Ανοίγει ο φάκελος Αλαφούζου στη Ρουμανία;

Στην Ελλάδα, τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στον γνωστό εφοπλιστή έχουν από πολλούς κατηγορηθεί από την πρώτη στιγμή ως οι ανεπίσημοι πρεσβευτές του μνημονίου. Η έναρξη του εφιάλτη που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή σύμφωνα με κάποιους προωθήθηκε και από την Καθημερινή και το ΣΚΑΪ, τα οποία επιδοκίμασαν δια συνεργατών τους την έντονα αμφισβητούμενη πολιτική των μνημονίων.

Ποιος θα ξεχάσει ότι μέσα του συγκροτήματος έφταναν στο σημείο να παρουσιάζουν τον αγγελιαφόρο της πτώχευσης, Ρουμπινί ως... νομπελίστα;

Αυτά τα γεγονότα θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μία μεροληπτική ενημέρωση, εάν συγχρόνως δεν οδηγούσαν δισεκατομμύρια στις τσέπες «επενδυτών» που όλως τυχαίως γνώριζαν εκ των προτέρων τις δηλώσεις περί τιτανικού, «εμπλουτισμένες» με τις βαρύγδουπες πομφόλυγες του καταστροφολόγου Ρουμπινί που μετέδιδαν και τα μέσα του κυρίου Αλαφούζου.

Μπορεί πλέον ο Ρουμπινί να παραδέχθηκε επισήμως ότι έκανε λάθος, τα χαμένα δισεκατομμύρια του Ελληνικού λαού, όμως, παρέμειναν στις τσέπες όλων όσοι άνοιγαν σαμπάνιες κάθε φορά που μέσα, όπως και ο ΣΚΑΪ, εκθείαζαν τους διάφορους Ρουμπινήδες, δίνοντάς τους μάλιστα και το χρίσμα του «νομπελίστα», ώστε η «αυθεντία» τους να αποκτά «βαρύτητα».

Εάν πάρουμε την πιθανότητα το συγκρότημα του Φαλήρου να «πείσθηκε» από τον ρήτορα Γιώργο Παπανδρέου και τον υπόδικο Παπακωνσταντίνου, ίσως υπάρχει ακόμη μία εξήγηση που το συγκρότημα Αλαφούζου φέρεται να αγκάλιασε αυτό το κατά πολλούς ολέθριο μοντέλο, το οποίο οδηγεί σε πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας προς όφελος ντόπιων, αλλά και ξένων εταιρειών: Ο κύριος Αλαφούζος φέρεται από μέσα και πηγές αυτών να συμμετείχε σε παρόμοιες κερδοσκοπικές κινήσεις με εταιρεία συμφερόντων του στην Ρουμανία στο περιθώριο του μεγαλύτερου σκανδάλου που έχει φανεί ότι ανακινείται από τους εκεί εισαγγελείς.

Είναι ένα σκάνδαλο αντίστοιχο της Siemens σε μέγεθος, με έντονο άρωμα... μνημονίου!

Ένα σκάνδαλο που προετοιμάστηκε κατάλληλα με δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων που κατηγορούσαν εταιρεία συμφερόντων του ρουμανικού δημοσίου ως «ζημιογόνο» που έπρεπε άμεσα να «ιδιωτικοποιηθεί», ώστε ο ρουμανικός λαός να μην την πληρώνει... Επανάληψη αυτού που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα δηλαδή.

Το σκάνδαλο

Σύμφωνα με πληροφορίες του TVXS, όσον αφορά στη "ρουμάνικη υπόθεση", μιλάνε σε γενικές γραμμές για ένα σκάνδαλο στις αρχές της δεκαετίας του '90, που έχει να κάνει με 30 καράβια της ρουμάνικης κρατικής εταιρίας Petromin.

Εφτά από αυτά τα καράβια (δεξαμενόπλοια) ανέλαβε να συντηρήσει ο συνεργαζόμενος Αλαφούζος μέσω της ναυτιλιακής του εταιρίας Ermis (λιβερικής σημαίας) παίρνοντας ένα υπέρογκο και, εντέλει, ανεξόφλητο δάνειο.

Στο τέλος κατάφερε σύμφωνα με το ανωτέρω μέσο αξιοπερίεργα με την αγαστή συνεργασία αξιωματούχων να αρπάξει τα πλοία σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή, ζημιώνοντας έτσι το ρουμάνικο κράτος αρκετά εκατομμύρια δολάρια.

Στο σκάνδαλο εμπλέκονται ο πρόεδρος Τραϊάν Μπασέσκου, που τότε ήταν Υπουργός Μεταφορών (ο Μπασέσκου επισκέφθηκε μάλιστα τον Φεβρουάριο του 1994 τον Αλαφούζο στην Αθήνα), το δεξί του χέρι Κάλιν Μαρινέσκου (υφυπουργός), μια εταιρεία Minerva που μεταμορφώθηκε σε "Ποσειδώνας" και πλήθος άλλων ονομάτων διευθυντών, αξιωματικών, καπεταναίων κ.ο.κ..

79 κατηγορούμενοι στο σύνολο.

Στα έγγραφα που έχει στην κατοχή του το Newsbomb, φιγουράρει και το όνομα συνεργάτιδας του κυρίου Αλαφούζου στα ναυτιλιακά. Συνεργάτιδα που παρευρίσκεται στο πλευρό του ακόμα και σήμερα, σε πολλές εκδηλώσεις «διεθνούς ενδιαφέροντος».

Ακολούθησαν συλλήψεις και δίκες επί δικών για 17 ολόκληρα χρόνια, με τον Μπασέσκου να ξεγλιστράει και τον Μαρινέσκου να καταδικάζεται σε 12 χρόνια φυλακή.

Οι κατηγορίες που εκδικάζονταν στο δικαστήριο της Κωνστάντσα ήταν η κατάχρηση εξουσίας, απάτη, παραποίηση στοιχείων/πλαστογραφία και παραβιάσεις της ρουμάνικης νομοθεσίας σχετικά με τις εξαγωγές (στην προκειμένη, η παράνομη πώληση και αλλαγή σημαίας των πλοίων).

Η υπόθεση δεν έχει κλείσει ακόμα και διαιωνίζεται με τον φάκελο του Αλαφούζου να παραμένει κλειστός (έως και σήμερα), ενώ τα κόμματα στη Ρουμανία λέγεται πως πιέζουν να ανοίξει. Πράγμα που σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες φαίνεται να επιτυγχάνουν, παρά την αντίδραση των εκεί αντίστοιχων μέσων που ψελλίζουν κάτι περί «ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου».

Όπως άλλωστε συμβαίνει και εδώ, όταν η συζήτηση έρχεται στην αναγκαιότητα σύστασης εξεταστικής για το μνημόνιο, που γνωστά σε όλους μέσα υπερασπίστηκαν με σθένος.

Ποιος, όμως, φοβάται την δικαιοσύνη;