Η Λάνα del Ρέι βγάζει γλώσσα(Αγαπητό μου Καννολόγιο Ημέρα 1η: 16 / 5)

Αγαπητό μου Καννολόγιο

Σήμερα αισθάνομαι σαν τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Δηλαδή επειδή σήμερα καλούμαι να σου γράψω τι συνέβη χτες, αλλά χτες ήμουνα σαν τον πισινό της μαϊμούς από διάθεση και σήμερα είμαι χαρωπός σαν τη Μέρι Πόπινς, θα σου γράψω τα χτεσινά μέσα από το πρίσμα της σημερινής διάθεσης και εκεί κολλάει και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα εφ’ όσον εκείνη είπε πρώτη «αύριο είναι μια άλλη μέρα». Που αύριο είναι το σήμερα εντάξει; Μην μπερδεύεσαι. Αλλά αφού ξεκινήσαμε από το σήμερα, να σου πω ότι χαράματα είδα το «Rust & Bones” του Οντιγιάρ, που δεν βλέπω να πολυαρέσει στους κριτικούς οι οποίοι θα το βρούνε πολύ εμπορικό για τα γούστα τους, εμένα όμως μου έφτιαξε τη μέρα με σινεμά ατόφιο, ανοιχτό στο κοινό, γεμάτο συναισθήματα και εικόνες και ένταση και τις πιο κουλές (ή μάλλον κουτσές) σκηνές σεξ που έχεις δει ποτέ στο σινεμά, με πρωταγωνίστρια την Μαριόν Κοτιγιάρ, αλλά για όλα αυτά θα μιλήσουμε αύριο που θα σου περιγράφω το σήμερα.

Πάμε λοιπόν πάλι πίσω στο χτες που είναι αλήθεια πως είχα ένα ψυχόπιασμα από το βυζί μέχρι τη μέση και ίσως να φταίει ότι μπήκα στο αεροπλάνο χαράματα, άυπνος και μάλλον λίγο μεθυσμένος, με αυτό το αίσθημα ενοχής που έχουν τα παιδιά αν σπάσουν κάποιο βάζο. Προσγείωση στη Νίκαια τέσσερις ώρες μετά, με συνεπιβάτη το Μάρκο Μίλερ, τον πρώην διευθυντή του φεστιβάλ της Βενετίας και πρώτο κουτσομπολιό που φτάνει στα αυτιά μου από παρέα παρέας, ότι ο πρόεδρος του εδώ φεστιβάλ, ο Ζιλ Ζακόμπ δηλαδή εξομολογήθηκε σε μια δική του παρέα πως δεν είναι λίγες οι ταινίες του φετινού προγράμματος που δεν μπορεί να τις δει άνθρωπος. Πράγμα που μου φαίνεται μάλλον άκυρο γιατί το φετινό πρόγραμμα τουλάχιστον σε βαθμό υποσχέσεων, είναι τίγκα στα ονόματα.

Διαδρομή με το ταξί μέχρι τις Κάννες, και να ‘μαστε πάλι η παλιοπαρέα, εγώ ο Ουίγκις, η Ραπούνζελ και ο Σογκούν στο ίδιο σπίτι. Ο Ουίγκις μου μεταφέρει ακόμα ένα κουτσομοπολιό γιατί είχε έρθει μια μέρα πριν, και έκατσε να φάει σε ένα ιταλικό που στο ένα διπλανό τραπέζι είχε τον Άλεκ Μπόλντγουιν και σε άλλο την Τζέσικα Τσάστεϊν. Ο Μπόλντγουιν συνοδευόταν από μια 20άρα δεσποινίδα την οποία σύστησε σε όλους σαν αρραβωνιαστικιά του και η Τσάστειν από τη μάνατζερ της η οποία δεν φαινόταν πολύ χαρούμενη με το συναπάντημα με τον Άλεκ ενώ ο σερβιτόρος ούτε που γνώριζε ποιος είναι ποιος και τους έγραφε κανονικά και λίγο μετά που γνωρίστηκε με τον Ουίγκι κι έμαθε ότι είναι Έλληνας άρχισε να σκούζει «μαλάκα Μυκονιάτη» επειδή ένας κολλητός του δουλεύει σεζόν στη Μύκονο και του μαθαίνει τα αρχαία ελληνικά. Αμφότεροι ο Μπόλντγουιν που έχει αδυνατίσει εντυπωσιακά αλλά και η Τσάστειν παρήγγειλαν σαλάτα για πρώτο πιάτο και σαλάτα για δεύτερο αφήνοντας γκάου τον εστιάτορα που έχει μάθει να σερβίρει μακαρονάδες και πίτσες κι εγώ αναρωτιέμαι αφού ήθελαν να βοσκήσουν τι στο διάολο το ήθελαν το ιταλικό εστιατόριο.

Όπως και να έχει, παρά τα μαύρα χάλια της νύστας μου, κατάφερα να συρθώ στις αίθουσες και να δω τις δύο πρώτες ταινίες του διαγωνιστικού, το «Moonrise Kingdom» του Γουές Άντερσον και το «Αfter the Battle» του Αιγύπτιου Γιουσρί Νασραλάχ. Το «Moonrise» το απήλαυσα δεόντως μέσα στην γνωστή κωμικοδραματική εντομολογία σαλεμένων χαρακτήρων και καταστάσεων του σκηνοθέτη της «Οικογένειας Τενεμπάουμ» και με ένα εξαίσιο soundtrack από τον Αλεξάντερ Ντεσπλά, κάποιοι άλλοι κριτικοί όμως μου είπαν «ναι, καλά, εντάξει». Αν κι αυτό Καννολόγιο μου δεν πρέπει να σε ανησυχεί, και τον «Νονό» του Κόπολα να έδειχνες για πρώτη φορά σε κριτικό, «ναι, καλά, εντάξει» θα σου πει. Από κει και πέρα βέβαια, ομολογώ πως προβληματίστηκα λίγο με τον εαυτό μου στο εξής: Γιατί συγχωρώ στον Άντερσον την εμμονοληψία του και το αυτιστικό παίξιμο των ηθοποιών του και δεν το συγχωρώ πχ στον Λάνθιμο; Μετά βρήκα την απάντηση και ησύχασα: Γιατί άλλο πράγμα είναι να σου παίζει την αυτιστική η Αριάν Λαμπέντ και άλλο πράγμα ο Έντουαρντ Νόρτον αφ’ ενός κι αφ’ ετέρου άλλο το πακετάρισμα της παραδοξολογίας και η ομορφιά και η ψυχή στο κέντρο του σινεμά του ενός και άλλο τα αντίστοιχα στο σινεμά του άλλου.

Για το Αιγυπτιακό μην το συζητήσουμε καλύτερα, σαν να βλέπεις κάτι που θέλει να είναι και Μιρέλλα Παπαοικονόμου σε μελόδραμα, και πολιτικό σινεμά καταγγελίας και ντοκιμαντέρ και μάθημα κοινωνιολογίας του Παντείου όλα μαζί ανακατεμένα, κραυγαλαία και άτεχνα σαν παιδική πλαστελίνη.

Μετά από όλα αυτά και την νύστα, αποφάσισα για πρώτη φορά στα φεστιβαλικά μου χρονικά να ξεραθώ στον ύπνο από τις 11 το βράδυ γιατί έβλεπα αστεράκια, κάτι που πιθανόν οφείλεται και στη κοσμοσυρροή αστέρων από την πρώτη μέρα στο κόκκινο χαλί και τα αποδέλοιπα για την έναρξη του φεστιβάλ ανάμεσα στους οποίους διακρίθηκαν οι εξής: τα μέλη της κριτικής επιτροπής (που με πρόεδρο τον Νάνι Μορέτι ο Θεός να μας λυπηθεί για τα βραβεία που θα δώσει φέτος) Ντάιαν Κρούγκερ (με μια τουαλέτα που η ουρά της ήταν σαν το γαλάζιο το Δούναβη και σουρνόταν) Ζαν Πολ Γκοτιέ (το γερασμένο ναυτάκι που θέλει παιχνιδάκι), Γιούαν Μακ Γκρέγκορ (σταθερή αξία ξεπλυμένο αγόρι ευκολάκι) ο ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν (που ήταν σήμερα μαζί μας στην αίθουσα και έβλεπε την ταινία του Οντιγιάρ), Ραούλ Πεκ, Χιάμ Αμπάς, Εμανουέλ Ντεβός, Αντρέα Άρνολντ. Από κει και πέρα οι άλλοι διάσημοι που σποταρίστηκαν και διακρίθηκαν στην πρεμιέρα είναι οι: Τίλντα Σουίντον που πάντα διακρίνεται από μόνη της, Μπιλ Μάρει (με ένα περίεργο χαρωπό σακάκι – τραπεζομάντηλο που η μαμά μου δε θα με άφηνε να το φορέσω εγώ όμως θέλω), Μπρους Ουίλις (που τον θέλω να με υιοθετήσει και να μου κάνει σεξ με τη βία), ηΤζέιν Φόντα (περιτυλιγμένη σε κάτι χρυσαφί φραουλέ σαν πακέτο Χριστουγέννων αλλά σε άψογη φόρμα), Εύα Λονγκόρια (με άνοιγμα μπούστο - πλάτη ιδανικό για να πλευριτώσεις όταν φυσήξει ο μπάτης και ουρά ξεσκονόπανο σουίφερ), Εύα Χερτζίκοβα (κλασσική αξία και αγαπημένη με ένα απίστευτο κόσμημα της Chopard η οποία εξοπλίζει σε αμπαλάζ τα δύο τρίτα των σταρ που διαβαίνουν το κόκκινο χαλί), Φρίντα Πίντο, η Μπερενίς Μπεζό του «The Artist” που ήταν παρουσιάστρια της τελετής έναρξης, η περιβόητη Λάνα Ντελ Ρέι που είναι καλεσμένη της υπέροχης διευθύντριας της Chopard Καρολίν Σόιφελε (και έβγαλε γλώσσα στο χαλί) και πολλοί πολλοί άλλοι, αλλά επειδή το μάτι μου έχει μια έφεση στα πιο σικάτα, για μένα δύο ήταν τα αγαπημένα celebrity ενσταντανέ: Αφ’ ενός όλο το πανηγύρι και το πανδαιμόνιο που προκάλεσε για άλλη μια φορά ο Σάσα Μπάρον Κοέν για τη νέα του ταινία “The Dictator” σε ειδικό photo call μπροστά από το Carlton και αργότερα με δήθεν παπαράτσι φωτό που τραβήχτηκαν πάνω σε γιοτ όπου συνεχίζοντας να παίζει το ρόλο της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστεί, αφέθηκε ως «Δικτάτορας» στις θωπείες από ζουμερά νυμφίδια και φυσικά η Μπεθ Ντίτο, η υπέρβαρη λεσβία τραγουδίστρια των Gossip που στην τελετή έναρξης κέρδισε τις εντυπώσεις ντυμένη με κάτι που έμοιαζε σαν κουρτίνα από την οποία εξείχαν δύο αρνάκια, δηλαδή η μία της γάμπα και η άλλη της γάμπα.

