Περιμένοντας τον Γκαουλάιτερ

Το να τεθεί και με τον πλέον θεσμικό τρόπο καθεστώς προτεκτοράτου στην Ελλάδα, άρα στο εγγύς μέλλον και στις υπόλοιπες ελλειμματικές, είναι ήδη πλειοψηφία, χώρες της ευρωζώνης, δεν απεδείχθη τόσο απλή υπόθεση.

Ακόμη και σε επίπεδο Γαλλίας και Ιταλίας, Σαρκοζί και Μόντι υπήρξαν έκδηλα αρνητικοί και επικριτικοί για το μοντέλο αυτό εσωτερικής αποικιοκρατίας της Ευρώπης από τη Γερμανία. Ανάλογο το κλίμα στα ρετιρέ της Κομισιόν.

Η επόμενη συμφωνία του ευρώ

Όλα αυτά που συνέβησαν στη Σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας στις Βρυξέλλες, δεν έχουν βάθος. Στην ίδια Σύνοδο αποφασίσθηκε και προωθήθηκε και πάλι η επόμενη Συμφωνία για το Ευρώ. Πλην Βρετανίας και Τσεχίας, οι υπόλοιποι, μεταξύ των άλλων και η Ελλάδα, συμφωνούν στην γερμανική Ευρώπη της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενότητας και μηδενικών ελλειμμάτων.

Από εκεί και πέρα όταν η επόμενη Ευρώπη σχεδιάζεται στη βάση ενός πολύ πιο σκληρού συμφώνου και αυτού του Μάαστριχτ, χωρίς προβλέψεις για συγκρότηση μηχανισμού αναδιανομής των πλεονασμάτων, πραγματικής στήριξης των χωρών του Νότου, που και συμβατικά θα είναι οι υπηρέτες του Βορρά ή στην λειτουργία και τη δομή της ΕΚΤ, οι επίτροποι επί του προϋπολογισμού, γερμανικής ταυτότητας ή επιτροπείας θα αργήσουν να διορισθούν περίπου 6 μήνες. Πάλι φυσικά η Ελλάδα θα είναι η πρώτη που θα δεχθεί το επαχθές καθεστώς της νέας φεουδαρχίας στην Ευρώπη.

Τι μας λένε οι κυβερνήσεις;

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις διερωτάται για μια ακόμη φορά ο καλοπροαίρετος παρατηρητής τι κάνουν όλοι αυτοί οι ηγέτες των εθνών, που αποδέχονται την Ευρώπη της Γερμανίας. Δεν κατανοούν ότι η ευρωζώνη αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει με οικονομικοτεχνικούς όρους, που θέτει το Βερολίνο. Δεν κατανοούν ότι τα μηδενικά ελλείμματα είναι αντιαναπτυξιακά και ανέφικτα για τις οικονομίες τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι ο πήχης κατεβαίνει τόσο χαμηλά ώστε κανείς να μην μπορεί να παρακολουθήσει τον στόχο, πλην Γερμανίας και ότι το όλο πλαίσιο τίθεται προκειμένου να λειτουργήσουν οι «τιμωρίες», οι ποινές, τα πρόστιμα και τελικά η εσωτερική αποικιοκρατία; Τι είναι αυτοί οι ηγέτες; Ανόητοι ή δόλιοι ;

Τα περιθώρια για «Λίγκα του Νότου»

Και μπορεί στην Ελλάδα οι «γερμανοτσολιάδες» και οι υποταγμένοι να περισσεύουν, αλλά αυτό δεν συμβαίνει αντίστοιχα σε όλες τις άλλες χώρες. Για παράδειγμα ο Ιταλός πρωθυπουργός-τραπεζίτης συνεχίζει να αντιμάχεται τη φόρμουλα του Βερολίνου, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας αντίλογος από μια «Λίγκα του Νότου».

Αλλά τι πιθανότητες έχουν όλα αυτά, πέραν του να κερδίζεται χρόνος, με δεδομένο ότι η βάση του ευρώ , είναι η εμπέδωση της κυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρώπη.

Και ο χρόνος από μόνος του δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, απλά μπορεί να δώσει ευχέρεια για να υπάρξουν νέες συμμαχίες, για να εμπεδωθεί κλίμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας μεταξύ χωρών και εθνικών συστημάτων εξουσίας που δοκιμάζονται, να αποκτήσουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους και να συνδεθούν στη βάση της αλληλεξάρτησης, προκειμένου να διεκδικήσουν μια νέα ελευθερία, μια νέα ανάπτυξη , ένα νέο ισχυρό και βιώσιμο κοινωνικό κράτος.

Είναι ένα γελοίο πανηγύρι αυτό η επικοινωνιακή ευφορία που και πάλι επικρατεί στην Ελλάδα. Λες και το PSI ή η νέα δανειακή θα οδηγήσει σε διέξοδο. Μπορεί τις τράπεζες, αν κρίνουμε από το «σπάσιμο» της διαδικασίας συγχώνευσης μεταξύ Alpha και Eurobank, αλλά μέχρι εκεί.

Η ελληνική γελοιότητα

Ακόμη και αν διασωθεί ο 13ος και 14ος μισθός, μέχρι νεοτέρας, και τώρα αυτή , με πως θα λειτουργήσει μια χώρα που το 2009 το ΑΕΠ της κατά 76% στηριζόταν στην κατανάλωση τα δεδομένα Βουλγαρίας ή Λετονίας που της τίθενται καταρρέει, χωρίς να αναλαμβάνεται καμία πρωτοβουλία για τη συγκρότηση παραγωγικής βάσης και με όλες τις υποδομές και τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές να χάνονται, έναντι πινακίου φακής ;

Από πότε τα μνημόνια θεωρούνται σχέδια ανασυγκρότησης, το ευρώ, ένα νόμισμα αντίστοιχο του μάρκου, διαβατήριο ευημερίας και η δημοσιονομική πειθαρχία, άλμα ανάπτυξης;

Από πότε μια (τεχνικά) χρεοκοπημένη χώρα, όπως η Ελλάδα, αν τη φορτώνεις και με νέα ακριβά δάνεια, που δεν προορίζονται καν για την εσωτερική της οικονομία, αλλά για την αποπληρωμή προηγούμενων χρεών προς τους ξένους μάλιστα στην πλειοψηφία τους πιστωτές, ανακάμπτει; Και τι θα πει η ελληνική κυβέρνηση του 2013, όποια κι αν είναι αυτή, όταν το χρέος γράφει 300%, αντί για το 120% του 2009;

Φυσικά και θα είναι εδώ ο Γερμανός γκαουλάιτερ, το δεύτερο 6μηνο του 2012, αν δεν ακούσουμε κάποια δραματική αλλαγή στην οικονομική στρατηγική και τη διεθνοπολιτική θέση της χώρας... Τα άλλα είναι παραμύθια μέχρι να ψηφίσουμε τη νέα δανειακή σύμβαση με 230-250 ψήφους-βουλευτές για να νομιμοποιηθεί και η πρώτη, του ανεκδιήγητου Παπακωνσταντίνου.