Ο κόσμος θέλει να ακούσει κάτι θετικό

Είναι παραπάνω από εμφανές ότι η αντίφαση που κυριαρχεί στην Ελλάδα, με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να θέλουν να μείνουν στο ευρώ , αλλά πολύ λογικά να ισχυρίζονται ότι τα Μνημόνια της καταστροφής είναι πλέον «νεκρό γράμμα», δείχνει το λάθος της «συνταγής» που ακολουθήθηκε από το 2010 και μετά, αλλά και την αδιέξοδη πορεία για την ίδια την Ευρώπη.

Τι αξιοπιστία μπορεί να έχει μια νομισματική ένωση που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σε άμεσους χρόνους την κρίση χρέους και δανεισμού , σε μια από τις πιο μικρές της οικονομίες , όπως η Ελληνική, που καλύπτει μόνον το 2% του συνολικού ευρωπαϊκού ΑΕΠ ; Και αν δεν μπόρεσε αυτό , με την φοροδιαφυγή και την «μαύρη οικονομία» στην Ελλάδα να συναγωνίζεται επαξίως την επίσημη οικονομία, τι θα κάνει με τις μεγάλες οικονομίες όπως αυτές της Ιταλίας και της Ισπανίας, που δεν χαρακτηρίζονται από τέτοιες διευκολύνσεις στην αντιμετώπιση των προβλημάτων τους ;

Ο Μόντι, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Ιταλίας, δεδομένα ευρωπαϊστής, την προηγούμενη εβδομάδα έκανε μια δήλωση, που δείχνει το μέλλον. Αν η Ιταλία γυρίσει στη λιρέττα και γίνει εξόχως ανταγωνιστική , τι θα κάνει η Γερμανία με το «σκληρό» ευρώ- μάρκο ; Απάντηση το Βερολίνο δεν έδωσε και δεν θα δώσει, όσο και αν πιέσει ο Μόντι ή και ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, ο Φρ. Ολάντ. Γιατί το ευρωπαϊκό αδιέξοδο είναι πολύ πιο απόλυτο απ’ όσο θέλουν οι κατεστημένες δυνάμεις στην Ελλάδα να το παρουσιάζουν.

Η Γερμανία δεν μπορεί να πληρώσει το πρόβλημα ρευστότητας και δανεισμού της ευρωζώνης για τις τράπεζες και τα κράτη. Η ζώνη του ευρώ είναι ναρκοθετημένη από την ίδρυση της, στο Μάαστριχτ. Καταλήγει μια «ιστορική μπλόφα», για να υπάρξει μια παγκόσμια ανακατανομή και αρχική εναρμόνιση , στη Γηραία Ήπειρο, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε και μαζί του οι δύο κόσμοι του παγκόσμιου, μεταπολεμικού, διπολισμού.

Το «τείχος του Βερολίνου» δεν χωρίζει πλέον την Ανατολή από τη Δύση. Το «φρούριο του Βερολίνου» που πήρε όμως τη θέση του χωρίζει τον Βορρά από τον Νότο. Οι Γερμανοί έπαιξαν το γνωστό έργο, του μεσοπολέμου. Από την Συνθήκη των Βερσαλλιών , στην Ευρώπη του Ράιχ. Παγίδα, νομοτέλεια, παραλογισμός, περιδίνηση; Ποιος νοιάζεται; Το πρόβλημα για τους ευρωπαίους είναι πραγματικό και όχι θεωρητικό.

Τα έθνη και οι λαοί , ότι και αν λένε οι δοτές κυβερνήσεις τους, οι χειραγωγημένες από το υπερκράτος των Βρυξελλών και την παγκόσμια υπερδομή , δεν θα δεχθούν τη Νέα Συνθήκη του Ευρώ, που προωθεί η Γερμανία και η Ένωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Δεν θα δεχθούν ούτε τη Πολιτική Ένωση που προτείνει ο Σόιμπλε, γιατί και τα δύο δημιουργούν την Ευρώπη της Γερμανίας. Αυτήν που δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και εκατομμύρια νεκροί και κατεστραμμένοι, δεν έφθασαν στους Γερμανούς, για να καταλάβουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι ότι δεν λειτουργεί. Είναι ότι δεν υπάρχει !

