Ελληνικά Όσκαρ; Ναι, ίσως, μπορεί αλλά είναι ένας "Άδικος Κόσμος"

"Τότε γιατί θα έβγαζες χολή" θα μου πεις, και λογικά. Επειδή μάλλον έχω ένα πρόβλημα με τον αυτισμό. Σε γενικές γραμμές, τίμια ήταν τα βραβεία που δώθηκαν και ισορροπημένα. Όμως μένει ένα μεγάλο ερώτημα αναπάντητο: Αφορούν σε κάποιον την ώρα που η πλειοψηφία των ταινιών που πρωταγωνίστησαν, στις αίθουσες προέκυψαν χαροκαμένες; Τι νόημα έχει η βράβευση όταν ο αποδέκτης, δηλαδή το κοινό, αδιαφορεί; Και ποιος φταίει γι' αυτό; Η απάντηση "το κοινό" στο δικό μου σύμπαν παραείναι εύκολη και βολική. Το σινεμά, είναι τέχνη σαφώς, κατ' εμέ ίσως η μεγαλύτερη (παίζει μπαλάντζα με τη μουσική) αλλά είναι και ψυχαγωγία, εμπόριο. Για να παραχθεί η τέχνη χρειάζονται τα κεφάλαια του εμπορίου. Για να υπάρξουν κεφάλαια από το εμπόριο, χρειάζεται να γίνεται με προδιαγραφές και όχι της κοπτοραπτούς. Γιατί τότε ζημιώνεται και η τέχνη. Η Ακαδημία προσπαθεί, με ειλικρίνεια και τιμιότητα (θέλω να φαντάζομαι). Τουλάχιστον πολύ μεγαλύτερη από αυτή πολλών κρατικοδίαιτων προγόνων της εννοείται, με πολύ πιο εστιασμένο το κέντρο βάρους της από τις παπαρολογίες του φωτογενούς κου Γερουλάνου, που μπέρδεψε τα εξώφυλλα της Vogue με το ρόλο του ως Υπουργός Πολιτισμού (όχι ότι η Μελίνα που την λέμε Θεά τα πήγε καλύτερα, εντάξει;). Από κει και πέρα, τα βραβεία, βραβεία είναι, εξ ορισμού θα έχουν τα προβληματάκια τους. Θέλω να πω, ότι μου προκαλεί απορία το πως, το μόλις πριν λίγα χρόνια αγαπημένο παιδί της Ακαδημίας, ο Γιώργος Λάνθιμος, στάλθηκε από τις υποψηφιότητες ήδη, προς την έξοδο, την ώρα που όποιος τολμούσε να πει πέρυσι από τη Βενετία, ότι οι "Άλπεις" του, ήταν χιόνια στο καμπαναριό και τίποτα άλλο, τον έδειχναν με το δάχτυλο σαν προδότη του έθνους; Και επίσης το πως, η ίδια ταινία, σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, πήρε το βραβείο Σεναρίου, επιλεγμένη υποτίθεται ανάμεσα στην κρεμ ντε λα κρεμ, αλλά εδώ, στην Ελλάδα, με συντοπίτες ανταγωνιστές, πήρε από τα τρία το μακρύτερο; Τι δηλώνει αυτό; Όχι για τα βραβεία της Ακαδημίας, αλλά για τα βραβεία γενικά, από τα φεστιβάλ μέχρι τα Όσκαρ: Ότι όλα είναι μια τσιχλόφουσκα για να γίνεται ντόρος. Με τη διαφορά του ότι όταν αυτή η τσιχλόφουσκα μας συμπεριλαμβάνει μέσα στην στρογγυλή της χάρη, τότε τα βραβεία είναι καλώς καμωμένα και μπράβο τους. Όταν μας αποβάλλει, τότε φταίνε τα βραβεία. Δεν πάει έτσι όμως κορίτσια, με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Ή γουστάρεις τα κάθε λογής βραβεία και παίζεις με τους κανόνες τους, ή αδιαφορείς και δε σου σηκώνεται η μύτη όποτε σου κληρώνεται ένα από αυτά. Κατά τα άλλα ξαναλέω, μια χαρά κύλισε η βραδιά κι αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον παρουσιαστή Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τις δύο πανέμορφες και καλοντυμένες παρτενέρ του, Φέι Ξυλά και Μαρία Ναυπλιώτου. Η παρουσία σε ρόλο "δωροθέτη" ανθρώπων όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Λίνα Νικολαπούλου, Σμαράγδας Καρύδη και με διαφορά, του υπέροχου εξωτικού Ζυράνας Ζατέλη ήταν καλοδεχούμενη και με το παραπάνω. Απ' την άλλη, η κειμενογράφηση για άλλη μια φορά ήταν επιεικώς ανέμπνευστη και με το ζόρι εξυπνακίστικη, ενώ η μανία της Ακαδημίας, να συνδέει την παρουσίαση των βραβείων με ανθρώπους από διάφορους τομείς της κοινωνίας, προκειμένου να αποδειχτεί η οργανική σχέση του σινεμά με την κοινωνία (την ώρα που το σινεμά δεν κόβει εισιτήρια) ήταν τουλάχιστον προσποιητή και γελοία με αποκορύφωμα μια κυρία που είναι εκτροφέας σαλιγκαριών (εννοείται ότι δεν φταίει η κυρία). Δεν συζητάω για την ενδυματολογία κυρίως των αντρών που παρέλαβαν βραβείο, οι οποίοι θεωρούν ότι το να είσαι καλλιτέχνης σημαίνει "φόρεσα ένα σακί σαν σακάκι και βγήκα", ούτε για τις πολλές απουσίες ανθρώπων που δεν ήταν παρόντες για να παραλάβουν το βραβείο τους, ούτε για τη συμμετοχή στις υποψηφιότητες ταινιών που δεν έχουν προβληθεί (και μάλλον ούτε προβλέπεται) στις αίθουσες, σε κανονική διανομή όπως το "Man at Sea" του Κωνσταντίνου Γιάνναρη ούτε καν για την υποψηφιότητα στην κατηγορία Β Γυναικείος Ρόλος της Ηρώς Μπέζου (κόρη του Γιάννη Μπέζου και της Ναταλίας Τσαλίκη) σε μια από τις χειρότερες ερμηνείες της χρονιάς για την ταινία "Το Γάλα". Ή το συζητώ αλλά τώρα βαριέμαι. Κατά τα άλλα, τα βραβεία φέτος δώθηκαν (ή μοιράστηκαν) στους εξής:

- Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας, Γιώργος και Αργύρης Αλαχούζος για την ταινία «Η πόλη των παιδιών» του Γιώργου Γκικαπέππα

- Βραβείο Μακιγιάζ, Κατερίνα Βαρθαλίτου για «Το γάλα» του Γιώργου Σιούγα

- Βραβείο Ήχου, Άρης Λουζιώτης, Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, για την ταινία «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη

- Βραβεία Ενδυματολογίας και Σκηνογραφίας, Γιώργος Γεωργίου για «Το τανγκό των Χριστουγέννων» του Νίκου Κουτελιδάκη

- Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής, Γιάννος Αιόλου για «Το τανγκό των Χριστουγέννων»

- Βραβείο Μοντάζ, Γιάννης Χαλικιαδάκης για το «Wasted youth», των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Γιαν Φόγκελ

- Βραβείο Φωτογραφίας, Αγγελος Βισκαδουράκης, Γιώργος Αργυροηλιόπουλος, για το «Man at sea», του Κωνσταντίνου Γιάνναρη

- Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου, Όλια Λαζαρίδου για την ταινία «Παράδεισος»

- Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου, Χρήστος Στέργιογλου για τον «Άδικο κόσμο»

- Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου, Κίκα Γεωργίου για την ταινία «Η πόλη των παιδιών»

- Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου, Αντώνης Καφετζόπουλος, «Άδικος κόσμος»

- Βραβείο Σεναρίου, Γιώργος Γκικαπέππας «Η πόλη των παιδιών»

- Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Ηλίας Δημητρίου για την ταινία «Fish ’n’ chips»

- Βραβείο Σκηνοθεσίας, Φίλιππος Τσίτος για τον «Άδικο κόσμο»

- Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους, «Ο Μπαμπάς μου, ο Λένιν κι ο Φρέντυ» της Ρηνιώς Δραγασάκη

- Βραβείο Ντοκυμαντέρ Μεγάλου Μήκους, «Πρώτη ύλη», Κώστας Λαμπρόπουλος και Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος

- Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας «Άδικος κόσμος», Φίλιππος Τσίτος και Αλεξάνδρα Μπουσίου