Κι όμως ένα Γαλατικό χωριό συνεχίζει να αντιστέκεται...

Ούτε χαζορομαντικός θέλω να είμαι αλλά ούτε με το ζόρι κυνικός. Το ξεκαθαρίζω από την αρχή. Που σημαίνει ότι θυμώνω τόσο με τους φυματικούς εξωραϊσμούς όσο και με τις πληρωμένες κακιούλες από αριστερά και δεξιά. Από διάφορους που λένε “ψόφησε το φεστιβάλ” και “γιατί φεστιβάλ τώρα μέσα στην κρίση”. Με διαφορά δύο τριών ετών είναι οι ίδιοι που μια χαρά έτρωγαν και έπιναν από τις προσφορές και τη φιλοξενία του φεστιβάλ. Θες να το βρίσεις; Κάν' το αλλά τότε μη δεχθείς τη δεκαήμερη πληρωμένη διαμονή σε πεντάστερο ξενοδοχείο. Ή ακόμα καλύτερα, μην μπεις στον κόπο να ανέβεις καν στη Θεσσαλονίκη. Φαντάζομαι πως σε κανέναν δε θα λείψει η αρνητική σου ενέργεια. Σε ένα μικρό γαλατικό χωριό που όπως στον Αστερίξ επιμένει να αντιστέκεται.

Για να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα, ούτε φίλος είμαι με τον διευθυντή, κο Δημήτρη Εϊπίδη (για την ακρίβεια ούτε γεια δεν έχουμε πει ποτέ μας) ούτε συμφωνώ ιδιαίτερα με την αγέλαστη οπτική του στον προγραμματισμό. Δεν είμαι χαζορομαντικός και δεν εξωραΐζω τίποτα. Προβλήματα υπάρχουν όμως στην τελική καλά κάνουν και υπάρχουν εφ' όσον έτσι γίνεται σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Παρ' όλα αυτά, πριν κάποιος μπει στον κόπο να διαγράψει τις επιλογές του προγράμματος, δε θα ήταν κακό να σπαταλούσε ένα μισαωράκι να τσεκάρει έναν προς έναν τους τίτλους των ταινιών. Το έκανα κι ανακάλυψα πολλά περισσότερα από αυτά που αρχικά υπέθετα ότι θα με ενδιέφεραν .

Όσον αφορά τον ερώτημα του γιατί φεστιβάλ μέσα στην κρίση, η απάντηση νομίζω πως είναι ακριβώς επειδή υπάρχει κρίση. Μια οικονομική κρίση που αντανακλάται βάναυσα σε ιδεολογικό και αισθητικό επίπεδο. Μια κρίση που απαιτεί μικρά καταφύγια σαν αυτό του φεστιβάλ μπας και καθαρίσει λίγο το από μέσα μας. Μια δεκαήμερη ψευδαίσθηση ενός μικρού κινηματογραφικού χωριού με τα δικά του πρωτοσέλιδα, κουτσομπολιά, συζητήσεις και παράπονα, μακριά από την ασχήμια του έξω κόσμου, δεν το λες και λίγο. Μοιάζει σαν μια μικρή υπόσχεση ξεκούρασης.

Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από αυτό που αντανακλούσαν τα μάτια ενός βοοειδούς στρατιωτικού που καθόταν με το δίχρονο, υποψήφιο για μογγολισμό γιο του, στο βαγόνι του τρένου που με έφερε στη Θεσσαλονίκη. Ελληναράς μοναδικός και 27χρονος, επαιρόταν για την απόφαση του να ψηφίσει δύο φορές Χρυσή Αυγή όχι επειδή είναι φασίστας, αλλά επειδή είδε λέει ότι "αυτοί μπορεί να κάνουν μια διαφορά". Κάτι που του το επιβεβαίωσε το χαστούκι στην Λιάνα Καννέλη μολονότι o ίδιος σημείωσε σημείωσε, "δεν το λέω αυτό επειδή η Κανέλλη είναι κομμουνίστρια". Όλη αυτή την κουβέντα την αντάλλασσε με έταιρο δείγμα της ανθρώπινης πανίδας, θηλυκό, το οποίο διάβαζε Τζο Νέσμπο, ανακοινώνοντας στο τηλέφωνο της ότι ανεβαίνει για να προσκυνήσει το Άξιον Εστί κι επικροτούσε. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Ταυτόχρονα το δίχρονο υποψήφιο μόγγολό του, δε σταμάτησε για 6 ώρες διαδρομή να πιλαλάει σαν να έχει σύγκαμα στον κώλο, να βγάζει τσιρίδες υπερηχητικού αρμαγγεδώνα, να μπουκώνεται μπισκότα τα οποία και τα πέταγε στον αέρα και ενοχλητικά να ζητιανεύει φαγητό από όλους τους άλλους επιβάτες, ενώ ο πατέρας του τον παρατηρούσε παθητικά. Για 6 ώρες. Μέχρι τη στιγμή που σταμάτησε απότομα επειδή ας πούμε κατά λάθος, καθώς έτρεχε, έβγαλα διακριτικά το πόδι μου από το κάθισμα, σκόνταψε πάνω του κι έπεσε με ένα χορταστικό θεαματικό γδούπο με τα μούτρα του στο πάτωμα χτυπώντας. Τι ηδονικός ήχος που ήταν το κλάμα του χτυπημένου σκασμένου στα αυτιά μου και πόσο ευλογημένη μετά από αυτό η σιωπή.

Αποφασισμένος μετά από την επιτυχία αυτής της μικρής μου παρέμβασης να μην αφήσω τίποτα και κανέναν να μου χαλάσει τη διάθεση ότι κι αν χρειαστεί να κάνω, έφτασα στη Θεσσαλονίκη και μπήκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου για να συνειδητοποιήσω ότι κάτι έλειπε από τα πράγματα μου. Κάτι μικρό και απροσδιόριστο, σαν τα γυαλιά μου ή έναν νυχοκόπτη. 10 λεπτά έρευνα μετά κατάλαβα ότι αυτό το κάτι ήταν απλώς η βαλίτσα μου την οποία και είχα παρατήσει έξω από το περίπτερο που με άφησε το ταξί. Ευγενική η περιπτερού που την είχε φυλάξει γλυτώνοντας με από κατάχρηση των Xanax (που εννοείται ότι δεν τα αφήνω ποτέ στη βαλίτσα μου σε αντίθεση με το laptop).

Kάπως έτσι φτάσαμε στην επίσημη έναρξη της Παρασκευής το βράδυ, που (κι εδώ του βγάζω καπέλο του Εϊπίδη σε αντίθεση με τα όσα περί 'αγέλαστου' προγραμματισμού έγραψα στην αρχή, κυριάρχησε το “Holy Motors”. Μία από τις πιο τρελές και απολαυστικές ταινίες όλης της χρονιάς, ένα σινεφίλ υπαρξιακό και αυτοσαρκαζόμενο ντελίριο, από τον ακριβοθώρητο Λεό Καράξ σε τρελή φόρμα. Με τον ηθοποιό έμβλημα του κινηματογράφου του Καράξ, Ντενίς Λεβάν να αλλάζει απίστευτες ταυτότητες μία εκ των οποίων τον μεταμφιέζει σε Κουασιμόδο που αυνανίζεται ενώ τρώει τα μαλλιά της Εύα Μέντες σε μια υπόγεια στοά. Και την Κάιλι Μινόγκ σε μια δεκάλεπτη τραγουδιστική και όχι μόνο εμφάνιση, που δεν αποτελεί απλά μια από τις καλύτερες και πιο σπαραχτικές σοφιστικέ στιγμές της καριέρας της, ισάξια του “Where The Wild Roses Grow” αλλά και μία από τις καλύτερες φετινές κινηματογραφικές σκηνές γενικότερα, όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο.

Στις πρώτες μέρες του φεστιβάλ και παρά την πεσμένη με μια πρώτη ματιά κίνηση στους σχετικούς χώρους, οι αίθουσες είχαν εντυπωσιακή πληρότητα με τον ίδιο τον κόσμο να απαντάει μόνος του στο ερώτημα για ποιο λόγο τώρα φεστιβάλ. Οκ, μόνο μια αίθουσα ήταν άδεια και είχε μόνο 6 – 7 περιφερόμενους θεατές με αλλοδαπή προφορά και μάλλον ύποπτη ερωτική ανταλλακτική διάθεση, αλλά αυτή βρίσκεται στον Βαρδάρη και κρίνοντας από το περιεχόμενο της ταινίας που έπαιζε από φτηνό βίντεο προτζέκτορα, με κάποιες κυρίες σε ακροβατικές βοερές γυμνές επιδείξεις, υποθέτω πως αυτή η αίθουσα δεν ανήκει στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ.

Στο πρώτο τριήμερο δεν είναι λίγες οι ταινίες που έχουν καταφέρει να κλέψουν τις εντυπώσεις και να συζητηθούν, όπως το ονειρικό “Tabu”, “Τα Παιδιά του Πολέμου”, “Η Μάγισσα του Πολέμου”, “Ο Καουμπόης”, “Στα βαθιά” και το εξαιρετικό “Το Θετό Αγόρι”, σχηματίζοντας μια πολλά υποσχόμενη φουρνιά βάσης για τις επόμενες μέρες ενώ από ελληνικής πλευράς ιδιαίτερα θετικά σχολιάστηκε το ελληνικό ατμοσφαιρικό cult νουάρ του Κάρολου Ζωναρά “The Big Hit”. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τις ιλαρές εντυπώσεις που δυστυχώς άφησε “Το Πλοίο για την Παλαιστίνη” του Νίκου Κούνδουρου το οποίο και δημιούργησε τα πρώτα ανέκδοτα του φετινού φεστιβάλ.

Μέρες φεστιβαλικής παραζάλης και σαββατοκύριακου, με την πόλη να φαίνεται πιο έντονα από ποτέ, κατοικημένη από δύο εντελώς διαφορετικούς, πλήν όμως παράλληλους κόσμους που σε μια σχεσόν ντεϊβιντλιντσική παράφραση, φαίνονται να αγνοούν παντελώς ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Από τη μία ένα όμορφο, ερωτικό, νεανικό, διψασμένο για φρέσκιες εικόνες και ιδέες κοινό που μπορείς να ανακαλύψεις στις ουρές του φεστιβάλ ή σε υπέροχα μπαράκια (πάντα η Θεσσαλονίκη είχε μερικά από τα ποιο όμορφα εληνικά bar) όπως το “Don't tell Mama” που με πήγαν οι μόνιμοι συνοδοί και άγγελοι προστάτες μου, ο Κοσμάς και ο Παναγιώτης από το Stereodisc, το δισκάδικο – σύμβολο εκλεκτικότητας στην πλατεία Αριστοτέλους. Ποιο είναι το mega hit της διακόσμησης του “Don't Tell Μama”; Μια εκπληκτική ανατύπωση τρισδιάστατων έργων από τους θρυλικούς Kraftwerk που εκτίθενται στο ΜΟΜΑ, πιάνουν έναν από τους τοίχους του μαγαζιού και για να τα απολαύσεις φοράς τα ειδικά 3D γυαλάκια. Αν βρίσκεσαι στην τρίτη βότκα αρχίζεις και χειροκροτάς σαν παιδί, να χαρεί και ο ευγενικός Βασίλης που έχει το μαγαζί.

Γενικά στην τρίτη βότκα όπου και αν είσαι στη Θεσαλονίκη αρχίζεις και χειροκροτάς. Ακόμα και όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος Σάββατο 6 ώρα το πρωί με ορδές γυναικών με πανομοιότυπη ενδυμασία θηλυκού έτοιμου για όλα τσολιά: Μίνι μέχρι λίγο πιο κάτω από το χουχούνι τους, καλσόν κρεατί πάνω σε μπούτια γουρουνοπούλας και φρικαλέα δεκάποντα σε εντελώς λευκά χρώματα (για να φωτάνε προφανώς στο σκοτάδι) την ώρα που οι έρμες προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω τους με τα πόδια να σηματίζουν γωνίες σκαληνού τριγώνου έξω από σκυλάδικα. Ναι, αυτό είναι το δεύτερο πρόσωπο της ανθρωπογεωγραφίας της πόλης το οποίο ουδόλως αμελητέο είναι και μπορεί να αποδειχτεί από διεστραμμένα διασκεδαστικό ως ακραία ενοχλητικό.

Όπως και να έχει το πάρτι έχει μόλις αρχίσει αρκεί να έχεις τη διάθεση να το δεις ως τέτοιο και θα προσπαθήσω Βαρδαρολόγιο μου να σου μεταφέρω τον καθημερινό του παλμό όποτε μπορώ. Το αναφέρω αυτό γιατί με ξέρεις τόσα χρόνια ότι έχω μια ροπή στο να παρασύρομαι άσε που φέτος πρόλαβα να ερωτευτώ και δύο τρεις ανθρώπους με το που ήρθα αλλά επειδή ήμουν στο 3ο ποτήρι της βότκας δε θυμάμαι τα ονόματα τους. Και παίρνω πχ, τηλέφωνο την Άντι από το γραφείο διανομής αλλά έχω αποθηκεύσει στο όνομα της το τηλέφωνο του Άντι από την Καμάρα (ή ήταν απ' τη Χειμάρρα;) που δεν θυμάμαι αν είναι ο μελαχρινός, ή ο μελαχρινός είναι ο Χρήστος από την Καλαμαριά, εκτός κι αν ο Χρήστος ήταν αυτός που τελικά έμενε στην Καμάρα, πράγμα που δημιουργεί το αυτονόητο ερώτημα, που βρισκόμουνα 3 με 5 ξημερώματα Δευτέρας; Ελπίζω τουλάχιστον να μην είχα διασχίσει τα σύνορα, γιατί είχα και το διαβατήριο μου μαζί.

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com