Ουίσκι αγγελικά πλασμένο

Με μια απλή φράση: Kεν Λόουτς light. Κάτι που είναι ευχάριστο σαν πρόταση κινηματογραφικής θέασης για αυτούς που ΔΕΝ έχουν ερωτική σχέση με το προλεταριακό, κοινωνικό, ρεαλιστικό και ενίοτε βαρετά επαναλαμβανόμενο σύμπαν ενός σκηνοθέτη που αποτελεί αγαπημένο οχυρό ασφαλείας των και καλά «σοβαρών» και πολιτικοποιημένων κριτικών για πάνω από τρεις δεκαετίες. Επειδή εγώ αφ’ ενός δεν ανήκω σε αυτούς (είμαι εξ ορισμού ασόβαρος), αφού όσο και αν αναγνωρίζω τις σεναριακές αρετές του σινεμά του, κινηματογραφικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο,και αφ’ ετέρου, ψιλοφρίκαρα με το τελευταίο σοβαρό πόνημα του Λόουτς, το «Route Irish», ναι, με το «Μερίδιο των Αγγέλων» τη νέα ταινία του 77χρονου σήμερα σκηνοθέτη, πέρασα μια χαρά. Ο οποίος το ρίχνει λίγο πιο έξω καρδιά με σκοτσέζικου φόντου, προλεταριακή (εννοείται, το χούι δε φεύγει) νεορεαλιστική κωμωδία δραματικών στοιχείων, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ανακαλύπτει και την πυρίτιδα.

Στο χωριό του και πάλι κινείται, αυτό των αγριεμένων κοκκινοτρίχηδων των παμπ, της ανεργίας και της παρανομίας, με τα μεγάλα ελαττώματα, τις μεγάλες εκρήξεις αλλά και τη μεγάλη καρδιά. Εν προκειμένω, ο ήρωας του ειναι ένας νέος πατέρας που έχει μόλις γλυτώσει τη φυλακή με καταναγκαστική κοινωνική υπηρεσία, ορκίζεται πως ο γιος του δεν θα έχει το ίδιο ζοφερό μέλλον, και μαζί με παρέα εξ’ ίσου απόκληρων, αποφασίζει να κάνει τη μεγάλη μπάζα, ανάγοντας το φυσική του ταλέντο στο αλκοόλ σε "επιχειρηματικό" πλάνο ληστείας και λαθρεμπορίας εκλεκτού μαλτ ουίσκι. Η διασκέδαση είναι δεδομένη, το πρωταγωνιστικό σύνολο απολαυστικό στην υπηρεσία του υλικού του και επί μέρους καταστάσεις και αντιδράσεις, απενοχοποιημένα αλλά γήινα ξεκαρδιστικές.

Όμως υπάρχει ένα μικρό - μεγάλο πρόβλημα (κοινό σε πολλά κι από τα «σοβαρά» φιλμ του Λόουτς): Η επιλεκτική του συμπάθεια, λόγω ταξικής προέλευσης σε βίαιους - αντιπαθείς χαρακτήρες που ούτε σε κανονικές, ούτε τελικά και σε κινηματογραφικές συνθήκες μπορούν να σου γίνουν τόσο συμπαθείς ώστε να συμπάσχεις μαζί τους. Πόσο μάλλον, όταν πριν το πέρασμα τους στο σύμπαν της κωμωδίας και της απλούστευσης που αυτή δικαιολογεί, προηγείται ένα πολύ πιο ρεαλιστικό και σοβαρό εισαγωγικό κομμάτι, του οποίου ο πυρήνας, σαν γεύση, συνεχίζει να έχει μια όχι πάντα επιτυχημένη γλυκόπικρη κόντρα στο στόμα σου, με το master chef, αγγελικό γλάσο με γεύση ουίσκι της επικάλυψης. Eιδικό βραβείο κριτικής επιτροπής στο φεστιβάλ Καννών.

*Στις αίθουσες από τις 20 Δεκεμβρίου

***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης