το Ισραήλ έχει βελτιωθεί θεαματικά και όλα μπορούν να συμβούν.
Προϋπόθεση για να μην συμβούν ανατροπές είναι η πολιτική ηγεσία της Αθήνας να μην επιχειρήσει έξοδο κινδύνου, τινάζοντας στον αέρα τα Μνημόνια και ανατρέποντας τα χρονοδιαγράμματα του Βερολίνου για την πορεία της Ελλάδας, μέσα στην χρεοκοπία. Κάτι που μέχρι της παρούσας χρονικής συγκυρίας δεν δείχνει να ενισχύεται στην Αθήνα. Όλα κυλάνε ομαλά υπό τον έλεγχο της Τρόικας, σε ένα αδιέξοδο, που καθημερινά επιβεβαιώνεται, αλλά δεν υπάρχει διάθεση ή θάρρος ή μαζική διαμαρτυρία, για να ανατραπεί.
