Μάχες οπισθοφυλακών

Απλά καθυστέρησε την κατάρρευση. Η τάχα μεγάλη διαπραγμάτευση που δίνουν τώρα οι πολιτικοί αρχηγοί, το υπουργείο Οικονομικών και ενδεχομένως ο μεταβατικός πρωθυπουργός Παπαδήμος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μάχη οπισθοφυλακών.

Η τρόικα, όπως σε κάθε τύπου διαπραγμάτευση, έχει βάλει στο τραπέζι περισσότερα θέματα και περικοπές από αυτές, που τελικά θα «περάσουν».

Για παράδειγμα πέφτει ο βασικός μισθός και στη βάση αυτή μειώνεται το επίπεδο συντάξεων και το επίδομα ανεργίας, που συνδέονται άμεσα με το επίπεδο του βασικού μισθού. Αν ο βασικός μισθός μειωθεί κατά 20% ή 35%, δεν παίζει σημαντικό ρόλο γιατί σε λίγους μήνες θα έχουμε και νέα μείωση μέχρι να φθάσουμε το επίπεδο που έχει προαποφασίσει η Τρόικα.

Αν για παράδειγμα τώρα δεν καταργηθεί ο 13^ος και 14^ος μισθός, δεν παίζει ρόλο.

Απλά θα καταργηθούν στην επόμενη διαπραγμάτευση. Ας καταργηθούν τώρα οι κλαδικές συμβάσεις, που έχουν διαφύγει την προηγούμενη διετία και συνεχίζουμε στην επόμενη διαπραγμάτευση.

Το ζήτημα είναι σχετικά απλό. Το μοντέλο που εφαρμόζεται από όλες τις πλευρές εντός ή εκτός Ελλάδος θεωρείται από απολύτως αποτυχημένο για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, μέχρι καταστροφικό.

Ανάλογα μοντέλα όμως έχουν επιβληθεί και στις άλλες ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης. Απλά σε κάποιες απ’ αυτές, όπως η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία, οι στόχοι του προγράμματος ήταν πιο ρεαλιστικοί.

Άλλες χώρες, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, μπήκαν σε «δημοσιονομική προσαρμογή» πιο αργά από εμάς. Σε όλες τις χώρες αποτυγχάνει το πλάνο, απλά η Ελλάδα βρίσκεται σε πιο προχωρημένο στάδιο καταστροφής.

Αφού το πλάνο και οι στόχοι μένουν ίδιοι, αλλά ούτε τα απολύτως υφεσιακά μέτρα δεν αλλάζουν, οι διαπραγματεύσεις είναι απλά ένα παιχνίδι με το χρόνο. Στα επιτελικά γραφεία των κομμάτων κάνουν μια υπόθεση, θεωρητική. Ότι αν εμείς καθυστερήσουμε θα μείνουμε εντός της Ευρώπης, γιατί θα μας προλάβει το αδιέξοδο στις άλλες χώρες και η Ευρώπη θα αλλάξει. Θα κοπεί χρήμα, θα αλλάξει η λειτουργία της ΕΚΤ, θα υπάρξει ευρωομόλογο.

Στο Βερολίνο, την ηγεμονεύουσα πρωτεύουσα της Ευρώπης των πιστωτών, το κλίμα όμως είναι απολύτως διαφορετικό. Οι ελλειμματικοί θα καταρρεύσουν εντός του επερχόμενου ευρώ και θα γίνουν εσωτερικές αποικίες των ισχυρών. Αν όχι αυτό, θα βγουν εκτός ευρωζώνης. Οι Γερμανοί έχουν όλη την άνεση να κάνουν τέτοιου τύπου σχεδιασμούς για τον απλούστατο λόγο ότι στο μεσοδιάστημα κερδίζουν από εμάς και θα συνεχίσουν να κερδίζουν όσο εμείς δεν αναλαμβάνουμε καμιά πρωτοβουλία να ανατρέψουμε τα δεδικασμένα.

Το δίλημμα «σωτηρία ή χρεοκοπία» για μια ακόμη φορά όπως τίθεται δεν είναι κάτι άλλο παρά το διαβατήριο για την κόλαση για τους Έλληνες και μια σειρά άλλων ευρωπαίων στη συνέχεια.

Επίσης η καταστροφολογία για το ενδεχόμενο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, διασφαλίζει απλά τα συμφέροντα των Γερμανών, Ελλήνων τραπεζιτών και μιας κάστας απάτριδων επιχειρηματιών. Τίποτα άλλο. Γιατί όταν θέλεις να διαπραγματευθείς, δεν «καις» μόνος σου το μόνο χαρτί που έχεις.

Να συμπαρασύρεις την Ευρώπη στην καταστροφή σου. Ούτε αποδέχεσαι μια διαπραγμάτευση εντός των παρόντων Μνημονίων, που έχουν κατά γενική ομολογία αποτύχει.

Δεν συζητάς επί των σημείων, αλλά επί της ουσίας. Άρα διαπραγματεύεσαι το όλο πλάνο και όχι μέσα στο υπάρχον.

Όσο για τον παράγοντα χρόνο. Μήπως πρέπει κάποιοι να το σκεφθούν αντίστροφα;

Αντί να κερδίζουμε χρόνο, τον χάνουμε;

Και σε λίγους μήνες , αφού υπογράψουμε τη νέα δανειακή και το Σύμφωνο του Ευρωμάρκου, κανέναν δεν θα ενδιαφέρει η κατάρρευσή μας εντός ή εκτός ευρώ;

Αφού οι Γερμανοί και η υπερδομή θα κερδίζουν σε όλες τις περιπτώσεις;