Η πρώτη παιδική ταινία τρόμου της Disney;

Yπάρχει μάλλον ένα σοβαρό πρόβλημα όταν μια ταινία φτιαγμένη με συναίσθημα, δεν καταφέρνει να σου προκαλέσει το ανάλογο συναίσθημα. Το πρόβλημα αυτό γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν α) στο φινάλε της μπορείς και να βάλεις τα κλάματα αλλά μετά να καταλάβεις ότι μάλλον σε εκβίασε να το κάνεις και β) τη σκηνοθετεί ο Τιμ Μπάρτον. Για τον πολύ απλό λόγω του ότι ο Μπάρτον έχει εδώ και 20 χρόνια περίπου να καταφέρει να δημιουργήσει μια πραγματικά μεγάλη ταινία που εκτός από το γνωστό του Μπαρτονικό γοτθικό τζαζ στιλιζάρισμα και ύφος, να μεταδίδει συναίσθημα. Για την ακρίβεια από το «Ed Wood» του 1994 με μια εξαίρεση στο «Big Fish» του 2003 και το «Corpse Bride» του 2005. Ακόμα χειρότερο όσον αφορά την περίπτωση του Μπάρτον, όταν όλες οι ταινίες του στο μεσοδιάστημα, κάθε άλλο παρά κακές ήταν. Δεν δείχνουν ένα σκηνοθέτη που «το ‘χει χάσει» απλώς ένα σκηνοθέτη που δεν μπορεί να το βρει. Κάτι που έγινε πιο εμφανές από την εκκίνηση της συνεργασίας του με τα στούντιο της Disney. Mια συνεργασία που έκανε πολύ καλύτερο στο νέο, σοφιστικέ και πιο ενήλικο προφίλ της Disney παρά στον ίδιο τον Μπάρτον και τους καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς του.

Σαφέστατα το «Frankenweenie» για την Disney είναι ένα από τα πιο τολμηρά εγχειρήματα της ever, ίσως από το θάνατο της μητέρας του ελαφακίου «Bambie». Ασπρόμαυρο 3D stop motion animation κωμικού τρόμου, φόρος τιμής από τον «Φρανκεστάιν» της Universal μέχρι τον «Γκοτζίλα» και την ίδια την καριέρα αλλά και την παιδική ηλικία του Μπάρτον μέσα από ένα κολάζ τραυμάτων και θαυμάτων. Όταν ο σκύλος του επίδοξου σκηνοθέτη εφήβου Φρανκεστάιν πεθαίνει θα τον νεκραναστήσει όπως ακριβώς και στο βιβλίο της Μέρι Σέλεϊ. Δυστυχώς όμως η επιτυχία του πειράματός του θα διαδωθεί στο μαχαλά και όλα τα υπόλοιπα πιτσιρίκια (που μοιάζουν με κλασσικές μορφές από ταινίες τρόμου, όπως ο Φου Μαντσού ή ο Μπόρις Καρλόφγια) θα επιχειρήσουν το ίδιο με ολέθρια αποτελέσματα.

Οπτικά και τεχνικά τα πάντα είναι όπως ήταν αναμενόμενο, ένα θαύμα. Όμως, αφ’ ενός η χρησιμοποίηση του ασπρόμαυρου ως φόρο τιμής στις ανάλογες ταινίες, τελικά μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει στη μαγεία, ως ένα εξυπνακίστικο – εύκολο τρικάκι και το 3D για άλλη μια φορά δεν με πείθει. Βασικά πολλά από τα επί μέρους συμβάντα, προκύπτουν κάπως έτσι. Ιδιαίτερα έξυπνα στην ευρηματικότητα τους, την ειρωνεία απέναντι στον μικροαστισμό και τις σινεφίλ αναφορές τους αλλά ανίκανα να δεθούν σαν σύνολο και να μεταδώσουν το συναίσθημα. Τουλάχιστον με τον αξεπέραστο μέχρι σήμερα τρόπο που είχε καταφέρει ο «Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης».

Καταλήγοντας σε ένα διπλό φινάλε (μυρίζομαι επέμβαση της Disney) που όπως έγραψα και στην αρχή, ναι μεν σου εκβιάζει το δάκρυ της χαράς, αλλά αναιρεί τόσο τη λογική και ευαισθησία τόσο του εγχειρήματος, όσο και του Μπαρτονικού σύμπαντος, μέσα από την οικογενειακά φιλική του ευκολία. Σόρι κι όλας Τιμάκο, αλλά όταν παίζεις χαρτιά με ένα μεγάλο στούντιο, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να χειριστείς τη μπλόφα μέχρι τέλους της παρτίδας. Διαφορετικά, ακόμα και αν επιφανειακά είσαι πάλι νικητής, σε αυτούς που ξέρουν και αγαπούν τις τακτικές σου, δηλαδή στο κοινό σου, μάλλον με σημαδεμένα χαρτιά σε έπαιξαν από την αρχή κι αυτή τη φορά. Χωρίς φυσικά ακόμα κι έτσι, αυτό να αναιρεί το γεγονός του ότι η Μπαρτονική, έστω και συμβιβασμένη ασπρόμαυρη Disneyland, είναι αυτό που πάντα θα έπρεπε να είναι η Disneyland.

*H ταινία κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου.

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο profile Tassos Theodoropoulos, στο twitter ως klarinabourana ή στο terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης