Σαϊεντολογία, καυτές λεσβίες και μόστρα

Λογικά το παρακάτω κείμενο θα έπρεπε να αρχίζει με την εξής φράση (όπως κάνω τα δέκα τελευταία χρόνια): Αγαπητό μου Βενετολόγιο – Ημέρα 1^η. Δυστυχώς δε θα αρχίσει έτσι, εκτός κι αν το μπαλκόνι με τα μπουγαδόσκοινα που βλέπω έξω από το παράθυρό μου είναι γόνδολα, πράγμα που σημαίνει ότι το φετινό καλοκαίρι με αποτελείωσε και χρήζω ασύλου.

Το πάλεψα με νύχια και με δόντια τα δύο τελευταία χρόνια, εν μέσω κρίσης να συνεχίσω να βρίσκομαι στα διεθνή φεστιβάλ, με δικά μου έξοδα ή φιλοξενία καλών ανθρώπων, όπως κάνουν και οι περισσότεροι συνάδελφοι. Γιατί πρέπει να μάθετε για όσους δεν το γνωρίζουν, ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα σχεδόν έντυπο ή μέσο που να πληρώνει τα έξοδα μιας τέτοιας πολυδάπανης αποστολής. Το πάλεψα και δε μου βγήκε.

Θα μπορούσα να πω από την άλλη ότι ίσως δεν το πάλεψα και αρκετά. Γιατί η αλήθεια είναι, πως εκτός από μένα, φέτος θύμα της κρίσης είναι και το ίδιο το αρχαιότερο φεστιβάλ του κόσμου. Με καινούργιο διευθυντή και μειωμένο πρόγραμμα, χαμηλών ως επί το πλείστον πτήσεων. Τα τελευταία χρόνια, επί της «βασιλείας» του Μάρκο Μίλερ που πλέον αναλαμβάνει το φεστιβάλ της Ρώμης, συνήθιζα να λέω και το εννοούσα, πως περνούσα πολύ καλύτερα και έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέρον το πρόγραμμα της Βενετίας σε σχέση με αυτό των Κανών που θεωρείται η ναυαρχίδα των φεστιβάλ. Υπάρχει ένας περίεργος αυτισμός στις Κάνες που ποτέ δεν μου έκατσε σαν ρούχο όσον αφορά τον προγραμματισμό τους. Υπάρχει βέβαια και η τεράστια, ασύγκριτη κοσμική πασαρέλα και το εμπόριο των ταινιών, που είναι αυτά τα οποία δημιουργούν την είδηση. Αλλά κινηματογραφικά μιλώντας, πραγματικά πάντα προτιμούσα τις ταρζανιές του Μίλερ, την αγάπη του σε παραπεταμένα είδη, ασιατικά action movies και φυσικά την ικανότητά του να οσμίζεται οσκαρικά χαρτιά, σαν το «The Hurt Locker” ή το «Μαύρο Κύκνο». Δε θα αναφερθώ καν στο φυσικό τοπίο, την ομορφιά του Λίντο σε ποδηλατάδα με σαγιονάρα και τη μαγεία της Βενετίας σε σχέση με το νυφοπάζαρο των Κανών.

Παρ’ όλα αυτά το φετινό πρόγραμμα, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, δεν μου γέννησε την επιθυμία του «να είμαι κι εγώ εκεί». «Να ‘ταν η ζήλια ψώρα» θα μου πεις κι ίσως να έχεις και δίκιο. Ο νέος διευθυντής που αναλαμβάνει την Μόστρα, στην 69^η της έκδοση, είναι ένας παλιός γνώριμος του φεστιβάλ, εφ’ όσον έχει τοποθετηθεί ξανά σε αυτή τη θέση, ο Αλμπέρτο Μπαρμπέρα. Και οι προθέσεις του κοιτάζοντας τον προγραμματισμό των μόλις 18 ταινιών στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ που ξεκινάει από σήμερα, είναι παραπάνω από σαφείς: Χαμηλότεροι τόνοι, πιο μαζεμένο πρόγραμμα, λιγότερη γκλαμουριά, πιο καλλιτεχνικό focus. Κάτι που μπορεί να ακούγεται δελεαστικό για τους αυστηρά σινεφίλ, αφήνει λίγο στην απ’ έξω όμως χαζοχαρούμενα τυπάκια σαν εμένα που έχουν συνδυάσει τα φεστιβάλ και με μια πρέζα γενικότερης χαράς.

