Είσαι έτοιμος για την Oσκαρική κινηματογραφική 3D εμπειρία του 2012?

Δεν βρίσκω λόγια (και πίστεψε με χαίρομαι γι αυτό, παρά την ανεπάρκεια μου) να περιγράψω το τι είδαν τα μάτια μου και τι αισθάνθηκε η καρδιά μου στη «Ζωή του Πι». Πιθανότατα τη μοναδική ταινία μετά το «Avatar» που είσαι υποχρεωμένος από το νόμο να τη δεις σε 3D για να σου πέσει το σαγόνι. Ένα από τα φετινά οσκαρικά φαβορί, σκηνοθετικός άθλος και οπτική μαγεία που παρά το μεγαλύτερο μπαζ άλλων ταινιών στα φετινά Όσκαρ (στα οποία και ο Πι θα συμμετάσχει με φόρα) πρέπει απαραίτητα να της χαρίσει έστω το Όσκαρ φωτογραφίας. Έστω.

Για να γνωρίσεις την απόλυτη επιτυχία, πρέπει να φας πρώτα την απανωτή απόρριψη. Κανόνας τόσο στα ερωτικά όσο και στα καλλιτεχνικά. Στην περίπτωση του συγγραφέα της «Ζωής του Πι» Γιαν Μαρτέλ, το αρχικό του χειρόγραφο απορρίφθηκε από πέντε εκδοτικούς οίκους. Μέχρι το Σεπτέμβριο του 2001 που τελικά το βιβλίο εκδόθηκε, σαρώνοντας τα βραβεία μεταξύ των οποίων το Βooker, αλλά και τις πωλήσεις.

Πρόκειται για ένα αλληγορικό, σουρεαλιστικό παραμύθι πνευματικού ταξιδιού με ήρωα τον Πι, έναν δεκατετράχρονο Ινδό που μεγαλώνει σε μια οικογένεια ιδιοκτητών ζωολογικού κήπου και ακολουθεί τον Ινδουισμό, τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό μαζί, προσπαθώντας να έρθει κοντά στην ουσία της έννοιας «Θεός». Η οικογένεια του αποφασίζει να πουλήσουν τον ζωολογικό κήπο και να μετακομίσουν στον Καναδά με ένα πλοίο στο οποίο τους συντροφεύουν κάποια από τα ζώα τους. Όμως μία τρικυμία θα βουλιάξει το πλοίο (από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές ναυαγίου που έχεις δει), θα σκοτώσει τους γονείς του και θα αφήσει τον Πι μόνο του σε μια σχεδία, με μια ύαινα, μια ζέβρα έναν ουρακοτάγκο και μια τίγρη της Βεγγάλης που ακούει στο όνομα Ρίτσαρντ Πάρκερ. Σε ένα επικό ταξίδι ενηλικίωσης γεμάτο πολλές και συναρπαστικές περιπέτειες. Μη φοβηθείς από τις λέξεις "αλληγορικό, πνευματικό" κλπ. Γιατί τόσο απολαυστικά σινεμαδένιο σινεμά, σπάνια θα σου ξανατύχει σύντομα. Χωρίς να προσπαθεί να σε εκβιάσει ούτε μια στιγμή απέναντι στη σοβαρότητα του, δίνοντας σου για σωσίβια λέμβο αν τη χρειάζεσαι, μια ντουζίνα οπτικών θαυμάτων για να χαρείς σαν παιδήλικας. Άσε που θα σε κάνει να δεις το γατούλη σου με εντελώς άλλα μάτια.

Μολονότι το βιβλίο (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός) ανήκει στην κατηγορία εκείνων των λογοτεχνικών δημιουργημάτων που θεωρείται αδύνατη η κινηματογραφική τους μεταφορά, ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ανγκ Λι («Το μυστικό του Brokeback Mountain», Τίγρης και Δράκος») όχι μόνο πήρε το ρίσκο του να αναλάβει μια πανάκριβη παραγωγή 120 εκ. δολαρίων χωρίς κανέναν γνωστό σταρ, αλλά αποφάσισε να το γυρίσει σε 3D. Όντας με αυτόν τον τρόπο, ο δεύτερος ουσιαστικά μεγάλος σκηνοθέτης, μετά τον Μάρτιν Σκορσέζε και το «Ούγκο» του, που αποφασίζει να ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη τεχνολογία, σε αμερικάνικη ταινία υψηλού προϋπολογισμού και καλλιτεχνικών φιλοδοξιών. Και ο καλύτερος από τους τρεις, όπως προκύπτει στο τελικό αποτέλεσμα, που μπορεί να αποδώσει στο τεχνολογικό αυτό μέσο, την καλλιτεχνική διάσταση που του αρμόζει (ναι, περισσότερο κι από το «Ούγκο» του Σκορσέζε» που με είχε συναρπάσει).

Σκηνοθετικά η ταινία είναι ένας άθλος. Τι ένας; Εκατονπενηνταένας. Το μεγαλύτερο κομμάτι της, εξελίσσεται μέσα σε μια βάρκα, με ένα έφηβο και μια τίγρη στη μέση του θαλάσσιου πουθενά. Και μόνο αν σκεφτείς ότι η τίγρης είναι ψηφιακή (βάζει κάτω δέκα «Χόμπιτ» στην τελειότητά της σαν εκτέλεση) και το 50% των όσων βλέπεις γύρω από αυτήν, προστέθηκαν μετά το γύρισμα με τη βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας και του green screen, τι σου μένει; Ένας σκηνοθέτης και ένας πρωταγωνιστής, να γυρίζουν μια ολόκληρη σχεδόν ταινία, μόνοι τους, με τη φαντασία και την τεχνική τους για όλα αυτά που προστέθηκαν μετά στο post production. Σε ένα δίωρο σύνολο, που δεν διανοείσαι να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την οθόνη.

Γιατί και αυτό είναι η μεγάλη τέχνη, ο Πι, παρά την αλληγορία του και τις θεολογικές – φιλοσοφικές αναζητήσεις του, δεν είναι βαρύγδουπος. Είναι τόσο ψυχαγωγικός και συναρπαστικός σαν μια ταινία δράσης, τόσο μελετημένος σαν φιλμοκατασκευή στη λεπτομέρεια του σαν ένα κέντημα σαν μια ταινία τέχνης, τόσο εθιστικός σαν παραμύθι. Απόλυτα προσιτή σε όλους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μια μικρή ή μεγάλη, ευγενική όμως,απλούστευση των θεμάτων που διαπραγματεύεται. Τα οποία ομολογουμένως κι αυτό είναι από τα ντεφό της ταινίας, έρχονται μάλλον σε δεύτερη μοίρα μετά από τέτοιο πυροβολισμό ομορφιάς στον αμφιβληστροειδή σου και δεν τα πολυσκέφτεσαι και τόσο.

Ίσως η απόλυτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κινηματογραφική Οδύσσεια της δεκαετίας, ένα συγκλονιστικό, ποιητικό και συναρπαστικό υπερθέαμα γεμάτο καρδιά. Ένα δώρο που δε σου επιτρέπεται να στερήσεις από τον εαυτό σου, στη μεγάλη 3D oθόνη. Η απόλυτη συναστρία των κοσμικών μαθηματικών (Π ισοδυναμεί με 3,14, ο αριθμός της απόλυτης αρμονίας), το χιούμορ, το δράμα, το παραμύθι, την περιπέτεια και την ψυχεδέλεια ενός club στο οποίο βρίσκεσαι χορευτικά χαμένος και καμμένος έχοντας φάει LSD. Και την αμφισβήτηση. Και η απόλυτη επιβεβαίωση, του ότι ο Ανγκ Λι, είναι πιθανότατα, ο πιο ευλύγιστος, αλλά απόλυτα ικανός σύγχρονος σκηνοθέτης, σε ένα κάρο διαφορετικά κινηματογραφικά είδη τα οποία μπορεί να εκτελέσει, επανεφεύρει και διαμορφώσει, με έναν μοναδικό τρόπο, την ώρα που οι περισσότεροι θα φοβόντουσαν καν να αναμετρηθούν μαζί τους. Ανέβα στη βάρκα του Πι, κοίτα την τίγρη στα μάτια, και δες την αντανάκλαση των δικών σου πάνω της. Θα τη θυμάσαι για πάντα.

*Στις αίθουσες από τις 20 Δεκεμβρίου.

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης