O Xρυσός Φοίνικας των αφών Ταβιάνι (επανέκδοση)

Δεν υπάρχει λόγος κανένας να τα βάλεις με την ιστορία. Ειδικά όταν το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας του σινεμά, είναι κομμάτι και της προσωπικής σου ιστορίας. Μεγαλωμένος από μαρξίστρια μάνα, είχα την τυχερή ατυχία, να περάσω τα παιδικά μου χρόνια με έναν περίεργο συνδιασμό Ιούλιου Βερν, Ντίσνεϊ και ταινιών όπως ο "Πατέρας Αφέντης" του 1977, που όταν παιζόταν στην "αναβαθμισμένη σοσιαλιστικά" κρατική τηλεόραση των πρώτων χρόνων της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σήμαινε συναγερμός στο σπίτι κι ας ήθελα εγώ να δω το ελληνικό στο άλλο κανάλι. Ιταλικός νεορεαλισμός στα καλύτερα του, γύρω από την ιστορία ενός πιτσιρικά σε ένα χωριό της Σαρδηνίας, στη σκιά του αυταρχικού πατέρα του, ο οποίος τον αναγκάζει να εγκαταλείψει το σχολείο για να φυλάει τα πρόβατα. Τιμιότητα, συγκίνηση, δράμα, πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο, εσωτερικές και εξωτερικές χαρτογραφήσεις αγριεμένων ψυχών και προσώπων με φόντο ένα τραχύ τοπίο, μυθοπλασία που μοιάζει με ντοκιμαντέρ (με ερασιτέχνες ηθοποιούς), και μια σκηνοθεσία που τα "δένει" όλα αριστοτεχνικά στη μουσική υπόκρουση, σαν να πρόκειται για προλεταριακή όπερα. Απλά τέχνη. Με την καλή έννοια. Αποκλειστικά στον κινηματογράφο Άστυ.Τ.Θ.

***στις αίθουσες από την Πέμπτη 26 Απριλίου