Πάμε και για επίσημη χρεοκοπία
Αυτό σημαίνει ότι θα ενεργοποιηθούν οι CACs, οι ρήτρες αναγκαστικής συμμετοχής. Άρα έχουμε πιστωτικό γεγονός. Από εκεί και πέρα το αν θα ενεργοποιηθούν τα CDS, είναι άλλο και τελικά δευτερεύον ζήτημα για την πραγματικότητα στην Ελλάδα.
Καταλήγουμε στο εξής . Η Ελλάδα είναι από αύριο το πρωί και επισήμως χρεοκοπημένη χώρα. Μπορεί στο πλαίσιο της ευρωζώνης να έχει εξασφαλίσει μέσω του νέου δανείου, που συνοδεύει το Μνημόνιο 2, την αποπληρωμή των επόμενων τοκοχρεολυσίων , μέχρι το και το 2013, αλλά τι τελικά σημαίνει κάτι τέτοιο;
Η «δήθεν» σωτηρία και τα προεκλογικά πανηγύρια
Στην Αθήνα προφανώς τις επόμενες μέρες οι μνημονιακές δυνάμεις θα πανηγυρίζουν , λες και υπήρξε σωτηρία. Μάλιστα με δεδομένο ότι θεωρητικά τουλάχιστον έχουμε μπει και σε προεκλογική περίοδο, θα αξιοποιήσουν επικοινωνιακά τις επόμενες δύο εβδομάδες, μέχρι την συμφωνία της νέας δανειακής , που θα σημάνει ταυτόχρονα και την αναβάθμιση από το επίπεδο χρεοκοπίας της αξιοπιστίας της χώρας από τους οίκους αξιολόγησης , για να επιχειρήσουν ασκήσεις πανικού.
Θα μοιάζει με προσομοίωση του τι μπορεί να συνέβαινε αν δεν είχε αποδεχθεί η Ελλάδα το Μνημόνιο 2 και δεν είχε προχωρήσει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ με κομματική πειθαρχία στην υπερψήφισή του με 199 βουλευτές.
Η μεγάλη «μπλόφα» του PSI
Όλα είναι μια «μπλόφα». Από την αρχή μέχρι το τέλος. Για τον απλούστατο λόγο ότι το PSI, περιορίζει μέχρι κάποιο βαθμό το δημόσιο χρέος, αλλά δεν φθάνει τα 100 δισ. ευρώ διαγραφή και φυσικά δεν αλλάζει τη γενική εικόνα αλλά και την προοπτική της χώρας.
Σε μια χρεοκοπία κλασικού τύπου, θα είχαμε όπως και τώρα πιστωτικό γεγονός. Η διαγραφή του χρέους μας όμως θα έφθανε στο 70-80 % του συνόλου. Το χρέος που θα απέμενε στην κλασική χρεοκοπία θα ήταν βιώσιμο ή μηδαμινό. Στην σημερινή εξέλιξη το χρέος παραμένει μη βιώσιμο.
Το χειρότερο η πραγματική οικονομία της χώρας είναι απολύτως χρεοκοπημένη, χωρίς κανενός τύπου διέξοδο. Το Μνημόνιο 2 είναι το ίδιο ή περισσότερο υφεσιακό από το Μνημόνιο 1. Τα όποια οφέλη από το «κούρεμα», που από την αρχή δεν είναι επαρκές εξανεμίζονται από τον αυξανόμενο ρυθμό ύφεσης, σε σχέση με την καλπάζουσα ανεργία και τον επιπρόσθετο και διαρκή δανεισμό από την Ευρώπη.
H «φτωχοποίηση» της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης
Το κυριότερο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι η κατάρρευση και η «φτωχοποίηση» της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης, η αιφνιδιαστική καταρράκωση της αξίας των περιουσιών και της δυνατότητας κατανάλωσης.
Η εικόνα αυτή της Ελλάδας στο κατώφλι του Μνημονίου 2 συμπληρώνεται από την γενική διαπίστωση , στους επενδυτικούς οίκους και τις διεθνείς τράπεζες ότι η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει μια απολύτως χρεοκοπημένη χώρα, για τουλάχιστον μία δεκαετία. Έτσι αντιμετωπίζεται.
Η μόνη περίπτωση να ανατραπούν όλα τα παραπάνω δεν είναι στα χέρια και την διάθεση των πολιτικών- οικονομικών- τραπεζικών δυνάμεων που μας οδηγούν από Μνημόνιο σε Μνημόνιο , αλλά η υπέρβαση τους, από την κοινωνία και μια διαμορφωμένη χωρίς τα σημερινά πρόσωπα και δομές, ελίτ με συγκεκριμένο πλάνο εξόδου.
Χρειάζονται «ριζικές ανατροπές»
Η επίσημη χρεοκοπία της χώρας, άσχετα με τις τεχνικές αναβαθμίσεις των οίκων στις επόμενες εβδομάδες , στη βάση της ύπαρξης από συγκεκριμένες πηγές , διακρατικού χαρακτήρα, δανεισμού, δεν ανατρέπεται παρά με πολύ πιο συντριπτικές ανατροπές και αλλαγές όχι πλέον στους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά στη δομή του πολιτεύματος , στην λειτουργία του κράτους, στον εθνικό επανακαθορισμό των Ελλήνων, στην αναβάθμιση και νέα θεώρηση της γεωπολιτικής θέσης και των συμμαχιών της χώρας.
Η Μεταπολίτευση άρχισε το 1974 με τον Αττίλα 2 και την τραγωδία στην Κύπρο. Τελειώνει με την ελληνική χρεοκοπία, που μονιμοποιείται και επισημοποιείται το 2012 και την απώλεια της Ελλάδας.
Η Ελληνική κλεπτοκρατία και δοσιλογισμός , βρίσκεται ακόμη στον «θρόνο» των Ελλήνων, στηριζόμενη στην γερμανική υπερδομή. Ας ελπίσουμε οι συνθήκες να ευνοήσουν μέχρι το 2014, να βρεθεί το καθεστώς της μεταπολίτευσης στο απόσπασμα , όπου είναι η θέση του , πληρώνοντας για τα εγκλήματα τους, σηματοδοτώντας την αφετηρία της Δ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που σε κάθε περίπτωση δεν είναι ζήτημα , που μπορεί να προδιαγράψει η κ. Διαμαντοπούλου, όσο πολύ και αν το θέλει…