Βραβευμένος δάσκαλος αντιμέτωπος με τις Ανώμαλες Λεσβίες με Καλάσνικοφ

Το βασικό μου πρόβλημα με τον «κο Λαζάρ», που σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται να γίνει και δικό σας, είναι πως πρόκειται για μία από εκείνες τις άψογες στις συναισθηματικές τους αποχρώσεις και την λεπτότητα τους ταινίες, οι οποίες απευθύνονται σε καλούς ανθρώπους. Ή ανθρώπους που θέλουν να αισθανθούν καλοί. Εξ’ αρχής λοιπόν ξεκαθαρίζω πως δεν είμαι ο κατάλληλος για να συμβουλευτείτε αν πρέπει ή δεν πρέπει να δείτε τον «κο Λαζάρ» με τον ίδιο τρόπο που μια Ουρσουλίνα δε θα ήταν κατάλληλη να τη συμβουλευτείτε αν πρέπει να δείτε ή να μη δείτε την ταινία «Ανώμαλες Λεσβίες με Καλάσνικοφ» (μερικές Ουρσουλίνες τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσαν μια χαρά να σας προτρέψουν).Κατόπιν αυτής της παραδοχής, να αναφέρω ότι ο γαλλοκαναδικός "κος Λαζάρ" ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, έχει μαγέψει την πλειοψηφία των ξένων κριτικών και σάρωσε στα καναδικά κινηματογραφικά βραβεία, τα Genie, αποχωρώντας με τα 6 σημαντικότερα. Κάτι που πιθανότατα οι «Ανώμαλες Λεσβίες με Καλάσνικοφ» δεν πρόκειται να κατορθώσουν ποτέ, αλλά ούτε και το επιθυμούν γι αυτό και τις προτιμώ.

Ένας αλγερινός πρόσφυγας στον Καναδά, εν αναμονή του πολιτικού ασύλου, πιάνει δουλειά σαν αναπληρωτής δάσκαλος αντικαθιστώντας μια δασκάλα η οποία στο τσακίρ της κέφι κρεμάστηκε μέσα στην τάξη. Γεγονός που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα τους 12χρονους μαθητές της. Ο κύριος Λαζάρ, κι αυτή είναι μία από τις μεγάλες μαγκιές της ταινίας του Φιλίπ Φαλαρντό και φαντάζομαι και του θεατρικού πάνω στο οποίο βασίζεται, δεν είναι ο σούπερ δάσκαλος που θα κατορθώσει σε μια μέρα να κάνει τους μαθητές του να του λένε «Captain my Captain” ή να μαθαίνουν να απαγγέλουν απ’ έξω τους «Αθλίους» σε ραπ. Οι εξαιρετικές του ποιότητες που αναφέρονται στον ελληνικό τίτλο της ταινίας, δεν αφορούν στην προχώ διδακτική του μέθοδο ούτε στο μεταρρυθμιστικό του ζήλο. Για την ακρίβεια δεν διακρίνεται από προχώ διδακτική μέθοδο, μάλλον το αντίθετο και έχει σοβαρό πρόβλημα παρά τη γνώση των γαλλικών, να προσαρμοστεί στην τρέχουσα δυτική εκπαιδευτική πραγματικότητα.

Έχει όμως μια μοναδική ικανότητα έκλυσης ήπιου και όχι κορονάτου συναισθήματος, ατόφια ζεστασιά και μοναδική ικανότητα ουσιαστικής επικοινωνίας με το ποίμνιο του. Έχει και ένα παρελθόν με το δικό του τραύμα να επουλωθεί απέναντι στο οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος με το τραύμα μιας ολόκληρης τάξης παιδιών. Την ενοχή, το ερωτηματικό του θανάτου και την αλληλέγγυα προσπάθεια εκ μέρους του και εκ μέρους τους να γιατρευτούν και να ζεσταθούν. Ενίοτε κόντρα στην τυπολατρία της διεύθυνσης του σχολείου που αντιλαμβάνεται μόνο κανόνες.

Υπάρχουν πάρα πολλές ερωτήσεις σε αυτόν τον κόσμο, και ούτε ο χαρακτήρας του κου Λαζάρ, ούτε οι δημιουργοί της ταινίας προσποιούνται ότι έχουν όλες τις απαντήσεις. Σε ότι δεν μπορεί να απαντηθεί, αναλαμβάνει το συναίσθημα, απλό, λιτό, ζεστό και καθ’ όλου εκβιαστικό. Αυτές οι αρετές είναι αναμφισβήτητες στην ταινία, όμως δεν κατορθώνουν να με πείσουν απόλυτα για την ιδιαιτερότητα της κινηματογραφικής τους ποιότητας. Για την απάντηση στο δικό μου ερώτημα, «έτυχε ή πέτυχε;» ή απλά ευθύνεται η εξαιρετικά καλογραμμένη, πρωτογενής θεατρική ύλη που ομολογουμένως αγγίζει με κομψότητα, γλυκόπικρη ελεγειακή νότα, κομψό χιούμορ και ισορροπία ψύχραιμης κοινωνιολογικής παρατήρησης, πάρα πολλές επιφάνειες. Απλώς εγώ προτιμώ τις «Ανώμαλες λεσβίες με Καλάσνικοφ». Πιθανότατα γιατί έχω με τη σειρά μου, πολλά προσωπικά αδιέξοδα να λύσω αλλά ψιλοβαριέμαι να το κάνω στο σινεμά. Δεν πληρώνω και τσάμπα τον ψυχοθεραπευτή μου.

*Από την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης