O Tσακ Νόρις είναι ο Γέροντας Παΐσιος (και ο Σταλόνε ο Ηγούμενος)

Πρέπει να πάσχεις από το σπάνιο είδος κόμπλας που μόνο οι έλληνες κριτικοί έχουν, για να μην περάσεις καλά με τους «Αναλώσιμους 2». Ή να ανήκεις σε εκείνο το ανθυγιεινό είδος ανθρώπων που ποτέ τους στα 15 τους, δε νοίκιασαν βιντεοκασέτα με «Ράμπο» και καράτε. Βασικά, πρέπει να πάσχεις από πολλά πράγματα, αν ξεκινάς να γράψεις για τους "Αναλώσιμους", με σοβαρότητα και διάθεση κριτικής ανάλυσης. Απέναντι σε τι; Στο φάτσα φόρα χαβαλέ μιας ομάδας παλαβών 50άρηδων και 60άρηδων που κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, με πλήρη επίγνωση αυτοσαρκασμού; Για καλό ή για κακό ο Σταλόνε είναι η Μαντόνα των action movies, τόσες δεκαετίες που κατορθώνει να συνεχίζει να είναι η "βασίλισσα" - ηγούμενος στο χώρο του φροντίζοντας όμως να αφήσει ανάσες και στους υπαξιωματικούς μοναχούς του. Αρκεί μόνο η ολιγόλεπτη εμφάνιση του Τσακ Νόρις στην οποία ο ίδιος, αφηγείται ένα από τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν για τα κατορθώματά του, για να καταλάβεις την πλάκα που κρύβεται πίσω από όλη την ιδεά της ταινίας. Ή τα απανωτά «im back» του Άρνι. Ή τη θεϊκή ατάκα του Σλάι, όταν του παρουσιάζουν σαν δώρο ένα παλιό αεροπλάνο: «αυτό ανήκει στο μουσείο, όπως μάλλον όλοι μας». Να μιλήσεις στα σοβαρά για σεναριακές αναληθοφάνειες; Σώπα ρε φίλε. Μα αυτό είναι το ζητούμενο. Από το Νεπάλ στην Αλβανία, για μια κουλή αποστολή χωρίς λόγο και αφορμή, και με τον κάθε πρωταγωνιστή, να εμφανίζεται επίσης χωρίς λόγο και αφορμή στο μέσο του χαμού για να ρίξει κι αυτός δύο τρεις πυροβολισμούς. Ο μοναδικός γέροντας σούπερ ήρωας της χρυσής εποχής των b movies που λείπει από τη συνταγή είναι ο γέροντας Παϊσιος αλλά φαντάζομαι ότι δεν δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει γιατί κάνει σούπερσταρ σουξέ από μόνος του σε μεταφυσικά blockbuster. Όλοι οι υπόλοιποι είναι εκεί, κάποιοι από αυτούς παρατραβηγμένοι στη μούρη (Σταλόνε), κάποιοι άλλοι λίγο σκατογερασμένοι (Ντολφ Λούντγκρεν) αλλά οι περισσότεροι σε γενικές γραμμές σε μια χαρά φόρμα (Ζαν Κλοντ Βαντάμ, Τζετ Λι, Τσακ Νόρις, Μπρους Ουίλις, Σβαρτσενέγκερ). Δυστυχώς κάποιοι μένουν αναξιοποίητοι (ο Λι, εξαφανίζεται μετά τα δέκα πρώτα λεπτά της ταινίας, ο Λούντγκρεν φαίνεται χαμένος στο διάστημα κι ο «κακός» Βαν Ντάμ ρίχνει αναιμικές για τα στάνταρ του καρατιές στην τελική σύγκρουση), κάποιοι είναι εκ φύσεως πιο χαρισματικοί (πάντα ο Τζέισον Στέιθαμ) και εννοείται ότι θα ήθελα πολύ – πολύ περισσότερο on screen τον Τσακ Νόρις αλλά κι έτσι χαρούμενος έμεινα κι άρχισα να φωνάζω «Τσάαακι» (πως λέμε «Σάαακη») στη μέση του σινεμά. Το αίμα ρέει άφθονο, η βία χορταίνει τα ταπεινά σου ένστικτα και η παραχώρηση εκ μέρους του Σταλόνε (που είχε σκηνοθετήσει τους πρώτους «Αναλώσιμους») της σκηνοθεσίας στον έμπειρο Σάιμον Γουέστ («Λάρα Κροφτ», «Con Air») έχει θεαματικά αποτελέσματα. Με μοναδική αντίρρηση το γεγονός μιας περίεργης ανισορροπίας στη δόμηση: Ενώ το φιλμ ξεκινάει από το πρώτο δευτερόλεπτο με εκρηκτική δράση που αναλογεί σε φινάλε και κρατάει έτσι για κανά 15λεπτό, μετά παθαίνει μια περίεργη μούγκα (τηρουμένων των αναλογιών) που σε κάνει να ψιλοβαριέσαι για τα υπόλοιπα 40 λεπτα μέχρι να ξαναπιάσει το ρυθμό του και να ενώσει όλο το cast σε ακόμα ένα παράλογο χορταστικό ξεμπούρλεμα, που θα σε αφήσει με παιδικό πολεμοχαρές χαμόγελο στα χείλη.

*Από την Πέμπτη 16 Αυγούστου στις αίθουσες