Για να βρεις το "σώμα" σου μπορεί να χρειαστεί να το χάσεις

Όταν μου ζήτησαν να μεταφράσω στα ελληνικά τον πρωτότυπο τίτλο του «Σώμα με Σώμα» που στο πρωτότυπο είναι «Rust & Bone» δηλαδή «Σκουριά και Κόκαλο», το μόνο που γνώριζα είναι πως ήθελα να βρω κάτι που να αντικατοπτρίζει αυτό που αισθάνθηκα, αυτό που αισθάνονται οι ήρωες και ταυτόχρονα να μην προδίδει τον πρωτότυπο τίτλο. Αυτός, δηλαδή «Σκουριά και Κόκαλο» είναι ο τίτλος μιας συλλογής διηγημάτων του Κρεγκ Ντάβιντσον, από τα οποία ο Ζακ Οντιάρ, ο σκηνοθέτης του «Προφήτη» μαζί με τον συνσεναριογράφο του Τόμας Μπίντεγκεν συνέθεσε με αριστοτεχνικό (και ίσως κάποια στιγμή λίγο υπερφορτωμένο) τρόπο σε μια συγκλονιστική εναλλακτική ιστορία έρωτα, επιβίωσης και αυτοπροσδιορισμού.

Γιατί δεν προτιμήθηκε το «Σκουριά και Κόκαλο»; Για τον πολύ απλό λόγω του ότι το λογοτεχνικό κοινό είναι διαφορετικό από το κινηματογραφικό και ο τίτλος έπρεπε να αντανακλά κάτι άμεσο, ευθύ και χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ή μεταφοράς. Στην τελική, η σκουριά και το κόκαλο απευθύνονται ακριβώς σε αυτήν την σωματική (και πάντα τόσο έντονη στις ταινίες του Οντιάρ) έκφραση και αίσθηση των δύο βασικών ηρώων που ξεκινούν ένα δύσκολο και συναρπαστικό ταξίδι επικοινωνίας, ακριβώς μέσα από τα σώματά τους και τις αναπηρίες τους, φυσικές ή συναισθηματικές. Δεν ήταν δύσκολο να καταλήξω στο «Σώμα με Σώμα», έχοντας δει την ταινία και μετά παρατηρώντας την αφίσα στην οποία η Μαριόν Κοτιγιάρ στην πλάτη του Ματίας Σένερτς, είναι σαν να έχει βρει τη προέκταση του σώματός της. Του σώματος που έχει χάσει τα κάτω του άκρα, από μια φάλαινα, στο ενυδρείο που εκείνη δούλευε σαν εκπαιδεύτρια, στη διάρκεια ενός σόου (το κόκαλο). Του σώματος που ο Σένερτς τσαλακώνει και ματώνει (η αίσθηση του αίματος στα χείλη, η σκουριά) συμμετέχοντας σε παράνομους αγώνες πάλης.

Ο Αλί (Ματίας Σένερτς) άνεργος, άφραγκος πατέρας ενός παιδιού στο περιθώριο της ζωής, ταξιδεύει στην Κυανή Ακτή για να μείνει στο σπίτι της αδελφής του. Ανίκανος να εξωτερικεύσει και να αναγνωρίσει τα συναισθήματά του, τα σωματοποιεί, τόσο μέσα από βίαιες εκρήξεις όσο και μέσα από μια αλληλουχία καθαρά σωματικών, ζωωδών σεξουαλικών επαφών. Θα γνωρίσει την αρτιμελή ακόμα αλλά εξ’ ίσου συναισθηματικά ανάπηρη Στεφανί (Κοτιγιάρ) ένα βράδυ στο κλαμπ που δουλεύει σαν πορτιέρης, μετά από ένα καβγά. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, ο ένας σχεδόν περιθωριακός και κινηματογραφημένος με την ανάλογη ρεαλιστική τραχύτητα, κι ο άλλος ραφινάτος στην όψη αλλά εξ’ ίσου χαοτικός στο εσωτερικό του, με φόντο την Κυανή Ακτή. Όταν η Στεφανί χάσει τα πόδια της, αυτοί οι δύο κόσμοι, θα έρθουν κυριολεκτικά και μεταφορικά σε επαφή, «Σώμα με Σώμα», με τους δύο ήρωες να αναπτύσσουν μια αρχικά καθαρά σωματική σεξουαλική σχέση.Τη Στεφανί να ανακαλύπτει ξανά την ερωτική ηδονή στα χέρια του «ασταμάτητου» Αλί και να τον παρακολουθεί με σχεδόν αιμοχαρή ευχαρίστηση, στους παράνομους αγώνες της πάλης.

Ο Οντιάρ στήνει μερικές από τις πιο όμορφες και σοκαριστικές ερωτικές σκηνές που έχεις δει τελευταία στο σινεμά, με την άψογη χρήση της τεχνολογίας όταν ο Αλί διεισδύει στην Στεφανί σηκώνοντας ψηλά τα κομμένα από το γόνατο της πόδια κατορθώνοντας να σε κάνει να ξεπεράσεις το αρχικό οπτικό σοκ, ή μάλλον να το χρησιμοποιήσεις σαν εισιτήριο στην ψυχική αναπηρία των δύο ηρώων. Τα απανωτά σαμποτάζ που στήνουν ο καθ’ ένας στο εαυτό τους προκειμένου να μην έρθουν σε επαφή με το συναίσθημα τους. Η τρυφερότητα και το συναίσθημα καραδοκούν στη γωνία, περιμένοντας τη βία να ολοκληρώσει το λυτρωτικό της έργο, ενώ ταυτόχρονα η ζωή συνεχίζεται με μια σειρά περιστατικών που περισσότερο ή λιγότερο εκβιαστικά θα φέρουν τον κάθε ένα αντιμέτωπο με την αλήθεια του.

Και είναι αυτό το συναίσθημα στη γωνία, σαν υπόγειο μπιτάκι των Massive Αttack, που ο Οντιάρ χειρίζεται κινηματογραφικά με έναν αμίμητο, συναρπαστικό οπτικά αλλά και ουσιαστικά τρόπο εναλλαγής ταχυτήτων έχοντας σαν εξαιρετικούς συνενόχους του τις εκπληκτικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του. Μετατρέποντας μια ερωτική ιστορία σε μια συναρπαστική ταινία περιστατικών, καταστάσεων και κορυφώσεων (ενίοτε εκβιαστικών και υπερσυσσωρευμένων εφ’ όσον αντλούνται από διαφορετικά διηγήματα) αλλά απόλυτα ενταγμένων στην ενιαία ροή και το ύφος της ταινίας. Δημιουργώντας όχι απλά μία από τις καλύτερες ταινίες του 2012, αλλά δείχνοντας και με τον πιο χορταστικό τρόπο, πως μια ευρωπαϊκή ταινία τέχνης, μπορεί να αγκαλιάσει το ραφινάτο μελόδραμα, την ένταση, το πάθος, και να σε συνεπάρει σε μια καθηλωτική, λυτρωτική, κινηματογραφική εμπειρία που απευθύνεται και συγκινεί όχι μόνο στους φυματικούς θεωρητικούς, αλλά και το ευρύ, «εμπορικό» κοινό.

*Στις αίθουσες από την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης