Ο μαξιμαλισμός του Βερολίνου

Ούτε τα προσχήματα δεν κρατιούνται πλέον από την Καγκελαρία, με τον θλιβερό Σαρκοζί να σέρνει τη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη στον όλεθρο, συνεχίζοντας να αποδέχεται ότι λέει το Βερολίνο.

Η Γερμανία θέλει σωρευτικά την ολική αναθεώρηση των Συνθηκών των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και όχι μόνον του ευρώ. Σε ένα πρώτο πλάνο επιζητά δημοσιονομική ένωση, που σημαίνει έλεγχο και κατάρτιση των προϋπολογισμών των υπολοίπων, που σημαίνει παρέμβαση στη μακροοικονομική στρατηγική των χωρών-μελών, ενιαία φορολογία και εργασιακή νομοθεσία, που σημαίνει αποκλεισμό της ανταγωνιστικότητας των υπολοίπων έναντι της Γερμανίας, απώλεια κυριαρχίας, ψήφου και πρόστιμα στους δημοσιονομικά «απείθαρχους», που σημαίνει καταστροφή για μια πλειάδα εθνικών οικονομιών.

Κατάργηση της Δημοκρατίας

Το Βερολίνο ζητά επίσης να καταργηθεί το κεκτημένο της ομοφωνίας, να αποφασίζουν κάποιοι δηλαδή για όλους, να συγκροτηθεί κεντρική κυβέρνηση της Ευρώπης, σε μορφή Διευθυντηρίου, με Μπαρόζο και λοιπούς υπαλλήλους των Βρυξελλών, οι οποίοι να μπορούν να επιβάλουν απευθείας αποφάσεις στα εθνικά κοινοβούλια. Ουσιαστικά δηλαδή το Βερολίνο, αφού ζήτησε σε μια σειρά χωρών του Νότου την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, με συγκυβερνήσεις ή κοινές δεσμεύσεις κυβερνήσεων και αξιωματικών αντιπολιτεύσεων, συνεχίζει στην θεσμοποίηση της απώλειας της Δημοκρατίας στην Ευρώπη συνολικά, με την κατάργηση των αποφασιστικών αρμοδιοτήτων των εθνικών κοινοβουλίων, που με έμμεσο τρόπο εκπροσωπούν συνταγματικά τους λαούς της Ευρώπης.

Πολιτική Ένωση για έναν

Το Βερολίνο μιλά για μια Πολιτική Ένωση στην Ευρώπη προδιαθέτοντας για την ύπαρξη μίας και μοναδικής ευρωπαϊκής ψήφου στα διεθνή φόρα είτε μιλάμε για τη G-7, είτε για το ΝΑΤΟ, αφού στη νέα Ένωση μιλά και για κοινή αμυντική άρα και εξοπλιστική, πολιτική, είτε για το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Την Πολιτική αυτή Ένωση, ως προς τις παραδοχές και τις παραμέτρους της θέλει να την αποφασίσει μόνο του, άντε με τον Γάλλο υποτελή της Καγκελαρίας, να την ψηφίσει μόνο του, αν είναι δυνατόν στην Μπούντεσταγκ και να την επιβάλει σε 27 χώρες, έθνη-κράτη, με δεσμευτικό τρόπο και σε άμεσους χρόνους.

Lehman Brothers όλη η ευρωζώνη

Και όλα αυτά γιατί; Επειδή η ζώνη του ευρώ, αλλά και η Ένωση συνολικά είναι ένα αποτυχημένο πείραμα. Η μία χώρα μετά την άλλη και όχι μόνον η Ελλάδα ή η αδικημένη από τις συνθήκες του ευρώ, ζώνη του Νότου, πέφτουν σε κατάσταση χρεοκοπίας και «παγίδα δανεισμού». Η ίδια η ΟΝΕ δημιουργεί, με τις αποφάσεις του Γερμανογαλλικού άξονα, την παγίδα δανεισμού, ενώ με τους δημοσιονομικούς δογματισμούς εκτοξεύει τα χρέη, εξαθλιώνοντας τις κοινωνίες.

Το πιο γελοίο του πράγματος είναι ότι ουσιαστικά η προτεινόμενη λύση συνίσταται στην ένταξη των 2/3 της Ευρώπης στο ΔΝΤ, με την πιστοποιημένα αποτυχημένη και ισοπεδωτική για τις εθνικές οικονομίες συνταγή του 1950, με τα χαρακτηριστικά του πλιάτσικου για πολυεθνικές και δάνειες δυνάμεις.

Και όλα αυτά γιατί; Επειδή η Γερμανία αυθαιρέτησε σε σχέση με τις πραγματικές οικονομίες που αποτελούν το «καλάθι» του ευρώ, τις υπερτίμησε , αγνοώντας τα ισχύοντα σε αυτές, και πίεσε από το Μάαστριχτ για ένα νόμισμα «φούσκα». Μια νομισματική Lehman Brothers, με 3% έλλειμμα και 60% του ΑΕΠ χρέος, που ούτε η ίδια η Γερμανία, με 80% του ΑΕΠ χρέος και διάφορους κρυφούς λογαριασμούς-«μαύρες τρύπες» στην οικονομία της δεν καλύπτει.

Αφετηρία πολυδιάσπασης

Και τώρα τι λέει; 0% έλλειμμα και ακόμη μικρότερο χρέος. Και στη βάση αυτή μιλά για «πειθαρχία», ποινές, πρόστιμα, δικαστήρια. Ταυτόχρονα δεν επιτρέπει καμία λύση στα υπαρκτά προβλήματα της Ευρώπης. Δεν απελευθερώνει τον ESFS να παρεμβαίνει στη δευτερογενή αγορά των ομολόγων, ούτε αυξάνει τα κεφάλαιά του. Δεν επιτρέπει στην ΕΚΤ να τυπώσει ευρώ. Άρα το Βερολίνο, με τις επιλογές που προτάσσει, μεγιστοποιεί το ευρωπαϊκό, συστημικό ζήτημα, αντί να δίνει λύση. Καταστρέφει οικονομίες της ευρωζώνης, πολυδιασπά την Ευρώπη, ανατρέπει όλο τον χαρακτήρα των συστατικών ίδρυσης της.

Η Σύνοδος Κορυφής χαρακτηρίζεται από διαφωνίες και συγκρούσεις. Η Αγγλία μιλά για βέτο, ακόμη και η Φινλανδία από τον «Γερμανικό πυρήνα» διαφωνεί με την κατάργηση της ομοφωνίας. Η Κομισιόν είναι μια αρένα προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων, με πρωταγωνιστές της μετριοκρατίας των Βρυξελλών, όπως οι Μπαρόζο, Ρομπάι κλπ. να απειλούν τα έθνη-κράτη της Ευρώπης ότι θα αναλάβουν σωρευτικά τη διακυβέρνηση τους.

Έρχονται οι υποβαθμίσεις

Πέραν του γερμανικού αυταρχισμού και μαξιμαλισμού, δεν υπάρχει καμία ουσιώδης συζήτηση από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών. Είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου η S&P, να ανοίξει τον χορό των υποβαθμίσεων για όλη την ευρωζώνη και τότε ότι και αν λέει η Γερμανία, ο καθένας θα κοιτάξει το «σπίτι» του και το «νοικοκυριό» του και η γερμανική Ευρώπη θα βρει απέναντί της πολύ περισσότερους από αυτούς που υπολογίζει η Καγκελαρία. Γιατί το «ευρωπαϊκό ζήτημα» της Γερμανίας έχει λυθεί προ πολλού. Από τη δεκαετία του 1940 , ακόμη. Και η Γερμανία απλά αυτοεπαναλαμβάνεται…