Όταν η επιχειρηματικότητα συνάντησε τον πατριωτισμό
«Οι έλληνες εφοπλιστές οφείλουν να βοηθήσουν τη χώρα τους έτσι ακριβώς όπως το έκανε ο πρόγονός τους ο Βαρβάκης, ο οποίος διέθεσε ό,τι είχε και δεν είχε για την αναγέννηση του νεοσύστατου ελληνικού κράτους». Με τα λόγια αυτά ο διεθνούς φήμης σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής μού είχε εκφράσει – σε μία από τις συνομιλίες μας – την ενόχλησή του για την ελλιπή συνεισφορά των ελλήνων εφοπλιστών στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων της χώρας. Ο ίδιος είχε εκφραστεί με έντονο τρόπο για το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των εφοπλιστών του γύρισε την πλάτη όταν ζήτησε να τον υποστηρίξουν στα γυρίσματα της ταινίας του «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», μιας ταινίας-ύμνου στην ανιδιοτέλεια και στον αληθινό πατριωτισμό του Βαρβάκη.
Στη συνομιλία μας ο κ. Σμαραγδής μού είχε αποκαλύψει ότι οι περισσότεροι εφοπλιστές στους οποίους απευθύνθηκε έδειξαν πλήρη αδιαφορία για το γεγονός ότι η ταινία αυτή δεν θα εξυμνούσε απλώς τον καραβοκύρη πρόγονό τους αλλά θα επιχειρούσε να δώσει και ανάταση στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Ένας από τους ελάχιστους εφοπλιστές που «έβαλαν πλάτη» στο γύρισμα της ταινίας ήταν ο Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος (photo) και τα αδέλφια του, οι οποίοι όχι μόνον υποστήριξαν οικονομικά τον κ. Σμαραγδή αλλά διέθεσαν και τις εγκαταστάσεις τους στην περιοχή της Πύλου για τα γυρίσματα της ταινίας. Σημαντική ήταν η συμβολή τόσο του Αχιλλέα όσο και της γυναίκας του – της Κωνστάντζας Σμπώκου –, μιας από τις πιο σοβαρές παρουσίες στον ελληνικό ξενοδοχειακό τομέα.
Γιατί όμως αναφέραμε αυτό το συμβάν; Δύο γεγονότα συνδέονται με την παραπάνω αναφορά: πρώτον, το θέμα της πιθανής φορολόγησης των κερδών των ναυτιλιακών επιχειρήσεων που απασχόλησε την επικαιρότητα και, δεύτερον, μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία που αναπτύσσεται αυτές τις ημέρες στη Μεσσηνία. Γίνεται λόγος για μια ιδιαίτερα σημαντική κίνηση που κάνουν οι δύο παραδοσιακές επιχειρηματικές οικογένειες της Μεσσηνίας, αυτές των αδελφών Κωνσταντακόπουλου και του Καρέλια. Και στην περίπτωση αυτή οι δύο οικογένειες έδειξαν ότι ξεφεύγουν από τα στενά επιχειρηματικά τους συμφέροντα αναπτύσσοντας μια πρωτοβουλία που θα δώσει πνοή στον ευλογημένο τόπο της Μεσσηνίας. Με την ευκαιρία, θα είχε ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι χάρη στην απόφαση του αείμνηστου Βασίλη Κωνσταντακόπουλου να δημιουργήσει (από τα κέρδη της ναυτιλίας) στην Πύλο ένα από τα σημαντικότερα ξενοδοχειακά συγκροτήματα της Μεσογείου, το Costa Νavarino, η Μεσσηνία είναι – μέσα σε αυτό το εφιαλτικό τοπίο – η μοναδική περιοχή της Ελλάδας με θετική αύξηση του ΑΕΠ. Δεν μπορεί να ξέρει κανείς αν τα κεφάλαια που επένδυσε η οικογένεια Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία θα μπορέσει ποτέ να «τα πάρει πίσω» αλλά η περιοχή και οι κάτοικοι της Μεσσηνίας ήδη εκταμιεύουν οφέλη από αυτή την απόφαση της οικογένειας.
Τι αφορά όμως η κοινή πρωτοβουλία των Ιδρυμάτων «Καπετάν Βασίλη» και «Γεωργίου και Βικτώριας Καρέλια»; Αφορά την αξιοποίηση του ανεκτίμητου πλούτου της μεσσηνιακής γης και των αγροτικών προϊόντων και τη στήριξη της εξωστρεφούς προσπάθειας των παραγωγών. Με αυτόν το σκοπό διοργανώνουν στις 11 και 12 Μαρτίου στο ξενοδοχειακό συγκρότημα CostaNavarino διημερίδα για την προώθηση των εξαγωγών αγροτικών μεσσηνιακών προϊόντων. Αυτή γίνεται με την υποστήριξη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων, της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα και του Επιμελητηρίου Μεσσηνίας και υπό την αιγίδα των υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης, Ανάπτυξης και Εξωτερικών. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα όσα είπε η κυρία Βικτώρια Καρέλια μιλώντας γι’ αυτή την πρωτοβουλία: «Με τη διημερίδα αυτή ελπίζουμε να συμβάλουμε στον προβληματισμό των Μεσσήνιων παραγωγών αγροτικών προϊόντων, που είτε περιορίζουν τη δραστηριότητά τους εντός των συνόρων είτε προωθούν τα προϊόντα τους προς εξαγωγή μέσα από κανάλια που ελαχιστοποιούν το οικονομικό τους όφελος και τις προοπτικές ανάπτυξής τους. Στόχος μας είναι να πείσουμε ότι υπάρχει γόνιμο έδαφος για υγιή, ανταγωνιστική και επικερδή εξαγωγική προσπάθεια, που βασίζεται αφενός στο σωστό συνδυασμό προϊόντων χαρακτηριστικών και αφετέρου στη γνώση του εμπορικού, νομοθετικού και χρηματοοικονομικού πλαισίου που διέπει τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μέσα σε ένα σύνθετο διεθνές περιβάλλον». Είναι δε πολύ σημαντικό ότι αυτά τα λόγια ακούγονται από τον εκπρόσωπο μιας επιχειρηματικής οικογένειας η οποία επιμένει παραγωγικά όχι μόνο κρατώντας τη σημαία της ελληνικής καπνοβιομηχανίας αλλά και χρηματοδοτώντας ένα πλούσιο κοινωνικό έργο.
«Παλιάς κοπής» έλληνας εφοπλιστής έλεγε «στην Ελλάδα μόνον για φιλανθρωπίες». Αρκεί αυτό σήμερα; Αναμφίβολα όχι. Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα είναι οι εφοπλιστές να αναπτύξουν ουσιαστικές επιχειρηματικές πρωτοβουλίες που θα κινητοποιούν τις δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου – άλλωστε μεταξύ αυτών είναι και οι ίδιοι που αναμφίβολα εξυψώνουν το όνομα της Ελλάδας στον πλανήτη – έτσι ώστε να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει και να ανακτήσει την λάμψη και την αξιοπρέπειά της.