Ναι όλα αυτά συν δώδεκα δόκιμοι - φιγουρίνια του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού που μας χαιρέτισαν στα σκαλιά του Palais για την έναρξη και ήθελα να τους πάρω αυτόγραφο έναν προς έναν αυτοπροσώπως και κάμποσα πάρτι μαζί με αυτούς και άλλους, και είμαστε μόνο στην πρώτη μέρα, που σημαίνει ότι ακολουθούν άλλες δέκα και όποιον πάρει ο χάρος και πως θα τις αντέξω δεν ξέρω γιατί αφ’ ενός έχω υποσχεθεί σε έναν όμορφο να είμαι καλό παιδί και να πίνω μόνο δύο βότκες κάθε μέρα (τις υπόλοιπες θα τις κουβαλάω σε παγουρίνι μαζί μου) ενώ σήμερα το πρωί 7 η ώρα κι ενώ εγώ κι ο Ουίγκις πίναμε καφέ με τσιγάρο και το μάτι θολό, σηκώθηκε η Ραπούνζελ που είναι κι αυτή της υγιεινής ζωής πλέον και πήγε για 45 λεπτά τζόκινγκ. Στο τσακ ήμουνα να της δώσω να πάρει μαζί της για το τζόκινγκ το παγουρίνι στο οποίο κρύβω την βότκα μου να γίνει ντίρλα κάτω από τις Φοινικιές αλλά λυπήθηκα τη βότκα. Για να μην αναφέρω ότι τέσσερις τα χαράματα, χτυπούσε το τηλέφωνο του Σογκούν στο σπίτι με ring tone “Βe my baby” από κάποιον άνθρωπο που μάλλον είναι το μωρό του, κι ενώ ο Σογκούν κοιμότανε σαν βόδι, όλοι οι υπόλοιποι ακούσαμε δύο φορές όλο το κουπλέ – ρεφρέν – κουπλέ ξανά, διατηρώντας την ψυχραιμία μας και καταναλώνοντας μετά ότι είχαμε σε εφόδιο από Xanax για να ξανακοιμηθούμε που όμως επειδή τα Xanax ανοίγουν και την όρεξη αυτό σημαίνει ότι τέσσερις το πρωί σηκωθήκαμε και ψήναμε τοστ για να φάμε οπότε μάλλον γι αυτό βγήκε η Ραπούνζελ για τρέξιμο το πρωί, για να κάψει το έμενταλ.

***Δείτε τα trailer των ταινιών της πρώτης μεράς παρακάτω

***Δείτε παρακάτω τα trailer των ταινιών

***Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebookcom/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης