Ποιος είπε «Έλληνες γαμ.. τη Μέρκελ" και ποιον ούρησε η Κίντμαν;

Αγαπητό μου Καννολόγιο

Πρέπει να σου ομολογήσω ότι σήμερα είμαι σε περίεργη διάθεση, λίγο πιο εσωτερική και μελαγχολική και σε αυτό παίζουν ρόλο πολλά. Κατ’ αρχάς είμαστε ποια μια ανάσα από το φινάλε, με την κούραση να χτυπάει tilt, τις βότκες να δρούνε συσσωρευτικά και αυτή την περίεργη αίσθηση που νοιώθεις κάθε φορά που τελειώνει ακόμα μια περιπέτεια, ακόμα περισσότερο όταν γνωρίζεις ότι στην πατρίδα σου σε περιμένει μια πραγματικότητα με την ασχήμια γραμμένη πάνω της σαν τίτλο με κεφαλαία γράμματα.

Στα φεστιβάλ τα πράγματα διαστέλλονται με έναν δικό τους τρόπο, αποκτούν άλλη οντότητα και σημασία ειδικά όταν είναι καλοκαιρινά όπως της Βενετίας και των Καννών. Μπορεί να υπάρχει κούραση και στρες και ξενύχτι και πολλά άλλα, υπάρχει όμως κι αυτή η υπέροχη αίσθηση της ελευθερίας του να κάνεις μια δουλειά που αγαπάς, περπατώντας με σαγιονάρες δίπλα στη θάλασσα, βλέποντας ταινίες και χαζεύοντας κόκκινα χαλιά, λίγο πριν σε βρει το βράδυ μεθυσμένο στην αγκαλιά κάποιου (ή περισσοτέρων) αγνώστων που μιλάνε άλλη γλώσσα από τη δική σου χαρίζοντας σου μια μικρή, ψεύτικη αλλά ζωντανή φλούδα σεξουαλικού κοσμοπολιτισμού.

Κατά δεύτερον μπορεί να φταίει το γεγονός του ότι χτες έχασα τα γυαλιά ηλίου μου, δώδεκα μόλις μέρες από όταν μου τα είχε αγοράσει η μάνα μου, και το είδα λίγο δράμα, δηλαδή κάτι σαν απώλεια αθωότητας γιατί τα έχασα όταν ήμουν στο τρένο για τη Νικαία από το ενθουσιασμό μου που θα γνώριζα έναν κύριο εκεί να μου δείξει κι αυτός τη συλλογή του με τα γραμματόσημα. Το ομολογώ, έχω μια ενοχική προσέγγιση απέναντι στο σεξ και σε αυτό δεν βοηθάει καθ’ όλου το γεγονός του ότι αφ’ ενός η συλλογή των γραμματοσήμων που είδα, ήταν μάλλον κοινότοπη κι αφ’ ετέρου με το που γύρισα κατά τις 11 το βράδυ στις Κάνες, πήγα να δω κι άλλα γραμματόσημα γιατί μάλλον είμαι μεγάλος φιλοτελιστής, σε ένα δωμάτιο του Grey D’ Albion που έχει μείνει ιστορικό γιατί κάμποσα χρόνια πριν είχα πέσει από το μπαλκόνι του γυμνούλης και ευτυχώς είχα προσγειωθεί σε ζαρντινιέρα, αλλιώς δε θα σου έγραφα τώρα. Είμαι που είμαι αγοραφοβικός, είχε και συνωστισμό χτες το δωμάτιο, ούτε εκεί πέρασα ιδιαίτερα καλά μάλλον εκτός κι αν πέρασα καλά αλλά ντρέπομαι να το ομολογήσω.

Αυτό με τα γραμματόσημα, να ξέρεις ότι το φεστιβάλ των Καννών, στο βγάζει με τις ταινίες που σου δείχνει, γιατί και να θες να αγιάσεις, αν μετρήσεις δύο παρτούζες ανά ταινία, μετά σου μπαίνει η πετριά και σκέφτεσαι «κι εγώ τι είμαι; Άχρηστος;» και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις. Όπως για παράδειγμα η πολυαναμενόμενη ταινία κι ένα από τα φαβορί για το Φοίνικα πριν όμως την προβολή της (γιατί μετά δεν το βλέπω να κάθεται εκεί το βραβείο), του Κάρλος Ρεϊγάδας, «Post Tenebras Lux” που έπιασε μικρό πάτο στις προτιμήσεις των κριτικών. Καλοστεκούμενο ζευγάρι μεξικανών με κουλτούρα, σε αντίθεση με την φτώχια του Μεξικό και ένα περίεργο μήνυμα περί αθωότητας που αγγίζει τα όρια της παιδαριώδους ηθικολογίας. Γιατί οι αστοί ήρωες κάνουν παρτούζες σε σάουνες με πολύ κόσμο (πω πω τι διαφθορά) και μετά ο κύρης του σπιτιού δηλώνει εθισμένος στο ιντερνετικό πορνό και πιο μετά σαπακιάζει στο ξύλο ένα από τα σκυλιά του. Στο ενδιάμεσο βλέπουμε ποιητικοσύνες με δέντρα που πέφτουν και μικρά αθώα παιδιά που τρέχουν μέσα σε ειδυλλιακά τοπία, για να φτάσουμε σε δύο από τις αγαπημένες μου σκηνές: Αυτή που ο κύρης λέει στην γυναίκα του «απόψε θέλω να σε γαμήσω» κι αυτή του απαντάει «δε γίνεται, έχω μόλυνση» για να εισπράξει την ατάκα «γι αυτό υπάρχει και η πίσω πόρτα» από τον μερακλή άντρα την ώρα που της πιάνει τον κώλο. Αν αυτό το διάλογο τον έβλεπες σε ελληνική ταινία, θα είχε ή δε θα είχε γκρεμιστεί η αίθουσα; Η δεύτερη σκηνή που είναι όλα τα λεφτά, είναι προς το τέλος, όταν ένας από τους ήρωες, ξεριζώνει με τα ίδια του τα χέρια το κεφάλι του, σαν να είναι καπάκι δηλαδή, και πεθαίνει ενώ παντού τρέχουν αίματα με βροχή.

Παρ’ όλα αυτά, το «Post Tenebras Lux» δεν κατάφερε να συναγωνιστεί σε χαμηλές βαθμολογίες το «Paperboy» που ναι μεν δεν κατάφερα να το δω, αν ισχύουν όμως και μόνο τα μισά από αυτά που μου είπε ο Τρωγλοδύτης, είναι η τρανή απόδειξη αυτού που έλεγα από την προηγούμενη ταινία του Λι Ντάνιελς, το Οσκαρικό «Precious» ότι ο τύπος είναι μια υπερεκτιμημένη χαζή αρτιστίκ drama queen χωρίς όριο του μέτρου.Φλόριντα του 1969 με έναν ρεπόρτερ να προσπαθεί να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από έναν θανατοποινίτη και τον αδελφό του ρεπόρτερ να ερωτεύεται την πρώην του θανατοποινίτη σε έναν ιστό από μυστικά, ψέματα, πάθη και κατούρημα. Γιατί αυτή εδώ είναι η ταινία που η Νικόλ Κίντμαν κατουράει τον Ζακ Έφρον όταν τον τσιμπήσει μια μέδουσα προκειμένου να του γλυκάνει τον πόνο με την αμμωνία της ουροδόχου κύστης της.Όσο για το άλλο ερώτημα του τίτλου σου Καννολόγιο μου, το ποιος είπε δηλαδή «Έλληνες γαμήστε την Μέρκελ» το είπε ο παλαιστίνιος σκηνοθέτης Ελία Σουλεϊμάν σε συνέντευξη και για να είμαι τίμιος το πόσταρε πρώτη στο facebοok η καλή συνάδελfος Πόλι Λικούργου. H πλήρης ατάκα του Σουλεϊμάν ήταν «Μπορώ να πω κάτι στους Έλληνες; Γαμήστε την Ευρώπη, Γαμήστε τη Μέρκελ, Γαμήστε το καπιταλιστικό σύστημα. Σας τιμωρεί μια μειοψηφία ισχυρών οπότε γαμήστε τους».

Στις υπόλοιπες ταινίες που παίχτηκαν αυτές τις μέρες, όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ χαμηλές βαθμολογίες πήρε από τους κριτικούς και η ταινία που λάτρεψα, δηλαδή το “Holy Motors” ενώ σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις το «On the Road» του Βίκτορ Σάλες. Θέλω να πω, ότι πρέπει να είσαι εντελώς εκτός ελέγχου για να πάρεις ένα μυθιστόρημα ορόσημο, όπως το ομότιτλο του Τζακ Κέρουακ και να το μετατρέψεις σε ακαδημαϊκό καρτ ποστάλ μηδαμινής έμπνευσης και ουσίας. Διόμισι ώρες μετά, δεν έχεις πάρει χαμπάρι από το πνεύμα της beat γενιάς και το αυτοκαστροφικό πλην όμως απελευθερωτικό της ταξίδι στην αυτογνωσία και την ενηλικίωση. Θρυλικές φιγούρες (με ψευδώνυμα) όπως ο ίδιος ο Κέρουακ,ο Νιλ Κασέιντι και ο Μπάροουζ πάνε κι έρχονται σε μια φροντισμένη, ακριβή και όμορφα φωτογραφημένη παραγωγή εποχής χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί, την ώρα που ο Σαμ Ράιλι παίζει τον Κέρουακ σαν τη μικρή ανεμώνη που νοιώθει μόνη, ο τυπάκος που κάνει τον Άλεν Γκίνσμπεργκ μοιάζει με κακομοίρα που τη βρίσκει μόνο με το σεσουάρ της, η Κρίστεν Στιούαρτ κυνηγάει με τα βυζιά έξω τα αντρικά γεννητικά μόρια με μεγαλύτερη ζέση κι από τη δική μου στα ντουζένια μου και το νέο καυτό όνομα του Χόλιγουντ, που θέλω να τον υιοθετήσω και να του μαγειρέυω «μακαρόνια με κιμά για να φας να σου κάνω και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς», ο Γκάρετ Χέντλουντ παίζει το τσόλι γαμίκο, σαν να είναι σε διαφήμιση των Levi’s.

Παρ’ όλα αυτά και μόνο για να δεις τον Χέντλουντ από κοντά στο κόκκινο χαλί με τον κίνδυνο να σε μπουζουριάσουν οι σεκιούριτι επειδή σε έχει πιάσει υστερία φαντάζομαι ότι άξιζε να έρθω φέτος στις Κάννες όπως και για να δεις την Κάιλι Μινόγκ ντυμένη στα χρυσάφια και να καταλάβεις για ποιο λόγο τελικά στη σημειολογία της pop η παιδική αμεσότητα του λήμματος Κάιλι είναι πολύ πιο ανακουφιστική και οικεία από αυτήν μιας Madonna.Iδιαίτερα συγκινητική στιγμή η άφιξη στο κόκκινο χαλί του ημιπαράλυτου Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, σε αναπηρικό καροτσάκι για την καινούργια του ταινία «Io & Te». Υπέροχη φωτογραφική τριπλέτα η Κρίστεν Στιούαρτ με τον Βίγκο Μόρτενσεν και την Κίρστεν Ντανστ στην πρεμιέρα του “Στο Δρόμο» στο κόκκινο χαλί της οποίας συναντήθηκε και φιλήθηκε προκαλώντας σεισμικές δονήσεις και με τον συμπρωταγωνιστή της στο «Λυκόφως» Ρόμπερτ Πάτινσον που είναι εδώ για τη δική του ταινία, το «Cosmopolis” του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ που έχει πρεμιέρα απόψε. Όσο για τη Νικόλ Κίντμαν (μαζί με τον Μάθιου Μακόναχι και τον Ζακ Έφρον για το “Paperboy”) μολονότι της έχει λίγο φύγει το σιδέρωμα της κέρινης παντόφλας από τη μουρή και μπορεί να εκφραστεί, όταν το παρακάνει, κάτι επεμβασούλες της όπως αυτή στη μύτη, σου θυμίζουν τα Μετέωρα.

Παρ’ όλα αυτά, το μεγάλο τουρνουά όπως και κάθε χρονιά δηλαδή της σταρομάζωξης των ημερών, δεν διεξάχθηκε στο πορφυρό καρπέτο αλλά στο ετήσιο gala της AmFar, “Το σινεμά ενάντια στο AIDS” που έγινε την Πέμπτη 24 / 5 στο Hotel du Cap Antibes με δημοπρασίες που συμπεριελάμβαναν από έξι μπουκάλια εκατονταετούς σαμπάνιας Moet & Chandon που έπιασαν τα 150.000 δολάρια μέχρι συλλεκτικό ρολόι Cartier που ο Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν ανακοίνωσε πως όποιος το κερδίσει θα έχει και ένα δωρεάν μασάζ από τη Χάιντι Κλουμ. Ο παραπάνω συνδυασμός έπιασε τα 50.000 ευρώ ενώ το μίνι σκάνδαλο της βραδιάς ήταν το ότι ο Άλεκ Μπόλτγουιν «παραιτήθηκε» με το ζόρι από τα καθήκοντα του σαν οικοδεσπότης, μετά από παρέμβαση του Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν εξ’ αιτίας ενός καβγά που συνέβη μεταξύ τους. Από τους καλεσμένους, ξεχώρισαν η Ασβαράγια Ράι, η Ντάιαν Κρούγκερ, η Μπερενίς Μπεζό, η Μίλα Γιόβοβιτς, ο Άντριεν Μπρόντι, η Πάρις Χίλτον, ο Τζέραλντ Μπάτλερ, ο Αντόνιο Μπαντέρας, ο Καρλ Λάγκερφελντ, η Καρολίνα Κούρκοβα και άλλοι που δε μου συστήθηκαν. Όλο το πανηγύρι μάζεψε συνολικά 11 εκ. δολάρια, και κάτι ψιλά που περίσσεψαν μου τα έδωσαν επειδή με λυπήθηκαν που περίμενα απ’ έξω κι αγόρασα σουβλάκια.

******δείτε όλα τα trailer των ταινιών παρακάτω

***Ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης