Συνομωσίες...

Δηλαδή αφενός η Ελλάδα να μην οδηγηθεί σε άμεση και απολύτως έκτακτη χρεοκοπία, παίρνοντας την 6η δόση και αφετέρου να μην δημιουργηθούν νέα δεδομένα μέσα από μια κυβέρνηση, τύπου Παπαδήμου, που θα ακύρωναν τον δικομματισμό της μεταπολίτευσης στην πράξη.

Γιατί όχι στον Παπαδήμο

Στην περίπτωση που είχαμε ένα σχήμα με Παπαδήμο, απολύτως στηριζόμενο από τις ευρωπαϊκές δομές, αλλά και στελέχη που ξεπερνούν τον διαχωρισμό μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μέσα στο 6μηνο το «μίγμα» αυτό κατόρθωνε να αλλάξει το κλίμα για την Ελληνική οικονομία, κάτι που δεν είναι εύκολο με την πρώτη ματιά, αλλά δυνατό με μια πιο περισπούδαστη ματιά, τότε ένα κεντρικό κόμμα, ευρωπαϊκής ταυτότητας, θα δέσποζε μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και θα μπορούσε να πάρει εκλογές.

Ο δικομματισμός και το παρόν σύστημα εξουσίας, μέχρι την ανακοίνωση της μεταβατικής κυβέρνησης, έχει και το «μαχαίρι και το πεπόνι», άρα αρνείται να παραδώσει τα κλειδιά της Πόλης.

Το όλο ζήτημα δεν απασχολεί μόνον τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά, αλλά και ομάδες βουλευτών, στελεχών και συμφερόντων εντός των κομμάτων.

Στο εσωτερικό των κομμάτων

Για παράδειγμα εκτός σκηνής θα έμενε από την κυβέρνηση Παπαδήμου, ο Ευ. Βενιζέλος, αφού ο ενδεχόμενος νέος πρωθυπουργός δεν τον ήθελε στην κυβέρνησή του. Από την άλλη πλευρά, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η Ν.Δ. θα αφοπλιζόταν από πλευράς επιχειρηματολογίας και προφίλ. Γιατί αν συμμετείχε στην κυβέρνηση με δικά της στελέχη, θα έβγαινε από το αντιμνημονιακό μέτωπο και θα καταστρεφόταν εκλογικά, χωρίς μάλιστα να διατηρεί την ενότητά της ως κόμμα, αφού θα προκαλείτο διάσπαση από τον σκληρό αντιμνημονιακό, δεξιό πυρήνα της.

Αν από την άλλη δεν συμμετείχε και πετύχαινε, το εγχείρημα θα βρισκόταν αντιμέτωπη με τους νεοφιλελεύθερους και τους «μεσαιοχωρήτες» του κόμματος αλλά και την ευρωπαϊκή της ταυτότητα.

Η προτεραιότητα για εκλογές

Αποτέλεσμα, τα κόμματα, ακόμη και ο ΛΑΟΣ, προτιμούν μια μεταβατική κυβέρνηση, με χαμηλό πολιτικό προφίλ, να πάρει την 6η δόση και να κάνει πρώτα έναν προϋπολογισμό για το 2012 και μετά με εκλογές να καταμετρήσουν τις δυνάμεις τους.

Το ΠΑΣΟΚ, με το παρασκήνιο και τις ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων 10 ημερών νοιώθει πιο ασφαλές ως προς τις κατηγορίες για δοσιλογισμό και λιγότερο απομονωμένο στην μνημονιακή πολιτική. Η ΝΔ δεν θέλει να αλλάξουν τα δεδομένα για να βρεθεί στην κυβέρνηση. Η Αριστερά επίσης θέλει γρήγορη καταγραφή της διείσδυσής της στην κοινωνία, για να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη της τελευταίας διετίας. Μια μεταβατική κυβέρνηση, στα όρια της υπηρεσιακής, αρκεί για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.

Το ρίσκο μια ενδιάμεσης κυβέρνησης, υπό τις ευλογίες του άξονα Γερμανίας-Γαλλίας δεν την θέλει το εμπεδωμένο κομματικό σύστημα της χώρας, γιατί αποτελεί αστάθμητο παράγοντα για την επιβίωση του.

Τρείς κρίσιμοι παράμετροι - Η διζωνική Ευρώπη του ευρώ και του ECU

Ας μην αγνοούνται τρεις παράμετροι κρίσιμοι. Το δημοσιονομικό ζήτημα της Ελλάδος είναι πολύ σοβαρό, αλλά όχι μη αναστρέψιμο όπως καταδεικνύεται. Μια κυβέρνηση Παπαδήμου ξεκινώντας από την επανεξέταση του αρχικού ελλείμματος, που είναι φουσκωμένοθα μπορούσε να πετύχει με τη σύμφωνη γνώμη των Βρυξελλών αναθεώρηση το προς τα κάτω. Άρα λογική επαναδιαπραγμάτευση των στόχων του Μνημονίου 2 και των όρων της νέας δανειακής σύμβασης.

Θα έβγαιναν από την τελευταία οι όροι περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, με διοίκηση Ράιχενμπαχ, άρα θα είχαμε μόνον το κόστος των υποχωρήσεων του Μνημονίου 1, με υπογραφή Παπακωσταντίνου της κυβέρνησης Παπανδρέου. Τέλος με άλλους στόχους, λιγότερο υφεσιακούς, θα προχωρούσαμε σε διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν τη σύμφωνη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Επικοινωνιακά η Ελλάδα θα αποκτούσε και πάλι την αξιοπιστία και την καλή της εικόνα στην Ευρώπη και στον κόσμο και όλα υποφερτά, παρά τις θυσίες του Λαού.

Αλλά τα υπάρχοντα κόμματα πλειοψηφίας και μειοψηφίας τι θα έκαναν; Θα έμεναν σε ρόλο κομπάρσου;

Δεύτερη παράμετρος που πρέπει να υπολογίσουμε είναι ότι η Ευρώπη με τεράστια ταχύτητα, προς την διάσπασή της και την δημιουργία δύο βασικών ζωνών, ενδεχομένως και μέσα στο 2012. Του βορρά, με το ευρώ-μάρκο και την ηγεμονία της γερμανίας και του Νότου με την ισχυρή παρουσία της Γαλλίας και την επιστροφή στο ECU, με εθνικά νομίσματα στην κάθε χώρα. Να θυμίσουμε ότι σε αντίθεση με το ευρώ που είναι ενιαίο νόμισμα, «καλάθι» νομισμάτων, το ECU είναι πίνακας ισοτιμιών εθνικών νομισμάτων που δεν σκοτώνει τις οικονομίες των συμμετεχόντων.

Το ECU έχει αποδειχθεί ότι το αντέχει για παράδειγμα η Ελλάδα, ενώ η Ευρώπη της Γαλλίας και όχι του Σαρκοζί είναι μια πολύ φιλική και ανεκτική κοινότητα για τα Έθνη και τους λαούς.

Τρίτη και τελευταία παράμετρος. Το πολιτικό και κομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει ούτως ή άλλως. Δεν είναι ζήτημα αρχηγών, αλλά των δομών και της μετριοκρατίας, στην πιο καλή εκδοχή που κυριαρχεί τα κόμματα, ως προς τα πρόσωπα, τα όργανα αλλά και την ιδεολογικοπολιτική τους βάση, που αντικατοπτρίζεται όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση στη διοίκηση της χώρας.