Όπως φαντάζομαι αφήνει στην απ’ έξω και όποιον εκδότη μπορεί (σε κανονικές συνθήκες) να σκεφτόταν να μου χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο ταξίδι, με μια λογική που δε μπορώ να πω ότι τη βρίσκω παράλογη: Με εξαίρεση τα εξειδικευμένα ΜΜΕ για τον πολιτισμό και την τέχνη, δε νομίζω ότι κάποιος άλλος, στα πιο μαζικά μέσα, ενδιαφέρεται πραγματικά πλέον για το τι συμβαίνει επί της οθόνης στα φεστιβάλ. Αυτό που τους νοιάζει είναι το κόκκινο χαλί και τα παρασκήνια. Κάτι που σύμφωνα με τη λογική των περικοπών, και με τη βοήθεια του διαδικτύου, μπορεί κάλλιστα να καλυφθεί σε χρόνο dt κι από το σαλόνι του σπιτιού σου (ναι, αυτό με το μπουγαδόσκοινο – γόνδολα για θέα απέναντι). Ειδικά σε αυτήν την έκδοση της Mostra. Οι βαρύγδουπες αναλύσεις για τα εφτά υπονοούμενα, τις δεκαεφτά σημειολογικές αναφορές και τις εκατόν εφτά αλληγορίες του σκηνοθέτη από τη Ζουαζιλάνδη, είναι μια ιστορία που δεν μπορεί να συντηρήσει μια δημοσιογραφική αποστολή 3 και 4 χιλιάδων ευρώ. Πόσο μάλλον όταν οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες θα ξεχαστούν αμέσως μετά τη φεστιβαλική τους γύρα ή δε θα προβληθούν ποτέ σε ευρύ κύκλωμα. Αυτές που πρόκειται να κάνουν ντόρο, θα τον κάνουν ούτως ή άλλως, και με άλλους όρους πολύ μετά το φεστιβάλ. Ενίοτε και με διαφορετικές κριτικές.

Σε αυτό το πλαίσιο μέσα, δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αν είναι σωστές οι αποφάσεις του Αλμπέρτο Μπαρμπέρα για χαμήλωμα των τόνων. Ειδικά από τη στιγμή που σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ακολουθεί η σταρομάζωξη (και η αγορά ταινιών) του φεστιβάλ του Τορόντο και φυσικά το ανταγωνιστικό νεοσύστατο φεστιβάλ της Ρώμης, που από φέτος διαθέτει στο κουπί τον ίδιο τον Μάρκο Μίλερ. Ναι, τον κυριούλη που έδωσε ανάσες ζωής τα τελευταία χρόνια στη Βενετία.

Είναι ένα τεράστιο ζήτημα, το τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν πλέον τα φεστιβάλ και που απευθύνονται, δεδομένων των αλλαγών της εποχής, των τεχνολογικών διευκολύνσεων και της εύκολης πρόσβασης του κοινού στην οπτική πληροφορία που τον ενδιαφέρει. Όπως τεράστιο ζήτημα, αποτελεί και το πραγματικό αντίκρισμα των συμψηφιστικών πολλές φορές βραβείων από μια ομάδα εφτά – οχτώ ανθρώπων μελών της κριτικής επιτροπής. Που για τη φετινή έκδοση του φεστιβάλ της Βενετίας, έχει σαν πρόεδρο τον σκηνοθέτη Μάικλ Μαν, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του είναι οι Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Λετίσια Κάτα, Ματέο Γκαρόνε, Πάμπλο Τραπέρο, Άρι Φόλμαν, Σαμάνθα Μόρτον, Ούρσουλα Μάγιερς, Χο Σαν Τσαν.

Ανάμεσα στις 18 ταινίες που διαγωνίζονται, ξεχωρίζουν με διαφορά δύο αμερικάνικες. Η πρώτη, το «Τhe Master» σηματοδοτεί την επιστροφή του Πολ Τόμας Άντερσον πέντε χρόνια μετά το «Θα χυθεί αίμα» με πρωταγωνιστές τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, τον Χοακίν Φίνιξ, και την Έιμι Άνταμς και καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου που έγινε εντονότερο μετά τις πρώτες μυστικές προβολές του. Το μυστήριο αφορά, αν όντως η ταινία, αφορά στον Λ. Ρον Χάμπαρντ, και την ίδρυση της πιο αμφιλεγόμενης θρησκείας του 20^ου αιώνα που δεν είναι άλλη από τη Σαϊεντολογία. Η δεύτερη, έρχεται από τον ακριβοθώρητο συνήθως Τέρενς Μάλικ, που αυτή τη φορά αποφάσισε να ξαναχτυπήσει μόλις ενάμιση χρόνο μετά το Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ των Κανών για το «Δέντρο της Ζωής» του, με την ταινία «To The wonder» στην οποία πρωταγωνιστούν οι Μπεν Άφλεκ, Χαβιέ Μπάρδεμ, Όλγκα Κουριλένκο και Ρέιτσελ Μακ Άνταμς.

Στο υπόλοιπο μενού, υπαρχουν όπως πάντα οι εκπλήξεις, αυτές δηλαδή που αν «πιάσουν τόπο» θα χρεωθούν σαν προσωπικές ανακαλύψεις του Μπααρμπέρα υπάρχουν όμως και διάφοροι γνωστοί αγαπημένοι. Ο άνισος Ολιβιέ Ασαγιάς που εντυπωσίασε με τον τηλεοπτικό του «Carlos» κι αυτή τη φορά παίζει σε ταμπλό νεανικό – ρομαντικό – καλλιτεχνικό – εν μέρει αυτοβιογραφικό με το «Apres Mai» που εξελίσσεται όπως λέει και ο τίτλος του, μετά το Μάη του 68. Ο ιταλός Μάρκο Μπελόκιο που δεν έχει κατορθώσει να πάρει ποτέ το Χρυσό Λιοντάρι και επιστρατεύει την Ιζαμπέλ Ιπέρ για αφηγηθεί στην «Ωραία Κοιμωμένη» μια αληθινή ιστορία που δίχασε την κοινή γνώμη με αντικείμενο την ευθανασία.Ο αγαπημένος αλλά σε καθοδική πορεία εδώ και χρόνια, Μπράιαν Ντε Πάλμα που λεσβιάζεται αγρίως διασκευάζοντας με την ταινία του «Passion» ένα ερωτικό θρίλερ του Αλέν Κορνό, μετατρέποντας τις Νούμι Ραπάς και Ρέιτσελ Μακ Άνταμς στο πιο καυτό ζευγάρι του φεστιβάλ.

Η τελευταία ταινία του Ραούλ Ρουίζ που ολοκληρώθηκε μετά το θάνατό του από τη σύζυγό του, εξ ορισμού θα τραβήξει το ενδιαφέρον πάνω της για παραπάνω από έναν λόγους. Ένα saga εποχής στου οποίου το cast υπάρχουν τα ονόματα των Μαρίζα Παρέδες, Τζον Μάλκοβιτς, Κατρίν Ντενέβ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Μισέλ Πικολί και πολλών άλλων. Το τρομερό παιδί (για καλούς και κακούς λόγους) των Φιλιππινών Μπριγιάντε Μεντόζα που θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει την φήμη του, μετά την πίπα του «Captive» με το «Thy womb» .Ο προϊστορικά αγαπημένος των ανεξάρτητων, και σεναριογράφος του «Kids», Χάρμονι Κορίν ο οποίος επιχειρήσει μανιασμένα να αποδείξει ότι αξίζει να θυμόμαστε το όνομά του, σκηνοθετώντας το νεανικό παλαβούτσικο και με το στανιό cult, «Spring Breakers».

Ο πάντα απολαυστικός και απρόβλεπτος, αλλά φανερά κουρασμένος πλέον, Τακέσι Κιτάνο θα λανσάρει το σίκουελ μιας παλιάς του βίαιης ταινίας, με τίτλο «Outrage Beyond”. Ο Κιμ Κι Ντουκ θα επιστρέψει στο προσκήνιο για όσους έχουν αντοχές και καλό ψυχίατρο με την «Pieta» του. Ο Ζακ Έφρον θα συνεχίσει μετά τις Κάννες την προσπάθεια αναβάθμισής του από τεκνό για όλες τις δουλειές σε φεστιβαλική φιγούρα αυτή τη φορά στο πλευρό της Χίδερ Γράχαμ και του Ντένις Κουέιντ στο «At any price» του Ραμίν Μπαχρανί.

Ο Μάικλ Τσιμίνο, ο Σπάικ Λι και ο Φραντσέσκο Ρόσι θα πάρουν τιιμητικά βραβεία και συγχαρίκια για το σύνολο της καριέρας τους. Ο Γιώργος Ζώης, ο δημιουργός μιας από τις καλύτερες μικρού μήκους ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών, του «Casus Belli» θα διαγωνιστεί στο τμήμα «Oρίζοντες» με την νέα του μικρού μήκους ταινία, «Τίτλοι τέλους». Κι εγώ θα κάτσω εδώ. Ναι, θα μου πεις, δεσ’ το θετικά, σκέψου τι έγραφες στην αρχή και ότι θα εξοικονομήσεις χρήματα για να παρευρεθείς σε μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα όπως η συναυλία «20 χρόνια Φοίβος» κι αργότερα να έχεις φράγκα να αγοράσεις και το συλλεκτικό dvd με δηλώσεις της Δέσποινας Βανδή από τα παρασκήνια. Ναι, αν μου δώσει ο γιατρός άδεια εξόδου από το άσυλο, μπορεί και να παραβρεθώ.

***Δείτε τα trailer των ταινιών παρακάτω

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης