Τι βάζει τον "πολύ σκληρό" Μπρους Ουίλις, σε οίκο ευγηρίας?

Δεν είναι πάντα κακό να είσαι τζάνκι και να χρειάζεσαι τη δόση σου. Μπορώ να σου πω ότι ενίοτε είναι εκτός ελέγχου απολαυστικό, όταν ο εθισμός σου αφορά στις ταινίες δράσης. Με μόνο πρόβλημα ότι στην παρούσα ταινία, πραγματικά μπορείς να πεθάνεις από υπερβολική δράση. Είναι καταιγισμός, είναι εμπειρία, είναι μια ανελέητη επί της οθόνης αδιάκοπη σχεδόν χορογραφία συμπλοκών και πολεμικών τεχνών, κινηματογραφημένες από τον Ουαλό Γκάρεθ Ίβανς με τόσο ευρηματικό, κινητικό τρόπο που ο εγκέφαλος σου κινδυνεύει να εκραγεί. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως πρόκειται για μία κατ’ ουσίαν Ινδονησιακή παραγωγή, η οποία ξεκίνησε από την επιθυμία του Ίβανς να γυρίσει ντοκιμαντέρ για τις πολεμικές τέχνες της χώρας, μέχρι τη στιγμή που είδε ότι είχε στα χέρια του είχε ότι χρειαζόταν για να κάνει την πιο εκρηκτική action ταινία της χρονιάς. Το μόνο που δεν είχε, δεν έχει, αλλά μεταξύ μας, δεν χρειάζεται κι όλας, είναι το σενάριο, εφ’ όσον όλα εδώ κινούνται με τη λογική που ξεπερνάς πίστες σε ένα video game. Mια ειδική ομάδα της αστυνομίας μπουκάρει σε ένα γκέτο της Τζακάρτα το οποίο ελέγχεται από έναν κακοποιό και πιο συγκεκριμένα σε μια πολυκατοικία της οποίας κάθε κονάκι και όροφος κατοικείται από όλα τα καλόπαιδα της γης: ναρκομανείς, δολοφόνοι, έμποροι ναρκωτικών κι ότι άλλο θες. Ανάμεσα τους υπάρχουν και μερικοί φιλήσυχοι (που πήγατε και μπλέξατε ζαγάρια;) νοματαίοι που η αστυνομία θα πρέπει να απεγκλωβίσει μέσα σε 30 ορόφους διαφθοράς, κάθε φορά και πιο ψηλά, κάθε φορά και πιο άγρια και πιο δυνατά. Κάψε τον εγκέφαλό σου, άσε τον αγριεμένο έφηβο μέσα σου εντελώς ξαμολυμένο και αποκλείεται να μην ουρλιάξεις από εκρήξεις ηδονής εν μέσω επιταχύνσεων, επιβραδύνσεων και λοιπών θεαματικών πλάνων, στην απόλυτη cult ταινία δράσης – φαινόμενο, των τελευταίων χρόνων που στέλνει τον "πολύ σκληρό" Μπρους Ουίλις κατευθείαν σε οίκο ευγηρίας.

*Από την Πέμπτη 2 Αυγούστου στις αίθουσες