Αξίζει τα (πολλά) λεφτά του ο καινούργιος Spiderman;
Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου, πάρα πολύ καθαρά και χωρίς πολλά πολλά είναι «και ναι και όχι», κάτι που προσδιορίζεται από τι περιμένεις, και πόσο φανατικός οπαδός του είσαι. Πάντως για τη Sony που ρισκάρει και από ότι φαίνεται σκοράρει βάζοντας τα λεφτά (230 εκ. δολάρια υπολογίζεται το κόστος) η απάντηση προκύπτει καθαρά ναι εφ’ όσον μέσα σε 6 μόλις ημέρες από την κυκλοφορία της, η ταινία απέφερε 341 εκ. δολάρια παγκόσμιες εισπράξεις. Το ρίσκο αφορά στην απόφαση της εταιρείας να κάνει reboot (δηλαδή επανεκκίνηση) την κινηματογραφική διασκευή των περιπετειών του Ανθρώπου Αράχνη, μόλις 5 χρόνια μετά την 3η ταινία της πρωτότυπης σειράς και 10 από την πρώτη που αφηγήθηκε πάνω κάτω την ίδια ιστορία. Θα μου πεις μια δεκαετία δεν είναι και λίγο πράγμα, ο τότε 4χρονος έγινε 14χρονος οπότε υπολογίζεται σημαντικά σαν φρέσκο κοινό. Θα σου πω ναι, σύμφωνος, όμως επειδή εγώ δεν είμαι σε αυτό το ηλικιακό φορμά, μου φαίνεται χοντρά βαρετό βαρετό να ξαναβλέπεις πάνω κάτω το ίδιο origin story (ιστορία προέλευσης) σε ελαφρά διαφορετική εκδοχή, για τη μισή διάρκεια της ταινίας ακόμα κι αν αυτή τη φορά τη θεία Μαίη την παίζει η συμπαθέστατη Σάλι Φιλντ και το θείο Μπεν ο Μάρτιν Σιν. Μέχρι να τον δαγκώσει τον Πίτερ Πάρκερ η αράχνη και να δολοφονηθεί ο θείος Μπεν έχω ήδη βαρεθεί. Νέος πρωταγωνιστής, ο Άντριου Γκάρφιλντ, νέος σκηνοθέτης, ο Μαρκ Γουέμπ, νέο love story, η Έμα Στόουν και φτου κι από την αρχή λοιπόν. Με στόχο, τον επαναπροσδιορισμός του Spidey, για ένα πιο νεανικό, εφηβικό κοινό με μεγαλύτερη έμφαση στον ρεαλιστικό περίγυρο και το ψυχογράφημα του ήρωα. Ως εδώ καλά και όμορφα και κερδίζεται το στοίχημα της χαριτωμενιάς και της φρεσκάδας στο επίπεδο των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων που χρεώνεται στον «ανεξάρτητο» σκηνοθέτη Μαρκ Γουέμ με την προϋπηρεσία του στο «500 Μέρες με τη Σάμερ». Το θέμα είναι από κει και πέρα τι γίνεται; Oι fan του αραχνανθρώπου για άλλη μια φορά σίγουρα θα το ευχαριστηθούν, οι πιο μετριοπαθείς ακόλουθοι του όμως θα κουραστούν.Ο πήχης του θεάματος στις κινηματογραφικές μεταφορές της Marvel, έχει ανέβει πολύ ψηλά. Και από πλευρά θεάματος, ο νέος Spidey δεν τον φτάνει. Είναι έξτρα καλοδουλεμένος, με όμορφα ψηφιακά, POV (υποκειμενικές λήψεις) μαγκιές στην κάμερα και τη φάτσα του Γκάρφιλντ που είναι πολύ καλύτερη από αυτήν του Μαγκουάιρ. Το πρόβλημα όμως προκύπτει από τη στιγμή που η πιο θεαματική σκηνή της έχει ήδη συμβεί στα ¾ της διάρκειας της ταινίας αφήνοντας στο φινάλε μια αίσθηση anticlimaχ και στο σύνολο την αίσθηση του ξαναζεσταμένου φαγητού. Το 3D της ιστορίας για άλλη μια φορά, δεν είναι κάτι που αν το χάσεις, θα χάσεις κάτι σημαντικό από την απόλαυση της ταινίας, ενώ η καθιερωμένη σκηνή που έχει κάθε κόμικ της Marvel ενδιάμεσα στα credits του φινάλε, είναι ξενέρωμα και δεν προσθέτει τίποτα.
***από την Πέμπτη 12 Ιουλίου στις αίθουσες