Ο ηγέτης της «τελευταίας ευκαιρίας»

Την ίδια στιγμή μια περίεργη εκκωφαντική σιωπή επικρατεί στο εσωτερικό της χώρας, που πέρα από το προφανές, την καλοκαιρινή ραστώνη, κρύβει και κάποιες παγίδες.

Είναι γνωστό το ανέκδοτο ή ο μύθος με τον Βασιλιά που έβαζε όλο και μεγαλύτερους φόρους στους υπηκόους του και έστελνε τον έμπιστο σύμβουλό του , στο παζάρι και τους δρόμους για να «μετρά» τις αντιδράσεις των υπηκόων του στα μέτρα που τους επέβαλε. Όσο αυτοί φώναζαν , αγανακτούσαν δημόσια, έβριζαν τον Βασιλιά και απειλούσαν με εξέγερση, ο Βασιλιάς δεν ανησυχούσε. Όταν όμως ο σύμβουλός του είπε ότι επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο Βασίλειο και όλοι σιωπούσαν για τους φόρους, τότε αυτός ανησύχησε και έσπευσε να ανακουφίσει τον πληθυσμό από τις επιβαρύνσεις.

Ο μύθος είναι ανατολίτικος και όχι δυτικός, αλλά ταιριάζει στην σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, στον προθάλαμο του φθινοπώρου του 2012. Δύο ακριβώς ΔΕΘ μετά από εκείνη του 2010, όταν η εφαρμογή των Μνημονίων μόλις είχε ξεκινήσει.

Ο Σαμαράς και οι κυβερνητικοί του εταίροι , η ελληνική «τρόικα» , όπως χαρακτηρίζεται , δεν δείχνουν ότι έχουν τα περιθώρια να αλλάξουν στρατηγική , με την Ελλάδα να παραμένει στο ευρώ.

Αποφασίζουν τα μέτρα, που μάλιστα μπορεί να φθάσουν και τα 19 δις ευρώ, σύμφωνα με κάποιες διαρροές του υπουργείου Οικονομικών, που μάλλον στην πράξη θα διαψευσθούν και τα μέτρα θα φθάσουν στα 14 δισ. Επί του παρόντος, προετοιμάζουν απεθνικοποιήσεις χωρίς όρους, στόχους και πλαίσιο, υποκύπτουν στην επιλογή του κυρίαρχου Βερολίνου στην Ευρώπη, να μην δοθεί καμία «ανάσα», άρα και καμία ρεαλιστική διέξοδος στην Ελλάδα μέχρι νεοτέρας και έχουν συμφωνήσει, είτε θέλουν είτε όχι, ότι ο «χρησμός» της ατυχούς σε όλα Τρόικας, θα κρίνει μαζί με τη Μέρκελ και των συν αυτή , στις κεντρικές πρωτεύουσες του ευρώ, την μοίρα των Ελλήνων. Κάτι σαν δίκη της Νυρεμβέργης για τους εγκληματίες Έλληνες της ευρωπαϊκής συνοχής. Αναμένονται ποινές από ισόβια μέχρι άμεση εκτέλεση.

Η πολιτεία Σαμαρά και του κυβερνητικού συνασπισμού από την κεντροδεξιά μέχρι την συστημική Αριστερά, που προΐσταται θα είχε κάποιες πιθανότητες, αν ο αποπληθωρισμός στα εισοδήματα και το πλαίσιο της κοινωνικής ασφάλισης , που επιβάλλεται με βίαιο τρόπο, με στόχο την επιστροφή στο 2000, συσχετιζόταν με αντίστοιχη μείωση των φόρων και αποκλιμάκωση του κόστους ζωής. Όμως στην παρούσα φάση στην Ελλάδα δεν δίδεται «ανάσα» ούτε από την Ευρώπη, με μια χωρίς επιπλέον επιβάρυνση για τους πιστωτές- εταίρους , ρεαλιστική επιμήκυνση του προγράμματος προσαρμογής, ούτε όμως από το εσωτερικό με μια γενναία μείωση των φόρων , ειδικά του ΦΠΑ και αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.

Αποτέλεσμα για ακόμη μια φορά συζητάμε για πίστωση χρόνου, με κάθε κόστος. Ένα ανέμελο «πάμε και βλέπουμε». Βλέπουμε τι ; Μήπως η Γερμανία αλλάξει στρατηγική, μήπως η λειτουργία της ευρωζώνης στα ζητήματα αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων ανατραπεί, μήπως η διεθνής συγκυρία δώσει διέξοδο στην Ελλάδα. Μήπως τέλος την πόρτα της εξόδου την ανοίξουν η Ιταλία και η Ισπανία και όχι εμείς ;

Μέσα στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην πρωθυπουργία ο Α, Σαμαράς έχει δώσει δείγματα αποφασιστικότητας και κάποια δεξιά αντανακλαστικά ενδιαφέροντα . Με την περίπτωση της απεργίας στην Χαλυβουργία, που τελικά δεν έκλεισε το εργοστάσιο , με τις μειώσεις των δαπανών της κυβέρνησης, του πρωθυπουργού και προοπτικά του Κοινοβουλίου, τις «σκούπες» που ξεκαθαρίζουν το τοπίο με τους λαθρομετανάστες, έστω και αν δεν λύνουν το πρόβλημα άμεσα, αλλά και ποια είναι η άμεση λύση (;), με την προσπάθεια να αποκτήσει αξιοπιστία η λειτουργία του κράτους, με την σεμνή και επιλεκτική παρουσία του στα μίντια . Είναι μια σειρά ζητημάτων και χειρισμών , που πράγματι αναδεικνύουν τον Α. Σαμαρά σε πρωθυπουργό της «τελευταίας ευκαιρίας» ευκαιρίας για την Ελλάδα του ευρώ.

Ότι και εάν επακολουθήσει, όποια και εάν είναι η εξέλιξη, θετική ή αρνητική , όλοι θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Σαμαράς είναι , έτσι αποφάσισε η Ιστορία, η συγκυρία και ο ίδιος , ο τελευταίος του χθες της μεταπολίτευσης και όχι ο πρώτος του αύριο, της επόμενης ιστορικής φάσης για την Ελλάδα και το νεοελληνικό κράτος-έθνος, αν υπάρξει επόμενη φάση και δεν χαθούν όλα στο Γερμανικό «χωνευτήρι» του ευρώ.

Υπό την έννοια αυτή ο Σαμαράς ήρθε για να διαχειρισθεί ένα ακόμη «Βατερλό» της νεότερης Ελλάδας, που πολλοί άλλοι και περισπούδαστοι για την διαπλοκή των μίντια και όχι μόνον , δημιούργησαν πριν από αυτόν και όχι να χτίσει νέους … Παρθενώνες, που ας ελπίσουμε σε κάποιους μετά από αυτόν θα δοθεί η ευκαιρία να επιχειρήσουν, μαζί με όλους τους Έλληνες …