Εγκλωβισμένη στο σπίτι, αντιμέτωπη με το δολοφόνο

Θα χορτάσεις ατμόσφαιρα. Θα χορτάσεις και σκηνοθετική δεξιοτεχνία, εφ’ όσον υποθετικά όλη η ταινία είναι μονοπλάνο. Δηλαδή 86 λεπτά που διαρκεί, υποτίθεται ότι τόσα είναι και αυτά που γύρισαν οι σκηνοθέτες, παρακολουθώντας τα πιο αγωνιώδη και πιθανότατα θανάσιμα 86 λεπτά της ζωής της Σάρα η οποία μαζί με τον πατέρα και το θείο της επισκευάζουν μια εγκαταλειμμένη αγροικία. Γράφω «υποτίθεται» επειδή η ταινία έχει μονταριστεί αριστοτεχνικά ώστε να μοιάζει με ένα τεράστιο εντυπωσιακό στην τεχνική του μονοπλάνο ενώ γυρίστηκε σε δεκάλεπτα τμήματα. Το αν θα χορτάσεις τρόμο, εξαρτάται από το κατά πόσο ζαλίζεσαι ή τσαντίζεσαι από το θολό σκοτεινό κούνα κούνα της κάμερας και φυσικά από το αμφιλεγόμενο φινάλε.

Λίγο μετά τις προειδοποιητικές απειλητικές πινελιές της αρχής, που στρώνουν το χαλί του τρόμου, ο θείος φεύγει για δουλειές, ο μπαμπάς τραυματίζεται από την επίθεση ενός αγνώστου που δεν βλέπουμε, κάποιος έχει κλείσει τις εξόδους του σπιτιού και η χαρωπή οικογένεια βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα δαιδαλώδες, σκοτεινό σπίτι, αντιμέτωπη με μια θανάσιμη απειλή, έχοντας για μοναδική βοήθεια τα εξαιρετικά ουρλιαχτά της πρωταγωνίστριας Ελίζαμπεθ Όλσεν που χρίζεται νέα scream queen. Με νεύρο, γνώση και σχέδιο δράσης, το σκηνοθετικό δίδυμο των Κρις Κέντις, Λόρα Λάου (που είχε εντυπωσιάσει με τις επιδόσεις του στον «Ανοιχτό Ωκεανό»), αντλεί από παντού τις εμπνεύσεις του για την περιρρέουσα απειλή: Από το ψευδοντοκιμενταρίστικο είδος των "Paranormal Activity", μέχρι τα μαθήματα εισαγωγής στον τρόμο ενός «Halloween», αλλά και το ίδιο το σινεμά τέχνης.

Το τελευταίο είναι και το τρικ της υπόθεσης, και ο λόγος που με βλέπεις να βαθμολογώ με ένα συντηρητικό πεντάρι. Τρόμος και art house μπορεί να αποβεί επικίνδυνος συνδυασμός. Και ναι μεν είναι απόλυτα επιτυχημένος όσον αφορά την επιλογή της Όλσεν με την θητεία της στο καλλιτεχνικό «Μάρθα Μέρσι, Μέι, Μαρλίν» να δοκιμαστεί σε νέα μονοπάτια, δεν είναι τόσο σίγουρο όμως το κατά πόσο θα σας φανεί επιτυχημένο στην επεξήγηση του φινάλε.

Αναμφισβήτητα λειτουργικό στον φόβο και τη ατμόσφαιρα του, το «Σιωπηλό Σπίτι» έχει την επιπλέον ατυχία να μην αποτελεί πρωτότυπη έμπνευση, αλλά ριμέικ (και στην υπόθεση και στην ιδέα του μονοπλάνου) μιας προπέρσινη ταινίας από την Ουρουγουάη, του «La Casa Muda», η οποία με τη σειρά της υποτίθεται πως ήταν βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Και φυσικά διαθέτει τις δεδομένες απιθανότητες του είδους, που κοντράρουν την ρεαλιστική του, πρώτη ύλη.

Τρομακτικό με έναν άμεσο και πρωτόγονο τρόπο στο συναίσθημα που σου προκαλεί, το «Σιωπηλό Σπίτι» είναι ένα μάθημα χορογραφημένης, «χειριστικής» κλειστοφοβίας σε βεριτέ απειλητική απόχρωση που τεστάρει τα νεύρα. Τεστάρει όμως και την αφοσίωση του κοινού του με τον χειρισμό επί μέρους πραγμάτων, και φυσικά πάνω από όλα του φινάλε που "έβαλε φωτιά" στο διαδίκτυο με οργισμένες αντιδράσεις θεατών.

*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στοterra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης