Αυτή είναι η καλύτερη επιστημονική φαντασία της χρονιάς;

Από αλλού το περιμέναμε όλη τη χρονιά και από αλλού μας ήρθε. Χωρίς διαστημόπλοια εξωγήινων, τέρατα και τζαζ πλανήτες. Με ένα απλό εύρημα, τόσο παλιό όσο σχεδόν και όλο το είδος του φανταστικού, το ταξίδι στο χρόνο. Κι από έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη και σεναριογράφο, τον Ράιαν Τζόνσον, (“Brick”, “The Brothers Bloom”) που πηδάει με εκρηκτικό τρόπο στην τρίτη ταινία της καριέρας του, από την ανεξάρτητη παραγωγή στη high concept περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Κάνοντας τους πάντες στο εξωτερικό, κοινό και κριτικούς να παραμιλάνε ενθουσιασμένοι και να την αναδεικνύουν την ταινία σε «καυτό εισιτήριο» του φθινοπώρου.

Γιατί πρόκειται για μια καλογραμμένη, ευρηματική, χορταστική στο θέαμα της, απολαυστική στο σύνολο της, ψαγμένη περιπέτεια φαντασίας, που δίνει μια ευπρόσδεκτη βιταμινούχα ένεση στο είδος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν «κουλά». Όπως και είναι αναμενόμενο σε όλες τις ταινίες που παίζουν με το ταξίδι στο χρόνο και μπλέκουν μισό δράμι επιστήμης με εκατό δέκα φαντασίας. Αλλά αν το πας ορθολογικά, μου έχεις αναιρέσει τα πάντα από αυτά που αγαπήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Από τον «Εξολοθρευτή» μέχρι το «Επιστροφή στο Μέλλον». Οπότε η επιλογή είναι δική σου: Είσαι μίζερος ή δεν είσαι για να μας σπάσεις τα απαυτά με τις όποιες σεναριακές αυθαιρεσίες θα σποτάρεις;

Προσωπικά δεν είμαι. Όπως δεν είμαι και καλός κριτικός κινηματογράφου. Αλλά προτιμώ να μην είμαι καλός κριτικός κινηματογράφου από το να είμαι ένας εξαιρετικός μίζερος. Άσε που τα σεναριακά «κουλά» του ενός, αποτελούν «εκφράσεις μεγαλείου» για τον άλλον. Όπως έχει συμβεί με ταινίες σαν το «Inception» που παίζουν πάνω στην έννοια της πραγματικότητας. Δεν αναφέρω τυχαία το «Inception», εφ’ όσον κι εδώ έχουμε άλλη μια περίπτωση, που χρησιμοποιεί τις χολυγουντιανές συνταγές αλλά δεν τις ακολουθεί υποδουλωμένη σε αυτές. Τις επανεφευρίσκει, διαθέτοντας ευφυΐα, χαρακτήρες, και αμφισβητήσιμες απαντήσεις. Και φιλοδοξεί να αφήσει το δικό της στίγμα στο είδος για τα χρόνια που έρχονται, έχοντας πολλές πιθανότητες να τα καταφέρει.

Το 2044, οι Looper, είναι μια κατηγορία εκτελεστών, που αναλαμβάνουν να σκοτώσουν και να ξεφορτωθούν θύματα, τα οποία φτάνουν στα χέρια τους σε συσκευασία δώρου: δεμένα, φιμωμένα, ετοιμοπαράδοτα. Εύκολη δουλειά. Το θέμα είναι το από πού φτάνουν οι ετοιμοθάνατοι. Χμ… από το 2074. Ναι, τριάντα χρόνια μετά, στο μέλλον. Πώς αυτή η δουλειά γίνεται δύσκολη για να έχουμε και μια ταινία στα χέρια μας (και χωρίς να σου χαλάσω τις εκπλήξεις)? Όλη η ιστορία των Looper, εξυπηρετεί πολλά συμφέροντα, όπως πχ των Μαφιόζων οι οποίοι με αυτό τον τρόπο εξαφανίζουν από το παρόν τον στόχο τους και δολοφονώντας τον στο παρελθόν εξασφαλίζουν καθαρό κούτελο στο παρόν. Όμως τι συμβαίνει όταν θα θελήσουν να ξεφορτωθεί για διάφορους λόγους τον ίδιο τον Looper? Με αποστολή του στο παρελθόν, όπου τον περιμένει για να τον εκτελέσει ο νεώτερος εαυτός του; Κάπως έτσι θα συναντηθούν οι Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ και ο Μπρους Ουίλις, ερμηνεύοντας και οι δύο τον ίδιο χαρακτήρα με 30 χρόνια απόσταση και θα ξεκινήσει το μπάχαλο.

Υπάρχουν χαρακτήρες, υπάρχει δράμα, υπάρχουν ηθικά και υπαρξιακά διλήμματα, δράση, σκηνοθετικές στιλάτες ταρζανιές και σασπένς. Υπάρχουν ανισότητες στο ρυθμό, υπάρχει όμως και ένας ολόκληρος κόσμος «χτισμένος” σκηνογραφικά και σκηνοθετικά με τρόπο που να καθίσταται πιστευτός ώστε να μπορείς να γίνεις μέτοχος στη μυθολογία του. Υπάρχουν και πολλά άλλα που μάλλον θα χρειαστεί μια δεύτερη ανάγνωση για να τα βρεις (και να τα βρω). Το δεδομένο είναι, πως αυτή τη δεύτερη ανάγνωση, θα την επιθυμήσεις. Κι αυτό για μια ταινία του είδους, είναι κάτι παρά πάνω από καλό.

*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στοterra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης