Αυτό που σκοτώνει την Ελλάδα

Άρα ακόμη και αν ένας μισθός ή μία σύνταξη στην Ελλάδα φέτος τα Χριστούγεννα, κινηθεί από 500- 700 ευρώ, όλα έχουν μια λογική.

Αυτή την προσέγγιση έχουν οι Έλληνες, που κατοικούν κοντά με τα σύνορα είτε της Βουλγαρίας, είτε των Σκοπίων. Περνούν στις άλλες χώρες, ψωνίζουν, γεμίζουν τα ρεζερβουάρ τους καύσιμα και επιστρέφουν. Το πρόβλημα όμως είναι τι συμβαίνει στην ίδια την Ελλάδα.

Το στοίχημα του αποπληθωρισμού
Αν είχαμε αντίστοιχα με τη μείωση μισθών και συντάξεων ή των μέσων αποδοχών σε ευέλικτες μορφές εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και την σε εφεδρεία εργασία στον δημόσιο, μείωση και του κόστους ζωής και των τιμών, κάπου στο -40% στην Ελλάδα, θα μιλούσαμε με θετικό τρόπο για πολλά από αυτά που συμβαίνουν και θα τα ορίζαμε, ως διαδικασία αποπληθωρισμού.

Σε μια περίπτωση αποπληθωρισμού, το κόστος ζωής στην Ελλάδα θα χαμήλωνε όχι μόνον προς όφελος των μόνιμων κατοίκων στην Ελλάδα, αλλά και σε σχέση με τον τουρισμό, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και τις εξαγωγές, ίσως θα συνιστούσε και παράγοντα αποτροπής των εισαγωγών, ειδικά εάν η παραγωγική βάση της Ελλάδας, θα αποκαθίστατο έστω και σε κάποιο βαθμό.Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει.

Tα μνημόνια, η Τρόικα, το ΔΝΤ, ο άξονας Βερολίνου- Παρισιού λειτουργούν ως «οικονομικοί δολοφόνοι», για την ελληνική οικονομία. Μάλιστα δεν αναλαμβάνουν και τις ευθύνες τους , όταν τα προγράμματα αποτυγχάνουν και όλα καταλήγουν σε ύφεση και καταστροφή.

Οι παράμετροι της καταστροφής
Στην Ελλάδα η ραγδαία πτώση των εισοδημάτων συσχετίζεται με την πέραν κάθε αρνητικής πρόβλεψης αύξηση των φόρων . Κυριολεκτικό πλιάτσικο.

Αυτή η διαδικασία δεν φέρνει μόνον το κράτος σε σύγκρουση με την κοινωνία , αλλά καταστρέφει , σε μια χώρα όπου ο υπερκαταναλωτισμός και η μονομέρεια στον τομέα των υπηρεσιών και όχι στον πρωτογενή η δευτερογενή τομέα της παραγωγής της επεβλήθη, μια ολοκληρωτική καταστροφή.Ουσιαστικά θα χάσουν την αξία τους και τις περιουσίες τους δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και θα εξαγορασθούν με μηδενικό σχεδόν αντίτιμο.

Τα νοικοκυριά θα χάσουν ουσιαστικά τις δικές τους περιουσίες σε ακίνητα και καταθέσεις και αυτά μέσω των εξαγορών των τραπεζών, που κρατούν τις υποθήκες, θα απολεσθούν μαζικά.

Η Ελλάδα με φτωχούς πολίτες-κατοίκους ιθαγενείς, με πολυεθνικά δίκτυα, ευρωπαϊκής και ειδικά Γερμανικής ταυτότητας να την έχουν καταλάβει και με τους πόρους, τα δίκτυα και τις υποδομές της, να αξιοποιούνται από τους δανειστές, θα καταλήξει μια Ελλάδα για τους άλλους και όχι για τους Έλληνες, κάτι που έχει συμβεί σε πολλά μέρη του κόσμου, ειδικά στην Λατινική Αμερική , αλλά και την Κούβα και την Τζαμάικα και άλλους φυσικούς παραδείσους.

Τι είναι αυτό που σκοτώνει την Ελλάδα, πέραν από τους προδότες των Ελλήνων πολιτικούς, οικονομολόγους, τραπεζίτες, δημοσιολόγους; Το ότι πατάει σε δύο βάρκες. Το ότι ακουμπά σε ένα μεταίχμιο. Στο ότι δεν υφίσταται πραγματικά Ελληνικός παράγων.

Η χωρίς επιχειρήματα εμμονή
Για παράδειγμα στην παρούσα διεθνή κρίση, αυτό που σκοτώνει την Ελλάδα κυρίαρχα είναι το κατά πόσον θα μείνει ή θα φύγει από το ευρώ. Η δεσπόζουσα άποψη είναι να μείνουμε στο ευρώ και μάλιστα να αποδεχθούμε χωρίς βέτο και χωρίς συμμαχία «αντίστασης» στον Νότο των επιλογών του Βερολίνου.

Στην οικονομία όμως , όπως και στην πολιτική-εθνική στρατηγική υπάρχει μια ρεαλιστική αποτίμηση της πραγματικότητας. Με την προσέγγιση αυτή είναι φανερό ότι η Ελλάδα στην παρούσα πλέον φάση, δεν μπορεί να μείνει στο ευρώ και να επιβιώσει πληρώνοντας τους πιστωτές της και ταυτόχρονα να δημιουργήσει συνθήκες ασφάλειας και σχετικής ευημερίας στους Έλληνες.

Παράλληλα το πολιτικό και οικονομικό της κατεστημένο στερείται σοβαρότητας, συγκρότησης, στρατηγικής, διεθνών επαφών και συμμαχιών, ούτως ώστε να μπορεί με αξιόπιστο τρόπο να τοποθετηθεί , στο αν η Ελλάδα μπορεί και με ποιο τρόπο είτε να μείνει είτε με συντεταγμένο τρόπο να φύγει από το ευρώ.

Όλοι χρησιμοποιούν μανιχαισμούς, ψευτοδιλήμματα και επιχειρήματα συμπλεγματικών , ότι τάχα αν φύγουμε από το ευρώ, θα γίνουμε Αλβανία του Χότζα ή Κούβα της Μεσογείου.

Κανείς φυσικά δεν λέει στους Έλληνες ποια θα είναι η μοίρα τους αν μείνουμε στο νέο ευρώ-μαρκο που επιβάλει η Γερμανία.

Το κρίσιμο μεταίχμιο

Το πρόβλημα λοιπόν για την Ελλάδα, αυτό που κυριολεκτικά τη σκοτώνει είναι ότι βρίσκεται σε ένα ευρωπαϊκό μεταίχμιο.

Η φυσική της θέση τη δεκαετία του 2000 ήταν στην Ευρώπη των 27. Και στην παρούσα φάση, που η Γερμανία κάνει την επίθεση της, εκτός και των 27 σε μια ανάλογη διαδρομή με τη Νορβηγία, προκειμένου να μην έχει τις δεσμεύσεις της Ένωσης για την παραγωγική της διαδικασία και τους επιχειρηματικούς της προσανατολισμούς.

Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αντίθετα το ένα λάθος φέρνει το άλλο και όλα καταλήγουν στην εκτίμηση των αγορών, ότι η Ελλάδα δεν αντέχει το ευρώ.

Το μόνο που προστέθηκε και είναι σημαντικό είναι ότι ούτε η Ιταλία είναι συμβατή με το ευρω-μάρκο, ούτε η Ισπανία, ούτε η Πορτογαλία, ούτε το Βέλγιο, ούτε η Ιρλανδία και μάλλον ούτε η Γαλλία όπως δείχνει ο χρόνος. Όλα αυτά βεβαίως δεν σημαίνουν κάτι καταλυτικό για την Ελλάδα που καλείται να βρει το δρόμο της, όσο το δυνατόν συντομότερα.