Οι ¨Έλληνες, ασχέτως κομματικής τοποθέτησης και ψήφου, στην παρούσα φάση θέλουν να ακούσουν κάτι θετικό. Είτε από αυτούς που δηλώνουν ως μονόδρομο την παραμονή στο ευρώ. Είτε από αυτούς που κρυφοκοιτάνε εκτός της ζώνης του ευρώ. Αλλά τέτοια «νέα» δεν υπάρχουν. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι το πρόβλημα, όπως διαμορφώθηκε σήμερα πλέον , μπορεί αύριο το πρωί να ανοίξεις τα μάτια σου και να έχει ξεπερασθεί. «Κάλα νέα» τέτοιου τύπου δεν θα υπάρξουν, γιατί δεν μπορούν να υπάρξουν. Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα , ειδικά από τις κατεστημένες δυνάμεις της πολιτικής, της οικονομίας ή των τραπεζών , είναι παράλογο. Θέλουν με τη μέθοδο της τρομοκρατίας και της ψευτο-πόλωσης να πείσουν τους Έλληνες , ότι με μεγάλη ηρεμία και τάξη θα πρέπει να αποδεχθούν τον «αργό και βασανιστικό θάνατο», που τους έχουν ετοιμάσει οι θιασώτες του ευρώ

Είναι κάτι σαν την απαίτηση της Ιεράς Εξέτασης των καθολικών , τα θύματα τους στην πυρά να τους υμνολογούν , για την ευκαιρία που τους έδωσαν με τα βασανιστήρια και την πυρά , να έχουν ένα καθαρτήριο θάνατο.

Αυτά είναι γελοιότητες , οι Έλληνες αν χαθούν σε ένα φαύλο άτακτης , ασύντακτης χρεοκοπίας, θα πάρουν μαζί τους στην κόλαση ολόκληρη την Ευρώπη. Το μίσος των λαών του Νότου και των υπολοίπων , που βρίσκονται ακριβώς στην ίδια διαδρομή με την Ελλάδα, αλλά με διαφορά χρονικής φάσης , θα είναι τέτοιο προς το σύστημα του ευρώ, όπως και το χάσμα που θα δημιουργηθεί μεταξύ Βορρά και Νότου , που δεν θα φθάσει ο 21^ος αιώνας για να κλείσει. Οι ποσοστώσεις, οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων , οι εθνικές οικονομικές πολιτικές, οι συμμαχίες που θα δημιουργηθούν, για να εξασφαλισθεί η ευημερία των εθνικών κοινωνιών, άρα της Ευρώπης, δεν θα πάρουν μαζί τους μόνο την ζώνη του ευρώ , αλλά και τον «πάτρωνα» του εγκλήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, την «καρδιά» της κερδοσκοπικής, τραπεζικοκεντρικής , παγκοσμιοποίησης , που σχεδίασαν , πολυ συγκεκριμένα συμφέροντα , για να επιτρέψουν το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, που διασφάλιζε τα αποτελέσματα του Β’Π.Π.

Από την άλλη πλευρά, για να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, ακόμη και με συντεταγμένη αποχώρηση , όπως είναι το πιο πιθανό και λογικό, θα πρέπει να ξέρει που θα πάει. Θα πρέπει οι Έλληνες να ορίσουν τη μοίρα τους. Οι εκπρόσωποί τους , να είναι «σοφοί» άνθρωποι , που να αγαπούν τον άνθρωπο, το όνειρο και την αρμονία και όχι πολιτικοί κερδοσκόποι, όπως οι αστέρες της Μεταπολίτευσης. Οι σημερινοί, ακριβώς επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν την Ελλάδα, μιλούν για Αλβανία του Χότζα.

Σύνθετο ζήτημα, όπως και η προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ , ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα «σχέδιο Μάρσαλ» για να βγει από εδώ. Από αυτές τις στήλες την σκέψη αυτή την αναδεικνύουμε για παραπάνω από μια διετία. Και δεν είναι τα κεφάλαια ενός νέου Μάρσαλ, που όσο και αν κάνει εντύπωση δεν χρειάζεται να είναι πολύ μεγάλα. Είναι πρώτον ότι το νέο Μάρσαλ δεν μπορεί να έχει την τύχη του παλιού. Να πάει δηλαδή με σημερινούς όρους στις τσέπες της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής και να καταλήξει στις γνωστές off shore, όπου ήδη κατοικεί ο ευρωπαϊκός πλούτος που διοχετεύθηκε στη χώρα μας για τον εκσυγχρονισμό της. Δεύτερον και επίσης σημαντικό. Τα σχεδια Μάρσαλ είναι αμερικανικής έμπνευσης και όχι ευρωπαϊκής φιλοσοφίας…