Παγίδα 32 δις και «πλιάτσικο» μέχρι το 2016

Πίσω από τον όρο αναθεώρηση του χρέους και επαναγορά των ομολόγων, όπως την εννοεί το Βερολίνο και δεν διαπραγματεύεται η Αθήνα, κρύβονται δύο υπαρξιακές παγίδες για ότι απέμεινε , από την δυνατότητα της Ελλάδας να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία, σε ορατό ορίζοντα. Αλλά και να υπάρξει ανάκαμψή και νέα μερίδια ευημερίας, πέρα από την «αποικία χρέους» που σχεδιάζει η Καγκελαρία και η Νέα Ευρώπη.

Σε αντίθεση με όσα προβάλουν το ΔΝΤ και η διεθνής των τραπεζών, για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και την επίλυση του ελληνικού ζητήματος, σε «μόνιμη βάση», το Eurogroup της Δευτέρας, έδειξε, ότι οι Βρυξέλλες, αρνούνται οποιαδήποτε ουσιώδη λύση. Αντίθετα υπακούοντας στον σχεδιασμό της Γερμανίας, εγκλωβίζει την Ελλάδα σε ακόμη μεγαλύτερη «παγίδα» από αυτή που βρίσκεται.

Προτείνεται η επιμήκυνση των στόχων των Μνημονίων, για μια διετία. Τίθεται δηλαδή ένας ορίζοντας μέχρι το 2016. Η επιμήκυνση αυτή, πού σύμφωνα με την εκτίμηση Σόιμπλε και του Γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, στην οποία συμπίπτουν επίσης διεθνείς οργανισμοί και τράπεζες, θα έχει επιπλέον κόστος σε επίπεδο δανεισμού της χώρας από την πλευρά της Ευρώπης και του ΔΝΤ (;), ύψους 32 δις ευρώ.

Η επιμήκυνση αυτή, με τα επιπλέον 32 δις ευρώ δανεισμού, θα είναι η συνταγή τελικής καταστροφής για την Ελλάδα γιατί: πρώτον χωρίς αυτά, το ελληνικό χρέος κρίνεται μη βιώσιμο, για την Ελλάδα, σε σχέση με το στόχο αυτό να είναι στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Η Ελλάδα πρέπει μέσα από την αναθεώρηση του χρέους της, να αναθεωρήσει προς τα κάτω τον όγκο του κεφαλαίου των δανείων, αλλά και το κόστος του δανεισμού.

Σήμερα η εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι το χρέος στο τέλος του 2013, θα είναι 189% του ΑΕΠ. Αν στο επόμενο Eurogroup στις 20 ή στις 22 Νοεμβρίου, αντί για τα όσα πιέζουν οι Λαγκάρντ και ο Νταλάρα , που είναι “haircut”, 30- 40 δις ευρώ, από επαναγορά ομολόγων στις τιμές αγοράς και όχι τις ονομαστικές, που κατέχουν ΕΚΤ και κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών, δεν χάνει δηλαδή κανένας, με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων, που θα κάνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, θα προστεθούν στα ελληνικά δάνεια άλλα 32 δις ευρώ και όχι μόνον.

Δεύτερον σύμφωνα με ευρωπαϊκές πηγές , που γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο σκέψης του Βερολίνου, ο δανεισμός αυτός της επιμήκυνσης , θα συνοδευθεί από ένα πραγματικό Μνημόνιο 3, πέρα από αυτά τα μέτρα που ψηφίσθηκαν με το πολυνομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό.

Η κύρια απαίτηση όμως θα είναι να διορισθεί στην Ελλάδα ένας υπερ-Επίτροπος , πέραν των Ράιχενμπαχ και Φούχτελ ή την τρόικα, που θα αναλάβει την διαχείριση του προϋπολογισμού της Ελλάδας, τις αποκρατικοποιήσεις και τα μέτρα προσαρμογής, σε μηνιαία βάση, αφού εξαιτίας της ύφεσης θα υπάρχουν συνεχείς αποκλίσεις.

Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα , θα χάσει ακόμη και την κατ’ επίφαση άσκηση της εθνικής της κυριαρχίας, αφού οι Ελληνικές κυβερνήσεις, άσχετα με τη σύνθεση τους, θα υπακούν στις εντολές του διορισμένου από το Βερολίνο, την Φρανκφούρτη και τις Βρυξέλλες, υπερ-Επίτροπο. Θα είναι η πρώτη «αποικία χρέους» έτσι της νέας Γερμανικής Ευρώπης, που οραματίζεται και εργάζεται γι’ αυτό το Βερολίνο.

