Ο κίνδυνος του κενού

Και αυτό γιατί σήμερα παρουσιάζεται δυστοκία στον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού, ακόμη και της ανακοίνωσης πρωθυπουργού . Διαβουλεύσεις, τηλεφωνήματα , αλλά ουσιαστικά τίποτα. Στο επίκεντρο βρίσκεται η μικροπολιτική και τα προσωπικά πολιτικά παιχνίδια, όχι στο επίπεδο των Παπανδρέου- Σαμαρά, αλλά στα εσωκομματικά στρατόπεδα των κομμάτων.

Μικροπολιτικές ισορροπίες

Ο Παπανδρέου θέλει να διασφαλίσει ότι δεν θα τεθεί θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, στο τέλος της εβδομάδας, που λήγει η θητεία του. Οι διάδοχοι του θέλουν μια κατανομή στη νέα , αν και μεταβατική κυβέρνηση τέτοια που να τους εξασφαλίζει την δυνατότητα και τις πιθανότητες να βρεθούν σε καλή θέση στην κούρσα διαδοχής του Παπανδρέου.

Στην Ν.Δ ο Σαμαράς θέλει να αντιστρέψει τις επιπτώσεις στη αντιμνημονιακή δημοφιλία του κόμματος, που έχει το «ναι» στη κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης και την δεύτερη δανειακή σύμβαση της χώρας. Από την άλλη οι νεοφιλελεύθεροι και οι «μεσαιοχωρήτες» της Ν.Δ, ιδιαίτερα της νεότερης γενιάς πολιτικών ανυπομονούν να δώσουν διαπιστευτήρια «προθυμίας» στους γκαουλάιτερ της νέας ευρωπαϊκής τάξης και του Βερολίνου.

Το χειρότερο υπάρχει δυστοκία ως προς την συγκρότηση της κυβέρνησης που δείχνει στη δομή της «μεγάλος συνασπισμός», τόσο ως προς τον χρόνο άσκησης των καθηκόντων της όσο και ως προς την δυνατότητα της να ασκήσει διοίκηση. Αλλά χωρίς εκλογές.

Ο παράγοντας Ιταλία

Με την Ιταλία να κατακρημνίζεται, όπως η Ελλάδα δύο χρόνια πριν, η Ευρώπη αρχίζει να μην δίνει σημασία στην Ελλάδα, ενώ ήδη ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε, ανακοινώνει ότι το EFSF δεν αντέχει να στηρίξει μια μεγάλη οικονομία, την τρίτη σε όγκο στην ευρωζώνη.

Παράλληλα η Ελλάδα δείχνει εξαιρετικά φλύαρη , άρα πολύ εύκολα μπορεί να βρεθεί στο κενό και εκτός ευρωζώνης, μόνον και μόνον για να δημιουργήσει θόρυβο και να αποπροσανατολίσει το ντόμινο των αγορών από τη βάση Ιταλία, που είναι το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Η Ελλάδα στις παρούσες συνθήκες μπορεί να μετατραπεί σε «αναλώσιμη» χώρα.

Lehman Brothers ή Λουξεμβούργο ;

Υπάρχουν δύο στρατηγικές. Η μία, με τζόγο του Γ. Παπανδρέου, που χρησιμοποιούσε την Ελλάδα για να αναδεικνύονται τα προβλήματα του ευρώ και να εκβιάζεται ο γερμανογαλλικός άξονας να υιοθετήσει διαφορετικές και πιο ακριβές λύσεις. Όμως ο Παπανδρέου «παίζοντας» πολύ ψηλά επικοινωνιακά την Ελλάδα , έστω με αρνητική δημοσιότητα που επηρέαζε καταστροφικά τις αγορές, κρατούσε την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης, μεγαλώνοντας το κόστος εξόδου της. Μετά την πρόθεση παραίτησης του Παπανδρέου, η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει τέτοιο ρόλο, ειδικά μετά τις συντριπτικές εξελίξεις στην Ιταλία.

Έτσι όμως μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ, σε ελάχιστο χρόνο όπως μελετούν ως προς τις επιπτώσεις οι Γερμανοί. Είναι ζήτημα ισολογισμού.

Από την άλλη πλευρά αν η Ελλάδα θέλει επί της ουσίας να κερδίσει χρόνο θα πρέπει να επιτρέψει την συγκρότηση μια ουσιαστικής «ενδιάμεσης» κυβέρνησης, που θα σταθεροποιήσει την θέση της εντός της ευρωζώνης, για ένα χρονικό διάστημα τέτοιο που θα επιτρέψει την προετοιμασία για έξοδο από το ευρώ, με κάποιες προδιαγραφές μείωσης, στο όριο του καλύτερου δυνατού, των κραδασμών που θα προκύψουν αναγκαστικά.

Το μοντέλο Ζολώτα

Τι σημαίνει αυτό; Όχι πάντως μια κυβέρνηση τύπου Ζολώτα. Όταν για να γραφεί μια απλή ανακοίνωση τύπου, χρειάζονταν περίπου 10-12 ώρες. Οι συνθήκες τότε ήταν απολύτως διαφορετικές από τώρα. Για να πετύχουμε σταθεροποίηση χρειαζόμαστε «άρωμα Σημίτη», αν όχι επιστροφή Σημίτη. Του πιο συγκροτημένου «γερμανού» που διαθέτει η Ελλάδα. Και φυσικά επιτελείο Σημίτη, μαζί με κάποιους επίλεκτους από το ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ σε ένα συγκροτημένο και κάπως αυτοτελές κυβερνητικό σχήμα, με εσωτερική συνοχή.

Η Ελλάδα με άλλα λόγια μπορεί να επιβιώσει σε τακτικό επίπεδο είτε ως Lehman brothers της ευρωζώνης, είτε ως Λουξεμβούργο του Νότου. Όχι πάντως εν κενώ επιλογών.

Από τη στιγμή που δεν αποφασίσθηκαν εκλογές και υπηρεσιακή κυβέρνηση, θα πρέπει να δοθεί από τα δύο κόμματα εξουσίας η ευκαιρία στην Ελλάδα να επιβιώσει. Στο τέλος- τέλος οι Έλληνες δεν φταίνε σε τίποτα να χαθούν για γενιές στα νεοπαγή στρατόπεδα εργασίας και τα ορυχεία συμφερόντων του νέου Ράιχ, με την μπλε μαϊμού αστερόεσσα, για παραπλάνηση...