Ο Κουβέλης, το ΠΑΣΟΚ και το Μνημόνιο

Στο επίπεδο των Βρυξελλών και του ευρωπαϊκού «σκληρού πυρήνα» θέλουν από τις εκλογές δύο πράγματα. Το πρώτο να προκύψει ένας «μεγάλος συνασπισμός» , με τη συμμετοχή των δύο μεγάλων κομμάτων, σαν συνέχεια της σημερινής κυβέρνησης Παπαδήμου, ενδεχομένως με πολιτικό πρωθυπουργό και όχι τεχνοκράτη.

Το δεύτερο είναι οι μνημονιακές δυνάμεις , να κυριαρχήσουν σωρευτικά, των αντιμνημονιακών στο επόμενο Κοινοβούλιο. Δηλαδή να συγκεντρώσουν ποσοστά ίσα ή παραπάνω του 50%. Με τον τρόπο αυτό από την επόμενη μέρα των εκλογών θα υπάρχουν μια σειρά επιχειρημάτων στη δημόσια διαβούλευση , εντός και εκτός Ελλάδας. Πρώτον ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρά τη δοκιμασία της ύφεσης και των Μνημονίων , συνεχίζει να εκτιμά ως πρωταρχικό στόχο η χώρα να παραμείνει με κάθε θυσία στην ευρωζώνη και να προχωρήσουν οι «διαρθρωτικές» αλλαγές, όπως έχουν προγραμματισθεί ως προς τους στόχους. Δεύτερον αποδέχεται πλέον τις κυβερνήσεις συνασπισμού, απέναντι στην μικροπολιτική και τους κομματικούς ανταγωνισμούς της μεταπολίτευσης. Τρίτον αποδέχεται το χρονοδιάγραμμα των Μνημονίων και της τρόικας, αφού οι επόμενες εκλογές θα είναι το 2016, όταν η τύχη της Ελλάδας θα έχει κριθεί.

Για τους κύκλους της τρόικας κρίσιμο ζήτημα αποτελεί παρακολουθώντας τις δημοσκοπήσεις να υπάρξουν εναλλακτικά σενάρια διακυβέρνησης της χώρας, χωρίς σε καμία περίπτωση να προκύψουν επαναληπτικές εκλογές. Φυσικά η τρόικα έχει στο εσωτερικό της Ελλάδας, τον κύκλο των τραπεζιτών , επιχειρηματιών και μιντιαρχών , που στηρίζουν τα πλάνα της και προσπαθούν να διαμορφώσουν με τέτοιο τρόπο την κοινή γνώμη στην Ελλάδα, περιορίζοντας την οργή της , προκειμένου να μην εκφρασθεί στην κάλπη, ώστε τα σενάρια των μνημονιακών κυβερνήσεων , να είναι περισσότερα του ενός και να εκτιμηθούν ως ασφαλή ως προς την εφαρμογή τους.

Δημοσκοπήσεις και τα δύο σενάρια διακυβέρνησης

Τα σενάρια αυτά δεν βλέπουν , όπως και οι δημοσκοπήσεις, την αυτοδυναμία της Ν.Δ, ούτε φυσικά κάποιου άλλου κόμματος. Από εκεί και πέρα αναλύουν τα δεδομένα μιας Ν.Δ που θα φθάσει κοντά στο 30%, που σημαίνει πρωθυπουργός Σαμαράς . Ειδικά αν το ΠΑΣΟΚ κινηθεί στο 18-20%, θεωρείται ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μπορούν , με ευρεία νομιμοποίηση να συγκυβερνήσουν , είτε συμμετάσχει και ένα τρίτο στην κυβέρνηση Συνασπισμού είτε όχι.

Ας μην αγνοούμε ότι το κρυφό στοίχημα των επερχόμενων εκλογών είναι να υπάρξει πλειοψηφία του κυβερνώντος συνασπισμού, άνω των 180 βουλευτών , προκειμένου στην επόμενη βουλή να υπάρξει αναθεώρηση του Συντάγματος και να περάσει ο «χρυσός κανόνας» στους προϋπολογισμούς και να νομιμοποιηθούν οι ντιρεκτίβες της ευρωζώνης και ειδικά του Βερολίνου, για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων , ιδιωτικοποιήσεις των λειτουργιών του κλειστού πυρήνα του κράτους , να αποκτήσουν κάλυψη η κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων, που έχουν προωθηθεί με τα Μνημόνια ήδη.

Το εναλλακτικό στο πρώτο σενάριο, είναι στην περίπτωση που Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ , δεν μπορέσουν μέχρι το τέλος να συσπειρώσουν τις δυνάμεις τους, πετυχαίνοντας στη προεκλογική περίοδο την «διπλή πόλωση». Και μεταξύ τους και ανάμεσα στις δυνάμεις του Μνημονίου και τις αντιμνημονιακές. Έχουμε δηλαδή και την μέρα των εκλογών την εικόνα που περίπου σήμερα με αναγωγές παρουσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Τη Ν.Δ στο 23-25%, το ΠΑΣΟΚ στο 15-16%. Και τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα περίπου στο 40%. Στην περίπτωση αυτή, οι πιθανότητες της οποίας δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες, μπαίνει στο παιχνίδι ο «δούρειος ίππος» της Αριστεράς , η ΔΗ. ΜΑΡ του κ. Φ. Κουβέλη.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η διακήρυξη περί κυβερνώσας Αριστεράς, με εμμονή στην ευρωπαϊκή θέση της χώρας, στην τροχιά των Μνημονίων που έγινε χθες από την ΔΗ.ΜΑΡ. Είναι μια διακήρυξη που έρχεται σε σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ , του κεντρογενούς Βενιζέλου , απόκλιση από την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αντιμνημονιακή και φυσικά του ΚΚΕ , που άλλωστε δεν δείχνει τη διάθεση να συνεργασθεί με κανέναν.

Η ΔΗ.ΜΑΡ, έχοντας πλέον στο δυναμικό της πολλά πρόσωπα και στελέχη του σκληρού «εκσυγχρονιστικού» και ευρωπαϊκού διεθνικού- φεντεραλιστικού πυρήνα , της ομάδας Σημίτη, είναι ένα δεύτερο ΠΑΣΟΚ της ύστερης εποχής, με αριστερό μάλιστα προσωπείο σε σχέση με το κλασικό ΠΑΣΟΚ, της νέας Ένωσης Κέντρου υπο τον Β. Βενιζέλο, αλλά και πόλου σταθερής εξουσίας στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Αν το δούμε με νούμερα , στη βάση των υπαρχόντων δημοσκοπήσεων , με την ΔΗ.ΜΑΡ να συγκεντρώνει στην κάλπη 8-10% έχουμε το εξής σχήμα : Ν.Δ= ΠΑΣΟΚ+ΔΗ.ΜΑΡ, περίπου στο 25% το καθένα, στο σύνολο 50%. Ο Κ. Σημίτης και πάλι «σκιώδης» πρωθυπουργός, όπως και με την περίπτωση Παπαδήμου και το Βερολίνο κυρίαρχο στις ελληνικές υποθέσεις όπως και μέχρι τώρα.

Βεβαίως κάποιος μπορεί να αντιτείνει ότι και στην περίπτωση αυτή, η Ν.Δ ως πρώτο κόμμα και έχοντας συγκεντρώσει ποσοστό πάνω από 20%, θα ευεργετηθεί σε επίπεδο εδρών με τις +50 έδρες, άρα θα έχει τον έλεγχο των χειρισμών και κανείς δεν θα μπορεί να ασκήσει βέτο στην πρωθυπουργία Σαμαρά.

Το μετεκλογικό παζάρι και ο «τρίτος» πρωθυπουργός

Ας δούμε πως μπορεί να λειτουργήσει το εναλλακτικό αυτό σενάριο. Την επόμενη μέρα των εκλογών κανένα από τα κόμματα δεν θα έχει συγκεντρώσει την δεδηλωμένη , τις 151 έδρες δηλαδή. Άρα σύμφωνα με το Σύνταγμα και με τον Λ. Παπαδήμο να παραμένει προσωρινός πρωθυπουργός μέχρι τον σχηματισμό κυβέρνησης , θα μπούμε στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών. Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, θα διαφωνούν ως προς το ποιος θα είναι πρωθυπουργός, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έχουν τις δυνάμεις στο αντιμνημονιακό μέτωπο να σχηματίσουν κυβέρνηση, αλλά ούτε και ενότητα μεταξύ τους, ομοίως Ανεξάρτητοι Έλληνες στην περίπτωση που κατορθώσουν να είναι σε ποσοστά πάνω από τη ΔΗ.ΜΑΡ. Οι μέρες θα περνούν άκαρπες, η ένταση θα ανεβαίνει ως κλίμα, αλλά όχι επί της ουσίας αφού ο Παπαδήμος θα παραμένει στη θέση του στο Μαξίμου, οι πιέσεις από την Ευρώπη θα αποκλείουν το ενδεχόμενο επαναληπτικών εκλογών. Την εντολή θα λάβει από τον Παπούλια ο κ. Φ. Κουβέλης ο οποίος θα έρθει σε συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ και θα συζητήσει και με τη Ν.Δ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, προκειμένου να δοθεί λύση. Πρωθυπουργός δεν θα γίνει ούτε ο Σαμαράς , ούτε ο Βενιζέλος. Άρα ο Κουβέλης ή κάποιος τρίτος που θα συμφωνήσουν και οι τρεις. Στην διαδικασία αυτή ο Σαμαράς και η Ν.Δ συζητά με δύο ΠΑΣΟΚ στην ουσία, χωρίς να μπορεί να φύγει από τη συζήτηση. Μοιάζει σε χαρακτηριστικά το κλίμα με αυτό του Νοεμβρίου όταν προέκυψε Παπαδήμος πρωθυπουργός. Τώρα όμως θα πρέπει να αναλάβει πολιτικό πρόσωπο την πρωθυπουργία και όχι τεχνοκράτης.
Τα επόμενα μέτρα θα τα πάρει μια «Αριστερή» κυβέρνηση , στηριζόμενη από τα δύο κόμματα πρώην εξουσίας.

Η διαμόρφωση του κλίματος και ο επικεφαλής των «ατάκτων» της Αριστεράς

Η απόφαση για εκλογές τον Μάιο και η τελευταία δημοσκόπηση της GPO, του επιχειρηματία, σκιώδους επικεφαλής των «ατάκτων» της Ανανεωτικής Αριστεράς , που έδειξε τον Β. Βενιζέλο καταλληλότερο για πρωθυπουργό από τον Α. Σαμαρά, λαμβάνουν υπόψη τους το εναλλακτικό σενάριο , όπως επίσης και η επιλογή της Μπακογιάννη , να μην επιστρέψει στη Ν.Δ προεκλογικά και να μείνει ουσιαστικά εκτός Κοινοβουλίου, στην επόμενη συγκρότηση, τουλάχιστον όσον αφορά την ιδιότητα του βουλευτή.

Η στρατηγική της ηγετικής ομάδας στη Συγγρού να δημιουργήσει συνθήκες πόλωσης με τις δεξιές αντιμνημονιακές δυνάμεις των Ανεξάρτητων Ελλήνων , κυνηγώντας την αυτοδυναμία που δεν προκύπτει από πουθενά ,την απομονώνουν από την Δεξιά της, την ίδια στιγμή που το ΠΑΣΟΚ συγκλίνει με την Αριστερά του. Με τον τρόπο αυτό το εναλλακτικό σενάριο εμπεδώνεται και η Ελλάδα θα κινηθεί από την Κεντροαριστερά στην Αριστερά της, πάντα στην δημιουργία συνθηκών απόλυτης εξαθλίωσης για τους πολίτες και πλήρους παραχώρησης του εθνικού κράτους, στην Γερμανική ευρωπαϊκή υπερδομή.

Απομένει ένας αστάθμητος παράγοντας -και τώρα όπως και το 2009- που συσχετίζεται με την Κεντροδεξιά. Είναι ο Δ. Αβραμόπουλος, σήμερα υπουργός Άμυνας, αλλά θα επανέλθουμε σχετικά.