Τρίτον, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις της τρόικας εάν υπάρξει αυτή η επιμήκυνση και τα 32 δις ευρώ δανεισμού επιπλέον, πρωτογενή πλεονάσματα θα μπορεί να αποκτήσει η Ελλάδα το 2016 ! Αντί δηλαδή για τους πρώτους μήνες του 2013, θα γίνει μια υπέρβαση χρόνου τριετίας και μέχρι τότε η Ελλάδα παρά τα μέτρα των 15 δις και όχι μόνον 13,6 που έχουν ληφθεί, θα μείνει σε κατάσταση πλήρους δουλείας, χωρίς να μπορεί να καθορίσει τίποτα για την ανάκαμψη της οικονομίας της και την ανακοπή της οικονομικής γενοκτονίας των Ελλήνων.

Τέταρτον και για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει και ποιο είναι το πραγματικό «παιχνίδι» της Ευρώπης σε βάρος μας. Η επιμήκυνση, αν συνοδευόταν από μείωση επιτοκίων και επαναγορά ομολόγων στην τιμή κτίσης, του επίσημου δανεισμού, πριν παρθούν τα μέτρα από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, την προηγούμενη εβδομάδα, θα είχε κάποιο νόημα .

Τώρα πλέον έχουν παρθεί μέτρα από την πλευρά της Ελλάδας, που καλύπτουν τις δεσμεύσεις των Μνημονίων 1 και 2, όπως αυτά συγκεκριμενοποιήθηκαν από το μεσοπρόθεσμο τον Φεβρουάριο του 2013, επί πρωθυπουργίας Παπαδήμου, μέχρι το 2016. Τα μέτρα δηλαδή έχουν παρθεί εμπροσθοβαρώς.

Από την άλλη πλευρά, με κάθε τύπου δικαιολογίες και προσχήματα, οι δόσεις των Μνημονίων 1 και 2 έχουν καθυστερήσει. Ουσιαστικά όταν εκταμιευθούν για την Ελλάδα τα 31,5 δις ευρώ της επόμενης δόσης και τα 5 δις ευρώ της καθυστερημένης δόσης του Σεπτεμβρίου, θα κλείνουν τα συμφωνηθέντα κεφάλαια της δανειακής σύμβασης του Μνημονίου 1, επί Παπανδρέου και Παπακωσταντίνου στο υπουργείο Οικονομικών, τον Μάιο του 2010.

Η Ελλάδα έχει λαμβάνει λοιπόν από την δανειακή σύμβαση του Μνημονίου 2, τουλάχιστον 127 δις ευρώ, χωρίς να συνυπολογίζουμε τις option των τραπεζών, οπότε τα κεφάλαια θα έφθαναν στα 150 δις ευρώ ή κατ’ άλλους στα 172 δις ευρώ.

Οι Ευρωπαίοι δηλαδή μετακινούν τα ίδια κεφάλαια, που δεν εκταμιεύονται, ούτε για την αποπληρωμή των δικών τους οφελών, πολύ περισσότερο για την στήριξη της ελληνικής οικονομίας, από Μνημόνιο σε Μνημόνιο, διογκώνοντας τις σχέσεις εξάρτησης της Ελλάδας, από την ζώνη του ευρώ και οδηγώντας την ελληνική επικράτεια σε Ελ Ντοράντο, για δικό τους «πλιάτσικο».

Είναι σαφές ότι η συγκυβέρνηση δεν έχει καμία δικαιολογία, να μην υποστηρίξει τις θέσεις ΔΝΤ, Νταλάρα, επιτρέποντας τον πλήρη εξανδραποδισμό της χώρας, την ύπαρξη υπερ- Επίτροπου επί του προϋπολογισμού, κυβερνήτη επί της ουσίας και «εγκλωβισμό» σε δανεικά κεφάλαια, ονομαστικής και όχι πραγματικής αξίας.

Πολύ περισσότερο τώρα , που υπάρχει η έκθεση που δημοσιοποίησε η Goldman Sachs και η οποία προτείνει «haircut» ύψους 80 δις ευρώ, από τον επίσημο δανεισμό, μείωση επιτοκίων στο εναπομείναν χρέος και ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών από τον ESM, χωρίς επιμήκυνση.

Θα ήταν παράλογο η Ελληνική κυβέρνηση να μην υιοθετήσει μια τέτοια θέση, στην σύγκρουση που εξελίσσεται μεταξύ ΔΝΤ, Γουόλ Στριτ και Βερολίνου, για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Που σημαίνει 120% του ΑΕΠ, το 2020, με παραμονή στο ευρώ.